Στις 21 τρέχοντος μηνός ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, παρουσιάστηκε για δεύτερη φορά στην Επιτροπή Τσίλκοτ, ή Επιτροπή Δημόσιας Έρευνας για το ρόλο του Ηνωμένου Βασιλείου στην εισβολή και τον πόλεμο στο Ιράκ.
Η Επιτροπή ανακοινώθηκε από τον Γκ. Μπράουν στις 15/6/2009 και η αρχική απόφαση ήταν να γίνουν έρευνες χωρίς δημοσιότητα, απόφαση που ανατράπηκε ύστερα από την κριτική που ασκήθηκε στη Βουλή των Κοινοτήτων και από τα ΜΜΕ. Έτσι, η έρευνα διεξάγεται δημόσια και αποστολή της είναι να εξετάσει την ανάμειξη της Βρετανίας στο Ιράκ την περίοδο 2001-2009. Οι ανοιχτές συνεδριάσεις άρχισαν στις 24 Νοεμβρίου 2009.
Ο Μπλερ αντιμετωπίζει δεκαπέντε κατηγορίες, βαρύτατες για ηγέτη κράτους. Συνοπτικά: παραπλάνηση του Κοινοβουλίου σχετικά με τη νομιμότητα της εισβολής και με τα στοιχεία των μυστικών υπηρεσιών, παραπλάνηση της χώρας σχετικά με τα όπλα μαζικής καταστροφής, ψευδή κατηγορία των Γάλλων ότι με ευθύνη τους κατέρρευσαν οι συνομιλίες στον ΟΗΕ, υπερβολική παρουσίαση της απειλής του Σαντάμ στο Κοινοβούλιο, περιθωριοποίηση του ανώτατου νομικού συμβούλου του και εξαναγκασμός του να επικυρώσει τη νομιμότητα της εισβολής, παραπλάνηση του κοινού σχετικά με την απειλή του Ιράκ, απόκρυψη των συνομιλιών με τον Μπους από το κοινό και τους συνεργάτες του, εισβολή σε άλλη χώρα με (μη νόμιμη) αιτιολογία που ήταν η αλλαγή καθεστώτος, επικίνδυνη υπονόμευση του έργου των επιθεωρητών όπλων, επικίνδυνη αγνόηση της ευημερίας των πολιτών του Ιράκ, μη κατάλληλη χρηματοδότηση της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης και έκθεση σε κίνδυνο της ζωής Βρετανών πολιτών. Η σωρεία των κατηγοριών και η κατάχρηση εξουσίας που αποδεικνύουν τα στοιχεία, ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων της έρευνας, φανερώνουν πόσο φαλκιδευμένη είναι η ουσία ακόμη και αυτής της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στις ηγετικές δυτικές χώρες, στις οποίες η ανεξέλεγκτη εκτελεστική εξουσία μπορεί να προχωρεί σε ενέργειες που αποδιαρθρώνουν χώρες και οδηγούν στο θάνατο ανθρώπους – οι 130 νεκροί στην ιρακινή πόλη Καρμπάλα, πριν από λίγες ημέρες, είναι μια ακόμα τραγική απόδειξη.
Τον Ιανουάριο του 2010, στην πρώτη του κατάθεση, ο Μπλερ υποτίθεται ότι παρέθεσε αποδείξεις για τη βελτίωση της κατάστασης του ιρακινού λαού από την εισβολή και μετά. Δεν φαίνεται να έγινε πιστευτός ούτε από την Επιτροπή. Και πώς θα μπορούσε; Ο πόλεμος που αυτός ξεκίνησε δεν έχει ακόμη σταματήσει, τα δύο εκατομμύρια πρόσφυγες δεν τολμούν να επιστρέψουν στη χώρα και τα τραύματα που έχει δεχθεί ο ιρακινός λαός τα τελευταία 30 χρόνια (πόλεμος Ιράκ-Ιράν, πρώτος πόλεμος του Κόλπου και εισβολή) χρειάζονται δεκαετίες και πολλές γενιές για να κλείσουν -αν κλείσουν ποτέ μέσα στην κατάσταση φατριαστικής θρησκευτικής διαμάχης που εξαπέλυσαν οι Αμερικανο-Βρετανοί με την εισβολή και την καταστροφή του κοσμικού θεσμικού οικοδομήματος του Ιράκ.
Ο Μπλερ χρησιμοποίησε, επίσης, αυτό το βήμα για να υποστηρίξει την αντι-ιρανική υστερία. Όπως επισημαίνει ο Π. Κόκμπερν σε άρθρο του στον Independent (21/1), δεν έχασε καμιά ευκαιρία να κατηγορήσει το κρυμμένο χέρι του Ιράν πίσω από την αποσταθεροποίηση του Ιράκ και την υποστήριξη της Αλ-Κάιντα. «Και μπορεί αυτά να γίνονται πιστευτά όταν ο Μπλερ μιλά με τους παρανοϊκούς Σουνίτες ηγέτες του Κόλπου ή τους νεοσυντηρητικούς Αμερικανούς, αλλά ουδεμία σχέση έχουν με την αλήθεια. Το Ιράν δεν έδωσε ποτέ υποστήριξη στην Αλ-Κάιντα που ήταν απασχολημένη να σκοτώνει Σιίτες στο Ιράκ, παρά Αμερικανούς στρατιώτες».
