Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Από τη στιγμή που κατέρρευσε ή ανετράπη ο υπαρκτός σοσιαλισμός, δηλαδή ο άλλοτε ανατολικός συνασπισμός, ο αδίστακτος παγκόσμιος καπιταλισμός εφαρμόζει τη δικτατορία του στους λαούς με έναν διάτρητο μανδύα «φιλελευθερισμού». Όσο υπήρχαν δύο μπλοκ, επικρατούσε ισορροπία και ο καπιταλισμός με τη μορφή της αμερικανοκρατίας και του ΝΑΤΟ, δεν μπορούσε να υπερβεί κάποια όρια. Η Σοβιετική Ένωση, με τα όποια τρωτά της, αποτελούσε την εγγύηση ασφαλείας απέναντι στην αρπαχτική διάθεση της Δύσης και τις επιδιώξεις της Ουάσιγκτον. Σήμερα, βέβαια, δεν υπάρχει Σοβιετική Ένωση, υπάρχει όμως Ρωσία, που εξακολουθεί να τρομάζει την αμερικανοκρατία και τη μαφία των Βρυξελλών.
Από τη στιγμή όμως που κυριαρχούν δικτατορικά οι ξένοι τραπεζίτες, γεννάται το ερώτημα κατά πόσον υφίσταται πλέον ανεξάρτητη Ευρώπη. Η προπαγάνδα κάνει συνεχώς μνεία για τις δήθεν «αξίες» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα έρχονται πάντα σε σύγκρουση με τις θέσεις της Ρωσίας. Η αμερικανοκρατία και οι Βρυξέλλες, υποχρεώνουν τις ευρώδουλες κυβερνήσεις να υπερθεματίζουν για τα συμφέροντα του καπιταλισμού και να βρίσκονται σε εχθρική στάση απέναντι στον Πούτιν. Το δράμα είναι ότι ο άκρατος καπιταλισμός αχρήστευσε την ευρωπαϊκή Αριστερά, ή την υπέταξε. Διερωτάται κανείς τι έγιναν τα άλλοτε πανίσχυρα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα, ενώ τα σοσιαλιστικά μεταλλάχθηκαν. Αναζητούνται οι γνήσιες αριστερές δυνάμεις στην πολιτική-ιδεολογική έρημο, μέσα στην οποία βαδίζουμε απελπισμένοι. ΝΑΤΟ και Βρυξέλλες μάς υποχρεώνουν να ενισχύουμε τον Ζελένσκι και να είμαστε εχθρικοί απέναντι στη Ρωσία.
ΚΑΙ ΚΑΛΑ οι εκ παραδόσεως αμερικανόδουλοι, σαν τον Μητσοτάκη και άλλους. Η υπακοή τους είναι ευνόητη. Αυτοί όμως που χρησιμοποιούν την ταμπέλα της «Αριστεράς» για ιδιοτελείς λόγους είναι οι πιο επικίνδυνοι. Εάν υπήρχαν έμπειροι συνειδητοί Αριστεροί, θα υποστήριζαν και σήμερα τη Ρωσία, άσχετα εάν έσβησε η Σοβιετική Ένωση και το σφυροδρέπανο κατέβηκε από τη σημαία. Ο αμετακίνητος εχθρός, ο καπιταλισμός, φοβάται το ίδιο όπως με την άλλοτε κομμουνιστική, τη σημερινή Ρωσία του Πούτιν. Επομένως, η θέση μιας γνήσιας Αριστεράς οφείλει να συμπαραταχθεί με τη χώρα του Λένιν, έστω και χωρίς τις φωτογραφίες του. Η Αμερική κάνει τον πόλεμό της κατά του Πούτιν, μέσω του Ζελένσκι. Θέλει με κάθε τρόπο να περικυκλώσει και να απομονώσει τη Ρωσία.
