Οι ελληνοτουρκικές διαφορές και τα… ευρωπαϊκά πετρέλαια
Σε συνέχεια της δήλωσης, προ λίγων εβδομάδων, πως «τα ελληνικά πετρέλαια είναι ευρωπαϊκά πετρέλαια», ο Σαμαράς παρουσίασε στις Βρυξέλλες, στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., τα πλεονεκτήματα της επένδυσης της Ε.Ε. στους υδρογονάνθρακες της ελληνικής και κυπριακής υφαλοκρηπίδας. Η καθαρά οικονομική επιχειρηματολογία του πρωθυπουργού για ένα ζήτημα που έχει προφανή γεωπολιτική διάσταση και διακύβευμα τις αντιθέσεις με την Τουρκία, είναι ενδεικτική της ελληνικής «τακτικής».
Έχει καταστεί καθαρό, από όλη τη μέχρι τώρα στάση της Ε.Ε., δηλώσεις ιθυνόντων, την πρόσφατη έκθεση Για την ενεργειακή εξάρτηση των κρατών-μελών της Ε.Ε., ότι η Ε.Ε. δεν διατίθεται να εμπλακεί υπέρ του κράτους-μέλους που λέγεται Ελλάδα ή Κύπρος και υπέρ της εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου στη διένεξη με την Τουρκία για τις θαλάσσιες ζώνες, αν δεν υποστηρίξει κιόλας ανοιχτά ορισμένες από τις τουρκικές αξιώσεις. Καταφεύγει, έτσι, η κυβέρνηση -εν είδει πραματευτή- σε μια έκθεση των πλεονεκτημάτων που θα είχε η «προνομιακή» αξιοποίηση του ελλαδικού και κυπριακού ενεργειακού πλούτου, καθώς και στο προμοτάρισμα του αγωγού ΤΑΠ, του μόνου που περνάει από την Ελλάδα, αλλά και από την Τουρκία.
Ακόμη και αυτή η «τακτική» (ξεπουλήματος) θα είχε μια κάποια εσωτερική συνοχή αν -στοιχειωδώς- συνοδευόταν από άλλες ενέργειες αντιμετώπισης της έντονης κινητικότητας, το τελευταίο διάστημα, τόσο της Τουρκίας όσο και μεγαλύτερων δυνάμεων. Κινητικότητας που επιδιώκει να εξασφαλίσει τετελεσμένα σε ό,τι αφορά την υφαλοκρηπίδα ανατολικά της Ρόδου, να εξασφαλίσει τη συναίνεση Αμερικανών και Ευρωπαίων ότι οι υδρογονάνθρακες θα αξιοποιηθούν μόνον εφόσον δώσει το ok η Τουρκία και ίσως να προωθήσει έναν ενεργειακό άξονα της Ανατολικής Μεσογείου που θα περνά από την Τουρκία αλλά όχι από την Ελλάδα. Πρακτικά τα όσα γίνονται στο επίπεδο αυτό είναι για «την τιμή των όπλων», περιμένοντας απλώς να «σκάσουν» τα τετελεσμένα και να τεθούν τα ζητήματα υπό τη μορφή αναπόδραστων «ναι», όπως πρόσφατα με την Κύπρο…
Η προώθηση του ΤΑΠ έναντι του Ναμπούκο από την ελληνική κυβέρνηση, επιλογές που αμφότερες ενισχύουν την αναβάθμιση της Τουρκίας (και τη μερική απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία), δείχνει την αξιολύπητη θέση στην οποία έχει περιέλθει μια πολιτική των μέχρι τώρα κυβερνήσεων, που μοναδικό γνώμονα είχαν την ικανοποίηση επιθυμιών τρίτων, ενώ απουσίαζε οποιοσδήποτε στρατηγικός σχεδιασμός με γνώμονα τις προοπτικές μιας ανεξάρτητης χώρας (ποια ανεξάρτητη χώρα;).
Γ.Τσ.
