Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, σε συνέντευξή του στο «Πρώτο Πρόγραμμα» της ΕΡΑ, είπε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα. Ενδεικτικά, τόσο της σημερινής φυσιογνωμίας της ελληνικής πολιτικής, όσο όμως και γενικότερων «κανόνων» –ιδεολογικών, πολιτικών, στρατηγικών κ.λπ.– που φαίνεται ότι θα ξεδιπλωθούν πιο γρήγορα το επόμενο διάστημα.
«Η κοινή εγγύηση των προβλημάτων μας είναι το θεμέλιο που μπορεί να οδηγήσει την Ευρώπη μπροστά. Όχι κράτη που συμπορεύονται, αλλά κοινωνία πολιτών προς ένα κοινό μέλλον».
Ας μην ταλαιπωρούμε το μυαλό μας με κράτη, συμμαχίες και συμπορεύσεις. Αυτά, για τον Νίκο Δένδια δεν έχουν θέση στην οικοδόμηση του κοινού μας μέλλοντος. Γιατί σε αυτό υπάρχουν απλώς «προβλήματα», «Ευρώπη» και «κοινωνία πολιτών». Τι κι αν στην ευρωπαϊκή διαχείριση της πανδημίας κυριάρχησε το φουλ κρατικό «ο σώζων εαυτό σωθήτω» για κάθε δύναμη, ενώ τώρα εξελίσσεται το σχέδιο φορτώματος των βαρών αλλά και νέων δεσμών στα κράτη δεύτερης γραμμής; Τι κι αν η περιβόητη «κοινωνία των πολιτών» -κι ας αφήσουμε προς στιγμήν εκτός συζήτησης το αντικοινωνικό πρόσημο αυτής της «κοινωνίας»- προϋποθέτει άμεσα και έμμεσα τσακίσματα της κρατικής κυριαρχίας, τέτοια που φθείρουν τα θεμέλια μιας πολιτειότητας;
Σχετικά με την επέκταση στα 12 ναυτικά μίλια, σχολίασε πως «είναι μονομερές δικαίωμα της χώρας, το οποίο θα ασκήσει όπου θέλει, όταν κρίνει, όπως θέλει».
Πολλή σιγουριά και αυτοπεποίθηση για κάποιον που χαρακτηρίζεται από ατολμία και έλλειψη στοιχειώδους ανεξάρτητου σχεδιασμού. Είναι επίσης γνωστό στους διπλωματικούς κύκλους, πως «δικαίωμα που δεν ασκείται φθείρεται, καθίσταται σταδιακά ανίσχυρο, αδρανοποιείται». Γιατί ο κ. Δένδιας δεν ενημερώνει λοιπόν τον ελληνικό λαό έστω για το «πώς το σκέφτεται» περί 12 μιλίων; Τι πρέπει να κάνουν οι γείτονες για να προκύψει αυτό το «όπου θέλει, όταν κρίνει, όπως θέλει»; Ο κ. Ερντογάν, δεξιώνεται στας Ευρώπας και δεξιώνει το Βερολίνο, την ώρα που φωνάζει για «Γαλάζια Πατρίδα» και ανύπαρκτη Συνθήκη της Λωζάννης. Κι εμείς δεν μπορούμε έστω να… ζυμωνόμαστε;
Όχι μόνο μια ενδεχόμενη ενεργητικότητα της Ελλάδας θεωρείται εξτρεμισμός που θυμώνει τον αντίπαλο, αλλά τώρα πια η ενεργητικότητα της Τουρκίας εμφανίζεται ως σύμμαχός μας
«Φαιδρότητες του τύπου casus belli από την Τουρκία εμάς μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Στην κοινωνία του 21ου αιώνα απειλές πολέμου δεν υφίστανται».
Η τελευταία φράση είναι απολύτως ενδεικτική. Στο θαυμαστό κόσμο του κ. Δένδια δεν υφίστανται απειλές πολέμου. Σε ποιο κόσμο ζει; Η αναπαράσταση του πολέμου σαν ένα θέρετρο βγαλμένο από πολεμικές ταινίες θέλει να κρύψει τα όσα διεξάγονται –και με φρεγάτες- σε καιρό ειρήνης. Γιατί αφενός μετριούνται ήδη κέρδη και ζημιές στην αντιπαράθεση Ελλάδας-Τουρκίας και αφετέρου τίποτα δε λειτουργεί προς αποτροπή μιας πιο «κηρυγμένης» πολεμικής αντιπαράθεσης. Κατά μια έννοια λοιπόν, ο κ. Δένδιας έχει δίκιο. Οι απειλές πολέμου έχουν υποχωρήσει υπέρ πιο ενεργητικών, υβριδικών, εξόχως πολεμικών στάσεων.
«Η Τουρκία, με την παράλογη, προκλητική, παράνομη πολλές φορές συμπεριφορά της, με την υπερφίαλη συμπεριφορά της στα πλαίσια της κυπριακής αποκλειστικής ζώνης, μας έχει ανοίξει πάρα πολλές πόρτες γιατί έχει βοηθήσει τη διεθνή κοινότητα να καταλάβει τελικά τι ρόλο έχει ο καθένας».
Εδώ ο συλλογισμός απογειώνεται. Δεν είναι μόνο η αγνόηση των δεδομένων. Περισσότερο σοκάρει το σημείο με τις… ανοιχτές πόρτες. Η Τουρκία κατακτά θέσεις, αυξάνει την ισχύ της, επιβάλει καταστάσεις και καθεστώτα, και όλα αυτά λογαριάζονται σχεδόν σαν δώρα για την ελληνική πλευρά. Όχι μόνο μια ενδεχόμενη ενεργητικότητα της Ελλάδας θεωρείται εξτρεμισμός που θυμώνει τον αντίπαλο, αλλά τώρα πια η ενεργητικότητα της Τουρκίας εμφανίζεται ως σύμμαχός μας.
Το μασάζ στην ελληνική κοινωνία για να αποδεχτεί υποχωρήσεις, αποκτά πιο προωθημένα όπλα.
Τ.Β.