Ο Ρ. Ντάλτον, πρώην πρέσβης της Βρετανίας στο Ιράν, είχε προειδοποιήσει με την κατάθεσή του ότι ο Μπλερ επιδίωκε να «φωτίσει ευνοϊκά μερικές κακές αποφάσεις» και δικαιολογώντας αυτό που έγινε στο Ιράκ να ανοίξει την πόρτα για μια μελλοντική επίθεση στο Ιράν. Σήμερα κλιμακώνει τις επιθέσεις του στο Ιράν παρερμηνεύοντας την πολιτική της χώρας ως άμεση απειλή με τον ίδιο τρόπο που μιλούσε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του πολέμου στο Ιράκ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ντάλτον κατέθεσε στη Επιτροπή Τσίλκοτ ότι ένας στρατιωτικός τυχοδιωκτισμός στο Ιράν θα ήταν εξίσου παράνομη και αδικαιολόγητη ενέργεια όσο και ο πόλεμος στο Ιράκ (Independent ό.π.). Η τακτική που ακολούθησαν Βρετανία και ΗΠΑ στους πολέμους του Ιράκ, μετά απ’ την εισβολή και σήμερα αποδεικνύουν ότι στο πίσω μέρος του μυαλού τους ήταν πάντα το Ιράν. Ισοπέδωσαν το Ιράκ, καλλιέργησαν τον θρησκευτικό φατριασμό, χρημάτισαν θρησκευτικές ομάδες, εξαπέλυσαν πόλεμο όλων εναντίον όλων, κατακρεούργησαν κάθε δημοκρατικό, κοινωνικό και ανθρώπινο δικαίωμα προκειμένου να αποδυναμώσουν τη σιιτική πλειοψηφία, μόνο και μόνο γιατί αυτή πιθανώς θα ενίσχυε το Ιράν.
Στην πρώτη του κατάθεση ο Μπλερ είχε πει ότι η εισβολή στο Ιράκ έπρεπε να γίνει γιατί ο Σαντάμ ήταν «τέρας». Αναρωτιέται κανείς τι βλέπει όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη. Και μπορεί οι διαδηλωτές να ήταν λίγοι έξω από το Γουεστμίνστερ τις προάλλες (απειροελάχιστοι, σε σχέση με το εκατομμύριο των Βρετανών που διαδήλωσαν το 2003 κατά του πολέμου), αλλά σίγουρα ο Μπλερ θα μείνει στην ιστορία της χώρας του ως Bliar…
Ο Μπλερ αντιμετωπίζει δεκαπέντε κατηγορίες, βαρύτατες για ηγέτη κράτους. Συνοπτικά: παραπλάνηση του Κοινοβουλίου σχετικά με τη νομιμότητα της εισβολής και με τα στοιχεία των μυστικών υπηρεσιών, παραπλάνηση της χώρας σχετικά με τα όπλα μαζικής καταστροφής, ψευδή κατηγορία των Γάλλων ότι με ευθύνη τους κατέρρευσαν οι συνομιλίες στον ΟΗΕ, υπερβολική παρουσίαση της απειλής του Σαντάμ στο Κοινοβούλιο, περιθωριοποίηση του ανώτατου νομικού συμβούλου του και εξαναγκασμός του να επικυρώσει τη νομιμότητα της εισβολής, παραπλάνηση του κοινού σχετικά με την απειλή του Ιράκ, απόκρυψη των συνομιλιών με τον Μπους από το κοινό και τους συνεργάτες του, εισβολή σε άλλη χώρα με (μη νόμιμη) αιτιολογία που ήταν η αλλαγή καθεστώτος, επικίνδυνη υπονόμευση του έργου των επιθεωρητών όπλων, επικίνδυνη αγνόηση της ευημερίας των πολιτών του Ιράκ, μη κατάλληλη χρηματοδότηση της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης και έκθεση σε κίνδυνο της ζωής Βρετανών πολιτών. Η σωρεία των κατηγοριών και η κατάχρηση εξουσίας που αποδεικνύουν τα στοιχεία, ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων της έρευνας, φανερώνουν πόσο φαλκιδευμένη είναι η ουσία ακόμη και αυτής της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στις ηγετικές δυτικές χώρες, στις οποίες η ανεξέλεγκτη εκτελεστική εξουσία μπορεί να προχωρεί σε ενέργειες που αποδιαρθρώνουν χώρες και οδηγούν στο θάνατο ανθρώπους – οι 130 νεκροί στην ιρακινή πόλη Καρμπάλα, πριν από λίγες ημέρες, είναι μια ακόμα τραγική απόδειξη.
