της Σοφίας Δημακοπούλου
Ο παπά Μανώλης πέθανε χτες, αλλά το κεφάλαιο που άφησε στη Νάξο είχε τελειώσει προ πολλού, όταν λόγω της προχωρημένης ηλικίας του σταμάτησε να διαχειρίζεται την ιδιοκτησία της καθολικής εκκλησίας στο Κάστρο της Χώρας. Πολλά θα ακουστούν για την ηπιότητα του χαρακτήρα αυτού του εξαιρετικού ανθρώπου και κυρίως σχετικά με την ιδιότητά του ως διάκονος της πίστης του που χαρακτηριζόταν από την παντελή έλλειψη μισαλλοδοξίας.
Όμως για μένα η εποχή του παπά Μανώλη στο Κάστρο ήταν μια περίοδος ανοιχτοσύνης, καλλιτεχνικού και εν γένει πολιτιστικού πλούτου, με ανιδιοτέλεια, με γενναιοδωρία, με συμπεριληπτικότητα. Ο άνθρωπος είχε ζωντανέψει το Κάστρο όχι με καμιά εμπορική δραστηριότητα που απέφερε κέρδος, αλλά διαθέτοντας τους χώρους που διαχειριζόταν σε όποιον καλλιτέχνη του ζητούσε χώρο, είτε για εργαστήρι είτε για εκθέσεις, αλλά και σε όποιον σύλλογο του νησιού ήθελε να στεγάσει δραστηριότητες. Γλύπτες, φοιτητές πανεπιστημίων της Ευρώπης, μουσικοί, μαθήματα παραδοσιακών χορών, τα υλικά για τα καρναβάλια, η κινηματογραφική λέσχη, ο θεατρικός όμιλος, ο σύλλογος γυναικών, για όλους και όλες η πόρτα του ήταν ανοιχτή. Κι εκεί στο Κάστρο, που δεν ήταν ανακαινισμένο και λουστραρισμένο, ούτε και φωταγωγημένο, γνωρίζονταν άνθρωποι διαφορετικοί και μοιράζονταν απόψεις, εμπειρίες, χαρές, διαφωνίες και συμφωνίες, δημιουργούσαν κοινότητες…
Ακόμα και σε μας, μια παρέα αιρετικών για τα τοπικά δεδομένα, και με τη σοβαρή υπόνοια ότι ήμασταν άθεοι, ο πάπα Μανώλης υπήρξε κιμπάρης. Εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους Κούρδους τότε με τη σύλληψη του Οτσαλάν, εκδήλωση ενάντια στην Ολυμπιάδα το 2004, αντιεξουσιαστική θεατρική παράσταση, προβολές ταινιών και ντοκιμαντέρ ακόμα και για την εξέγερση του 2008 μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο πάπα Μανώλης ερχόταν για λίγο στην αρχή ή δεν ερχόταν καθόλου, και ποτέ μα ποτέ δεν είδα επίκριση στο βλέμμα του. Και για να είμαι ειλικρινής, αρχικά ήμουν πολύ επιφυλακτική και καχύποπτη απέναντι σε έναν παπά. Βλέπετε, θεωρούσα εκ των ων ουκ άνευ την υστεροβουλία που χαρακτηρίζει τις εκκλησίες εν γένει. Δεν πήρε πολύ να καταλάβω ότι είχα πέσει στην εξαίρεση, η καθαρή στάση του π. Μανώλη Ρεμούνδου ήταν συνεπής και αδιάλειπτη, θεμελιωμένη σε έναν κρυστάλλινο χαρακτήρα.
Καλό κατευόδιο παπά Μανώλη, το Κάστρο πλέον συμβαδίζει με την εποχή: Αποστειρωμένο, κερδοφόρο και φτωχό.