Δουλόφρονα στάση απέναντι σε Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες τηρούν ο Τσίπρας, ο Κασσελάκης, ο Ανδρουλάκης και πολλοί άλλοι που καπηλεύονται τους όρους «Αριστερά» και «Κεντροαριστερά», ενώ στόχος τους είναι μόνο η καρέκλα της εξουσίας, με οποιοδήποτε τίμημα
Αυτό ήταν το σχέδιο της Ουάσιγκτον από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Υπάρχουν κάποια κείμενα με επίκαιρη σημασία. Το 1947 ο ηγέτης της σοσιαλιστικής ΕΛΔ, ο Ηλίας Τσιριμώκος, σε άρθρο του έγραφε: «Ο πόλεμος έδωσε απότομα μια τεράστια αύξηση της σημασίας της ΕΣΣΔ, που εκτινάσσεται στην κορυφή των μεγάλων δυνάμεων. Ο αγώνας και η νίκη της πολλαπλασιάζουν την αίγλη της και την καθιστούν πρώτο παράγοντα της διεθνούς ζωής». Αυτό ήταν που ανησυχούσε όλα τα χρόνια τη Δύση. Αλλά, αυτό που γίνεται σήμερα, να προσπαθούν να απομονώσουν και να διαλύσουν τη Ρωσία, ήταν παλιός στόχος των δυνάμεων του καπιταλισμού. Προφητική ήταν η ομιλία του δημιουργού της ΕΔΑ και προέδρου της Γιάννη Πασαλίδη, στη Βουλή, στις 21 Μαΐου του 1957. Γινόταν τότε συζήτηση για τους κινδύνους από πιθανή παραχώρηση ατομικών βάσεων και τη συνέχιση των θερμοπυρηνικών πειραμάτων. Απευθυνόμενος στην κυβέρνηση της ΕΡΕ είπε ο Πασαλίδης: «Όπως γνωρίζετε, η πρόθεσις των Αμερικανών είναι να περικυκλώσουν με βάσεις την Σοβιετικήν Ένωσιν και να την κτυπήσουν. Η Σοβιετική Ένωσις δεν περικυκλώνει κανέναν. Η Αμερική περικυκλώνει την Σοβιετικήν Ένωσιν και δημιουργεί βάσεις εις ξένα κράτη, τα οποία είναι συνασπισμένα υπό το όνομα “ελεύθερος κόσμος” – εγώ θα έλεγα τα καπιταλιστικά κράτη. Ο κ. υπουργός των Εξωτερικών (ο Αβέρωφ) εδήλωσεν ότι αυτό είναι σοβιετική επέμβασις στα εσωτερικά μας. Και ερωτάται: Μήπως έχομεν αυτοτέλειαν διά να είμαστε τόσον ευαίσθητοι; Αφού δέχεσθε ό,τι σας λέγουν οι Αμερικανοί, πώς ομιλείτε δι’ αυτοτέλειαν; Μήπως θέλετε να γίνει η Ελλάς ολοκαύτωμα και να χορέψει τον χορόν του θανάτου, διά το ΝΑΤΟ;»… Αυτό το απόσπασμα της ομιλίας του Πασαλίδη αποκτά άμεση επικαιρότητα στις μέρες μας. Θα μπορούσε να διατυπώσει κανείς τα ίδια ερωτήματα σήμερα στον Μητσοτάκη που δεν έχει λεφτά για τους αγρότες, αλλά έχει για τον Ζελένσκι. Την ίδια δουλόφρονα στάση απέναντι σε Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες τηρούν ο Τσίπρας, ο Κασσελάκης, ο Ανδρουλάκης και πολλοί άλλοι που καπηλεύονται τους όρους «Αριστερά» και «Κεντροαριστερά», ενώ στόχος τους είναι μόνο η καρέκλα της εξουσίας, με οποιοδήποτε τίμημα. Το τελευταίο αμερικανικό πείραμα με τον «σύντροφο» του Τάιλερ, θέλει να κατοχυρώσει τη γεωπολιτική στρατηγική της Ουάσιγκτον στον ευαίσθητο χώρο της Μεσογείου.