Τον Ιανουάριο του 2010, στην πρώτη του κατάθεση, ο Μπλερ υποτίθεται ότι παρέθεσε αποδείξεις για τη βελτίωση της κατάστασης του ιρακινού λαού από την εισβολή και μετά. Δεν φαίνεται να έγινε πιστευτός ούτε από την Επιτροπή. Και πώς θα μπορούσε; Ο πόλεμος που αυτός ξεκίνησε δεν έχει ακόμη σταματήσει, τα δύο εκατομμύρια πρόσφυγες δεν τολμούν να επιστρέψουν στη χώρα και τα τραύματα που έχει δεχθεί ο ιρακινός λαός τα τελευταία 30 χρόνια (πόλεμος Ιράκ-Ιράν, πρώτος πόλεμος του Κόλπου και εισβολή) χρειάζονται δεκαετίες και πολλές γενιές για να κλείσουν -αν κλείσουν ποτέ μέσα στην κατάσταση φατριαστικής θρησκευτικής διαμάχης που εξαπέλυσαν οι Αμερικανο-Βρετανοί με την εισβολή και την καταστροφή του κοσμικού θεσμικού οικοδομήματος του Ιράκ.
Ο Μπλερ χρησιμοποίησε, επίσης, αυτό το βήμα για να υποστηρίξει την αντι-ιρανική υστερία. Όπως επισημαίνει ο Π. Κόκμπερν σε άρθρο του στον Independent (21/1), δεν έχασε καμιά ευκαιρία να κατηγορήσει το κρυμμένο χέρι του Ιράν πίσω από την αποσταθεροποίηση του Ιράκ και την υποστήριξη της Αλ-Κάιντα. «Και μπορεί αυτά να γίνονται πιστευτά όταν ο Μπλερ μιλά με τους παρανοϊκούς Σουνίτες ηγέτες του Κόλπου ή τους νεοσυντηρητικούς Αμερικανούς, αλλά ουδεμία σχέση έχουν με την αλήθεια. Το Ιράν δεν έδωσε ποτέ υποστήριξη στην Αλ-Κάιντα που ήταν απασχολημένη να σκοτώνει Σιίτες στο Ιράκ, παρά Αμερικανούς στρατιώτες».
Ο Ρ. Ντάλτον, πρώην πρέσβης της Βρετανίας στο Ιράν, είχε προειδοποιήσει με την κατάθεσή του ότι ο Μπλερ επιδίωκε να «φωτίσει ευνοϊκά μερικές κακές αποφάσεις» και δικαιολογώντας αυτό που έγινε στο Ιράκ να ανοίξει την πόρτα για μια μελλοντική επίθεση στο Ιράν. Σήμερα κλιμακώνει τις επιθέσεις του στο Ιράν παρερμηνεύοντας την πολιτική της χώρας ως άμεση απειλή με τον ίδιο τρόπο που μιλούσε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του πολέμου στο Ιράκ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ντάλτον κατέθεσε στη Επιτροπή Τσίλκοτ ότι ένας στρατιωτικός τυχοδιωκτισμός στο Ιράν θα ήταν εξίσου παράνομη και αδικαιολόγητη ενέργεια όσο και ο πόλεμος στο Ιράκ (Independent ό.π.). Η τακτική που ακολούθησαν Βρετανία και ΗΠΑ στους πολέμους του Ιράκ, μετά απ’ την εισβολή και σήμερα αποδεικνύουν ότι στο πίσω μέρος του μυαλού τους ήταν πάντα το Ιράν. Ισοπέδωσαν το Ιράκ, καλλιέργησαν τον θρησκευτικό φατριασμό, χρημάτισαν θρησκευτικές ομάδες, εξαπέλυσαν πόλεμο όλων εναντίον όλων, κατακρεούργησαν κάθε δημοκρατικό, κοινωνικό και ανθρώπινο δικαίωμα προκειμένου να αποδυναμώσουν τη σιιτική πλειοψηφία, μόνο και μόνο γιατί αυτή πιθανώς θα ενίσχυε το Ιράν.
Στην πρώτη του κατάθεση ο Μπλερ είχε πει ότι η εισβολή στο Ιράκ έπρεπε να γίνει γιατί ο Σαντάμ ήταν «τέρας». Αναρωτιέται κανείς τι βλέπει όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη. Και μπορεί οι διαδηλωτές να ήταν λίγοι έξω από το Γουεστμίνστερ τις προάλλες (απειροελάχιστοι, σε σχέση με το εκατομμύριο των Βρετανών που διαδήλωσαν το 2003 κατά του πολέμου), αλλά σίγουρα ο Μπλερ θα μείνει στην ιστορία της χώρας του ως Bliar…
Αρ. Α.
Σχόλια
