Το νέο (;) αμυντικό (επιθετικό) δόγμα του Μπάιντεν είναι η αντιμετώπιση του «Απολυταρχισμού». Απολυταρχικές δε χώρες εστίν Κίνα, Ρωσία, Ιράν, Κορέα – οι συνήθεις ύποπτοι δηλαδή. Ο γνωστός «Άξων του Κακού». Ενώ δεν είναι απολυταρχικές, η φασίζουσα Ουκρανία, η ημιδικτατορική Τουρκία, η ανθηρή (75 φύλαρχοι) Λιβύη, το αγλάισμα της ελευθερίας η Σαουδική Αραβία και άλλοι τέτοιοι Ηρακλείδες της Δημοκρατίας που κοσμούν τον Δυτικό αίμα τε και Ελεύθερο Κόσμο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης!…
……………………………………………………………………………………….
Όπως καταλαβαίνετε οι βόμβες που έρχονται, θα είναι καλές βόμβες.
Στην τελευταία ομιλία του στη Βουλή (κι όχι εν τη ρύμη του λόγου) ο Τσίπρας αποκάλεσε, ήτοι χαρακτήρισε τους Έλληνες «αποχαυνωμένους». Προφανώς ήθελε να πει αποσβολωμένους, παραζαλισμένους, εμβρόντητους, απογοητευμένους –
– τους είπε όμως «αποχαυνωμένους»!
……………………………………………………………………………………….
Εν τέλει η τραγωδία του, ίσως και να ’χει πλάκα…
Για εμάς όμως παραμένει τραγωδία.
***
Εμβόλιο είναι ο νόμος της Εταιρείας
***
Εθνικές μειονότητες (σε άσχετο Νομοσχέδιο για τα ΜΜΕ) πήγε να αναγνωρίσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη! Μετά τον σάλο στη Βουλή (όμως απαρατήρητον από την πλειονότητα της κοινωνίας) αποσύρθηκε το επίμαχο χωρίον περί «εθνικών μειονοτήτων». Ποιες μειονότητες όμως; Η Μουσουλμανική στη Θράκη; Ή η «μειονότητα των Μακεδόνων» στην Ελλάδα, καθώς ισχυρίζεται η Βόρεια Μακεδονία;!
……………………………………………………………………………………….
Αρχίζει και καρπίζει η Συμφωνία των Πρεσπών!
Από λογαριασμό σε λογαριασμό μετράμε τις μέρες μας. Πληρωμένοι λογαριασμοί και απλήρωτοι λογαριασμοί. Η ζωή μας έχει γίνει δώδεκα μηνιάτικα. Όταν υπάρχουν μηνιάτικα. Η κάθε χρονιά είναι οι ρυθμίσεις της. Όταν κουδουνίζει το τηλέφωνο είναι συνήθως η εισπρακτική. Ό,τι ώρα θέλει εναντίον όποιου μπορεί. Κλεισμένοι στα σπίτια, περισσεύει η σιωπή, έξω απ’ τα σπίτια περισσεύει η βοή. Μέσα κι έξω απ’ τα σπίτια περισσεύει ο καυγάς.
Δέκα-έντεκα χρόνια τώρα εισέρχονται σε αυτό το είδος ζωής όλο και περισσότεροι νεοσύλλεκτοι. Καταδικασμένοι σε μια θητεία προς το χειρότερο. Κάθε γενιά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε τις δικές της «μεγάλες προσδοκίες». Ακολούθησαν οι καπιταλιστικές προδοσίες. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς ο καπιταλισμός – αυτή είναι η φύση του. Οι άνθρωποι όμως;
Τι νόημα έχει ο πολιτισμός, η κουλτούρα μας, η πολιτική, η μνήμη μας, όταν οι άνθρωποι εξαναγκάζονται να βρεθούν σε καθεστώς κολίγου;
Κι ακόμα περισσότερο, πόση άρνηση του πολιτισμού κι όλων των άλλων φέρουν, όσοι, κατά μάζες μάλιστα, προσχωρούν εθελοντικώς στην Τυραννίδα;…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
17•II•2021
