Εκατοντάδες ηλικιωμένοι σε γηροκομείο που υποσιτίζονται σε σημείο φυσικής εξόντωσης. Ζευγάρι που δολοφονεί το παιδί του και κρύβει τα οστά του σε μία εργαλειοθήκη στο μπαλκόνι. Νέος που δολοφονείται εν ψυχρώ επειδή είναι λάθος ομάδα. Αυτή είναι η ειδησεογραφία του Μακάβριου.
Σε κάθε οικογενειακό τραπέζι, σε κάθε καφετέρια, σε κάθε πηγαδάκι με συναδέλφους θα υπάρξει έστω και μία αναφορά. «Άκουσες τι έκανε η άλλη στο παιδί της;» «Είδες τι έγινε στα Χανιά; Μα πώς είναι δυνατόν; Δεν το χωράει το μυαλό μου.» «Ρε συ πού ζούμε;» Σαν εθισμένοι, οι ειδήσεις αυτές μας προκαλούν δυσφορία αλλά δεν μπορούμε και να μην σχολιάσουμε, να μην ρωτήσουμε ακόμα και για την πιο μικρή λεπτομέρεια.
Η πραγματική είδηση, βέβαια, είναι άλλη και δεν είναι φρέσκια. Ένα σύστημα σε βαθιά παρακμή που ξέρει να αναδεικνύει μόνο τις πιο μοχθηρές πλευρές της ανθρώπινης φύσης. Όμως, από όλα τα παραπάνω δεν προκύπτει ούτε οργή ούτε διάθεση κοινωνικής αλλαγής. «Ναι πρέπει αυτός ο κόσμος να αλλάξει!» «Πρέπει αυτό το σύστημα που τα μυαλά μας αρρωσταίνει να ανατραπεί!» Ούτε καν…
Αυτό που προκύπτει όταν σε βομβαρδίζουν αλλεπάλληλα με το Μακάβριο και το Μοχθηρό, είναι εσύ κάπως να αποκαρδιώνεσαι. Και ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος να είσαι, στο τέλος απελπίζεσαι. Τι νόημα έχει να παλέψουμε για το οτιδήποτε; Αξίζει σώσιμο μία τέτοια κοινωνία;
Η ουσία είναι ότι όλα αυτά τα περιστατικά παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ ως προσωποποιήσεις του Απόλυτου Κακού και του Αδιανόητα Σατανικού. Το έγκλημα αποκτά μυθολογική και μεταφυσική διάσταση, τουτέστιν ένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να το εξηγήσει. Στο διπλανό διαμέρισμα, στο απέναντι μπαλκόνι, δίπλα μας στο μετρό μπορεί να υπάρχει ένα Τέρας, ένα Διαβολικό Κτήνος με ανθρώπινο περίβλημα. Ποιος μπορεί να ξέρει; Θεέ μου βοήθα…
Στα κλασικά διηγήματα κοσμικού τρόμου του H.P. Lovecraft, ο πρωταγωνιστής πάντα στο τέλος έρχεται αντιμέτωπος με το Απόλυτο Κακό. Όταν αντικρίζει τον Κθούλου μένει αποσβολωμένος, αμίλητος, σοκαρισμένος ενώ συχνά ασπρίζουν ακαριαία τα μαλλιά του. Παθητικός και πειθήνιος γίνεται μια χαψιά από το Τέρας και έτσι σβήνει η Ύπαρξη του. Πόσο απέχει αυτή η συμπεριφορά από το Σοκ στο οποίο μας υποβάλλουν καθημερινά τα ψηφιακά και τηλεοπτικά μίντια με τη «Λατρεία του Κακού»;
Θα πει κανείς: Μα δεν ζούμε σε έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο. Να μην μαθαίνουμε τι συμβαίνει; Να ζούμε μέσα σε ένα ψέμα; Σε ένα ροζ συννεφάκι; Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Δεν πρόκειται για αποκάλυψη της πραγματικότητας αλλά για σχεδιασμένη παραμόρφωση της. Γιατί το Κακό δεν είναι η μοναδική δυνατότητα του Ανθρώπου. Γιατί στον κόσμο μας υπάρχει μπόλικη Αγάπη, Αξιοσύνη και Ποίηση.
Όμορφα κατορθώματα σπουδαίων προσωπικοτήτων. Αλλά και εκατομμύρια μικρά ανδραγαθήματα της καθημερινότητας από απλούς άγνωστους ανθρώπους. Όλα αυτά είναι που σχηματίζουν ένα «αόρατο δίχτυ από Αγάπη» που κρατά τον κόσμο όρθιο. Αλλά για αυτά δεν θα ακούσουμε τίποτα στα βραδινά δελτία.
Υπερβολική αισιοδοξία; Όσοι δεν μπορούν να δεχτούν τόσο οπτιμισμό ας αρκεστούν στα τελευταία λόγια που λέει ο χαρακτήρας του Morgan Freeman στο «Seven», μία από τις πιο απαισιόδοξες και μακάβριες ταινίες της δεκαετίας του ‘90: «O Έρνεστ Χέμινγουεϊ κάποτε έγραψε ότι ο κόσμος είναι ένα όμορφο μέρος και ότι αξίζει να παλέψεις για αυτόν. Θα συμφωνήσω με το δεύτερο μέρος.»
Να πιστέψουμε στις θετικές δυνατότητες του Ανθρώπου. Να βάλουμε τέλος στη «Λατρεία του Κακού» και στον εθισμό της. Να δούμε το Καλό που υπάρχει παντού τριγύρω. Ο Κθούλου δεν είναι ανίκητος…