Όλοι οι αρχηγοί, ΣΥΡΙΖΑ, ομάδας Χαρίτση και ΠΑΣΟΚ, υποκλίνονται σε συνέδρια των ελίτ και στο πολιτικό κατεστημένο. Εάν υπήρχε πραγματική Αριστερά και όχι το τσίρκο του Κασσελάκη, θα έβγαινε από την πρώτη στιγμή να αντιταχθεί στη συμπαράταξη με τον Ζελένσκι και να διατηρήσει καλές σχέσεις με τη Μόσχα. Θα μιλούσε για τον ρόλο της Ευρώπης, ρόλο ΝΑΤΟϊκού χωροφύλακα, που απαιτεί από τις κυβερνήσεις νέο επικοινωνιακό σχεδιασμό και «διεθνείς σχέσεις». Θα υπενθύμιζε την τραγωδία με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας από τα γεράκια του ΝΑΤΟ και τον αισχρό ρόλο τους με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ να θυμηθούμε όμως ότι οι δυνάμεις του καπιταλισμού καλλιεργούσαν τις δυνατότητες απομόνωσης της Ρωσίας από την εποχή ακόμα της Σοβιετικής Επανάστασης. Οι «Σύμμαχοι» σχεδίαζαν την περικύκλωση της Ρωσικής Κομμούνας μ’ έναν κρίκο αντεπαναστατικών κρατών, χωρίς ούτε μια χώρα να έχει κηρύξει επίσημα τον πόλεμο στα Σοβιέτ. Αρχίζοντας από τους πρώτους μήνες του 1919, ούτε ένα γράμμα, ούτε ένα δέμα με τρόφιμα, ούτε μια ξένη εφημερίδα δεν μπορούσε να μπει στην Κόκκινη Ρωσία. Ήδη από τον Μάρτιο του 1918 η Σοβιετική Ρωσία αναγκάσθηκε να συνυπογράψει με τις κεντρικές δυνάμεις τη Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ, που μεταξύ άλλων προέβλεπε την απόσπαση της Φινλανδίας, της Εσθονίας, της Λετονίας, της Ουκρανίας, καθώς και των περιοχών του Καυκάσου από τη ρωσική επικράτεια. Το ρωσικό κράτος απώλεσε τότε εκατοντάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα εδαφών, μέχρι και 54% του προπολεμικού πληθυσμού. Κι αυτή η Συνθήκη έπληξε το κύρος του μπολσεβικικού καθεστώτος και προκάλεσε εσωκομματικούς τριγμούς. Δεν μπόρεσε όμως να εμποδίσει την ανάδυση της Σοβιετικής Ρωσίας στη διεθνή πολιτική σκηνή. Οι εδαφικές απώλειες από τη Ρωσία του Πούτιν είναι και σήμερα η επιδίωξη των Αμερικανονατοϊκών δυνάμεων. Κάνουν τον πόλεμό τους μέσω του Ζελένσκι, κι εμείς με τον Μητσοτάκη και τη σιωπηλή συνοδοιπορία της Αντιπολίτευσης γινόμαστε αιχμή του δόρατος των ΝΑΤΟϊκών. Πρώτη φορά στην παγκόσμια Ιστορία, η Αριστερά με την οποιαδήποτε μορφή της είναι απούσα από την αντίσταση προς τις δυνάμεις του άκρατου καπιταλισμού. Σε μια τέτοια κρίσιμη φάση για την πορεία της ανθρωπότητας, βλέπουμε απαθείς το ρολόι της Ιστορίας να γυρίζει προς τα πίσω.
Ο μεγάλος πρωταγωνιστής του θεάτρου μας και του κινηματογράφου, Τζαβαλάς Καρούσος, με πολύχρονες διώξεις στις πλάτες του, έγραφε σ’ ένα ποίημά του αφιερωμένο στη Σοβιετική Επανάσταση: «Ώρα υψηλή της ανθρωπότητας, που οι μέρες σου παίρνουνε τη δύναμη των αιώνων…». Αυτή τη δύναμη χάσαμε, και πορευόμαστε χωρίς πυξίδα στην ιδεολογική έρημο…
