Τον καιρό εκείνο, μεγάλη διχόνοια ξέσπασε ανάμεσα στις αγέλες των λύκων που εξουσίαζαν απ’ άκρη σ’ άκρη τη στέπα της Γιολάντας.
Ο αρχηγός της πράσινης αγέλης Γαπάρλυκος και μαζί του οι υπαρχηγοί Μπενίλυκος και Παγκαλιάρλυκος, διαπίστωσαν αίφνης πως τα αδύναμα -και ασυγκρίτως πολυπληθέστερα- ζώα της στέπας όχι μόνο είχαν πάψει να πιστεύουν στις ψεύτικες υποσχέσεις των θυτών τους, που τα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια προς τον αφανισμό, αλλά επιζητούσαν, με ξεχωριστή οργή και πάθος, μια σωτήρια πολυζωική εξέγερση εναντίον τους.
Τρομοκρατημένος από την ανεξέλεγκτη τροπή που έπαιρναν τα πράγματα, ο Γαπάρλυκος έπαιξε το τελευταίο του χαρτί. Εν μέσω διαγγελματικών γρυλισμών ανήγγειλε την απόφασή του να ξεπεράσει την έκρυθμη κατάσταση με έναν δραστικό τρόπο: τη διεξαγωγή δημοψοφίσματος. Σύμφωνα με αυτό, τα εκατομμύρια των υποψηφίων θηραμάτων θα αποφάσιζαν ελεύθερα αν ο βίαιος Ψόφος τους θα ελάμβανε χώρα με την έγκριση του δικού τους Δήμου ή άνευ αυτής.
Η αιφνιδιαστική -και συνοδευόμενη από προφανές ρίσκο- απόφαση του Γαπάρλυκου θορύβησε την τριμερή (και τρομερή) Διεθνή Συνομοσπονδία των Αγελών, η οποία τον πίεσε αφόρητα να ανακαλέσει το δημοψόφισμα και να συνεχίσει να πορεύεται βάσει του σχεδίου το οποίο η ίδια είχε επιβάλλει στις τοπικές αγέλες. Ο τρομερός Σαρκοβόρλυκος, μάλιστα, ξέσπασε βίαια, λέγοντας πως ο Γαπάρλυκος είναι τρελός και μανιοκαταθλιπτικός.
Κατόπιν των αφόρητων πιέσεων της τριμερούς, το μεν δημοψόφισμα ανεκλήθη η δε διαταγή της συνομοσπονδίας να επιτευχθεί η άμεση συναίνεση του συνόλου των αγελών, έγινε επιτέλους δεκτή από τους ηγέτες τους. Ξεχνώντας τις διαφορές τους, ο αρχηγός της γαλάζιας αγέλης Σαμαρόλυκος, ο αρχηγός της φαιάς αγέλης Καρά Ζαφέρλυκος και ο Γαπάρλυκος αποφάσισαν να παραμερίσουν τις όποιες διαφωνίες τους και να δημιουργήσουν μια ομοσπονδιακή λυκοηγεσία, στην οποία οι ίδιοι δεν θα συμμετέχουν επισήμως. Την πρόθεσή τους αυτή επικρότησε ενθουσιωδώς και η αρχηγός της μικρότερης γαλάζιας αγέλης, Ντορολύκαινα.
Έμπειροι στις λυκοφιλίες, οι τρεις πρώτοι ηγέτες επιδόθηκαν επί μακρόν σε πυρετώδεις διαβουλεύσεις, στις οποίες επρότειναν πλήθος ηγετών, μεταξύ των οποίων και τα ηλικιωμένα λυκόπουλα Πετσάλυκος και Κακλαμάνλυκος. Τελικώς, προέκυψε συμφωνία για τη δημιουργία συλλογικής λυκοδιοίκησης, με τη συμμετοχή δοκιμασμένων στελεχών της πράσινης αγέλης αλλά και ταλαντούχων ηγετών των άλλων δυο, όπως ο Αβραμόλυκος, ο Δημόλυκος, ο Αδωνόλυκος και ο Βοριδόλυκος. Επικεφαλής διοικητής-σωτήρ της Ομοσπονδίας ορίστηκε, εν τέλει, ένας διακεκριμένος αγελαίος, ο διαβόητος Λύκος Παπαδαίμων. Το επιχείρημα πάνω στο οποίο βασίστηκε η επιλογή αυτή ήταν ότι ο Παπαδαίμων ανήκε στη θρυλική ράτσα των τραπεζόλυκων, οι ατσάλινοι τραπεζίτες της οδοντοστοιχίας των οποίων θα ενίσχυαν με ιδανικό τρόπο τους κοπτήρες των υπόλοιπων μελών των αγελών, στην πρωτοφανώς βουλημική εποποιία τους. Αρκεί, φυσικά, να κατάφερναν να κρατήσουν το εξεγερμένο πλήθος των θηραμάτων υπό έλεγχο. Πράγμα δύσκολο, παρά τις δηλώσεις του αισιόδοξου Παγκαλιάρλυκου, που διαβεβαίωνε σε όλους τους τόνους πως μετά τη συμφωνία των αγελών, «μαζί θα τους φάμε».
