Γράφειο ο Θεόδωρος Τσελεπής
Σήμερα σκέφτηκα να γράψω για την πρόθεση της συμμορίας που παριστάνει την κυβέρνηση, να επανασυνδέσει το ρεύμα σε όσους έχουν μηδενικό εισόδημα, 8 παιδιά, ένα νεφρό, πεθερά που τη λένε Ελπίδα και η καταγωγή τους είναι από την Καλαμάτα. Αλλά πόσους ενδιαφέρει;
Μετά σκέφτηκα να γράψω για τους ανέργους, που και επίσημα είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους, μα με πρόλαβε η διαγραφή του Παναγόπουλου (πρόεδρου της ΓΣΕΕ άσχετε), από το ΠΑΣΟΚ (συνιστώσα της Ν.Δ. άσχετε) και το απέρριψα.
Είπα να γράψω για τις δηλώσεις του μπαρμπα Γιάννη του Μπουτάρη. Δήλωσε πως είναι υπερβολή να μιλάμε για καθημερινά φαινόμενα σαν κι αυτό της 13χρονης νεκρής από το μαγκάλι και απαίτησε να είμαστε πιο ακριβείς και σοβαροί γιατί απλά ήταν η κακιά στιγμή. Αλλά θα είναι σαν να φτύνω τα μούτρα μου για τη χαρά που πήρα όταν εκλέχθηκε δήμαρχος. Θυμάμαι πως η εκλογή του για μένα ήταν κάτι σαν απελευθέρωση της πόλης από τη συμμορία των ακροδεξιών, του παρακράτους και του παπαδαριού. Και έτσι το απέκλεισα.
Είπα να γράψω πάλι για την Αριστερά και για τις εσωκομματικές εκλογές οργάνων σε μεγάλη πόλη της Δυτικής Ελλάδας την προηγούμενη εβδομάδα. Να γράψω για λίστες με ονόματα, για σταυρωμένα ψηφοδέλτια, για παζάρια και αποκλεισμούς, αλλά σε ποιον θα προκαλούσε έκπληξη και ποιον πραγματικά ενδιαφέρει η ίδια ιστορία μηχανισμών και γραφειοκρατών;
Είπα να γράψω για την εκδήλωση των 58 στο Θέατρο Ακροπόλ αλλά εκτός από το Mega και τον Ψαριανό ποιoν πραγματικά ενδιαφέρει αυτός ο περιοδεύων θίασος; Άσχετο. Η Siemens θα συμμετέχει στο φορέα;
Μετά θυμήθηκα τον κίνδυνο να χαθεί το εξάμηνο στα πανεπιστήμια, αλλά τα έχει πει τόσο ωραία ο Καψής στο μεγάλο κανάλι που δεν μου έμεινε τίποτα να σχολιάσω. Το μόνο που θα ήθελα ήταν να ήμουν ο Πελεγρίνης. Θα ξαναπήγαινα στο Παρίσι, θα έπαιζα ξανά θέατρο και τη Δευτέρα στις 8 θα καθόμουν στον καναπέ μου, για να απολαύσω τα πολλαπλά εγκεφαλικά της αγέλης των ρουφιάνων της ενημέρωσης. Το ότι έχει χαθεί η Δημόσια Δωρεάν Εκπαίδευση λέει κάτι σε κάποιον;
Πέρασε από το μυαλό μου να γράψω για τους αυτοκινητόδρομους, αλλά σκέφτηκα πως μπορεί αυτά που θα γράψω να είναι εκτός γραμμής. Περιμένω με αγωνία τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για τα δημόσια έργα. Τι θα κάνει με τα διόδια όταν γίνει κυβέρνηση. Ποια η τύχη της Αττικής Οδού, της γέφυρας Ρίου Αντίριου και του Αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος, με βάση όσα προβλέπουν οι συμβάσεις και το δημόσιο συμφέρον. Μπροστά στον κίνδυνο να χαρακτηριστώ λοιπόν φραξιονιστής, το απέκλεισα.
Είχα μια σκέψη να γράψω για το θάνατο του Νέλσον Μαντέλα, αλλά δεν ήξερα για ποια περίοδο της ζωή του να γράψω. Αυτή της φυλακής και της απομόνωσης ή εκείνη της εξουσίας – και άλλαξα γνώμη.
Έτσι αποφάσισα να γράψω για κάτι που είδα με τα μάτια μου και με έκανε να ζηλέψω. Για κάτι που συνέβη μπροστά μου. Στο πρωινό λεωφορείο, μια θέση πιο κάτω. Δυο νέα παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι ανέβηκαν μαζί στη στάση στα Κάστρα. Εκείνη έκατσε στο παράθυρο κι εκείνος δίπλα της, στην πλευρά του διαδρόμου. Σχεδόν αμέσως του διαμαρτυρήθηκε για το ανοιχτό παράθυρο που βρισκόταν πάνω από το κεφάλι της. Κρύωνε και δυσανασχετούσε. Αμέσως ο νεαρός σηκώθηκε και δίχως να το σκεφτεί, με μια κίνηση έκλεισε το παράθυρο. Τότε εκείνη τον φίλησε στο μάγουλο. Ήταν ο ήρωάς της.