Τρομοκρατημένος από την ανεξέλεγκτη τροπή που έπαιρναν τα πράγματα, ο Γαπάρλυκος έπαιξε το τελευταίο του χαρτί. Εν μέσω διαγγελματικών γρυλισμών ανήγγειλε την απόφασή του να ξεπεράσει την έκρυθμη κατάσταση με έναν δραστικό τρόπο: τη διεξαγωγή δημοψοφίσματος. Σύμφωνα με αυτό, τα εκατομμύρια των υποψηφίων θηραμάτων θα αποφάσιζαν ελεύθερα αν ο βίαιος Ψόφος τους θα ελάμβανε χώρα με την έγκριση του δικού τους Δήμου ή άνευ αυτής.
Η αιφνιδιαστική -και συνοδευόμενη από προφανές ρίσκο- απόφαση του Γαπάρλυκου θορύβησε την τριμερή (και τρομερή) Διεθνή Συνομοσπονδία των Αγελών, η οποία τον πίεσε αφόρητα να ανακαλέσει το δημοψόφισμα και να συνεχίσει να πορεύεται βάσει του σχεδίου το οποίο η ίδια είχε επιβάλλει στις τοπικές αγέλες. Ο τρομερός Σαρκοβόρλυκος, μάλιστα, ξέσπασε βίαια, λέγοντας πως ο Γαπάρλυκος είναι τρελός και μανιοκαταθλιπτικός.
Κατόπιν των αφόρητων πιέσεων της τριμερούς, το μεν δημοψόφισμα ανεκλήθη η δε διαταγή της συνομοσπονδίας να επιτευχθεί η άμεση συναίνεση του συνόλου των αγελών, έγινε επιτέλους δεκτή από τους ηγέτες τους. Ξεχνώντας τις διαφορές τους, ο αρχηγός της γαλάζιας αγέλης Σαμαρόλυκος, ο αρχηγός της φαιάς αγέλης Καρά Ζαφέρλυκος και ο Γαπάρλυκος αποφάσισαν να παραμερίσουν τις όποιες διαφωνίες τους και να δημιουργήσουν μια ομοσπονδιακή λυκοηγεσία, στην οποία οι ίδιοι δεν θα συμμετέχουν επισήμως. Την πρόθεσή τους αυτή επικρότησε ενθουσιωδώς και η αρχηγός της μικρότερης γαλάζιας αγέλης, Ντορολύκαινα.
Έμπειροι στις λυκοφιλίες, οι τρεις πρώτοι ηγέτες επιδόθηκαν επί μακρόν σε πυρετώδεις διαβουλεύσεις, στις οποίες επρότειναν πλήθος ηγετών, μεταξύ των οποίων και τα ηλικιωμένα λυκόπουλα Πετσάλυκος και Κακλαμάνλυκος. Τελικώς, προέκυψε συμφωνία για τη δημιουργία συλλογικής λυκοδιοίκησης, με τη συμμετοχή δοκιμασμένων στελεχών της πράσινης αγέλης αλλά και ταλαντούχων ηγετών των άλλων δυο, όπως ο Αβραμόλυκος, ο Δημόλυκος, ο Αδωνόλυκος και ο Βοριδόλυκος. Επικεφαλής διοικητής-σωτήρ της Ομοσπονδίας ορίστηκε, εν τέλει, ένας διακεκριμένος αγελαίος, ο διαβόητος Λύκος Παπαδαίμων. Το επιχείρημα πάνω στο οποίο βασίστηκε η επιλογή αυτή ήταν ότι ο Παπαδαίμων ανήκε στη θρυλική ράτσα των τραπεζόλυκων, οι ατσάλινοι τραπεζίτες της οδοντοστοιχίας των οποίων θα ενίσχυαν με ιδανικό τρόπο τους κοπτήρες των υπόλοιπων μελών των αγελών, στην πρωτοφανώς βουλημική εποποιία τους. Αρκεί, φυσικά, να κατάφερναν να κρατήσουν το εξεγερμένο πλήθος των θηραμάτων υπό έλεγχο. Πράγμα δύσκολο, παρά τις δηλώσεις του αισιόδοξου Παγκαλιάρλυκου, που διαβεβαίωνε σε όλους τους τόνους πως μετά τη συμφωνία των αγελών, «μαζί θα τους φάμε».
Ν. Κουνενής
[email protected]
[email protected]
Σχόλια
