Ελλάδα-Τουρκία, «βίοι παράλληλοι». Αναγκαστικώς.
Ένας μεγάλος ιστορικός έλεγε ότι «η Ιστορία της ανθρωπότητας είναι στην πραγματικότητα η ιστορία του Χάλυβα».
Η Τουρκία παράγει (αξιοποιεί και εξάγει) χάλυβα με τους μεγατόνους. Εμείς παράγουμε έπεα πτερόεντα ότι «ο τουρισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία».
Γενικώς, η Τουρκία διαθέτει παραγωγούς και εμείς διαθέτουμε παράγοντες.
Η Τουρκία διαθέτει εθνική στρατηγική κι εμείς διαθέτουμε τάβλι για να παίζουμε τρίλιζα.
Ο πληθυσμός της Τουρκίας αυξάνεται, ενώ ο ελληνικός λαός συρρικνώνεται και το ελληνικό έθνος αδυνατίζει.
Η Τουρκία διαθέτει φιλόδοξη εθνική αστική τάξη, ενώ οι δικές μας ελίτ παρέχουν υπηρεσίες, η Τουρκία αναζητά θέση στη νέα γεωπολιτική (ρισκάροντας ακόμα και την αρτιμέλειά της), ενώ το δικό μας πολιτικό σύστημα φοβάται να υπερασπισθεί ακόμα και τα στοιχειώδη συμφέροντα της χώρας.
………
Οι Έλληνες έχουν ξεκόψει απ’ τον πολιτισμό τους, χωλαίνουν από εκπαίδευση, στερούνται αξιοπρεπούς διαβίωσης, έχουν εκχωρήσει εθνικούς πόρους και κυρίως διατελούν υπό καθεστώς εντολής.
Σε μερικούς απ’ αυτούς τους τομείς καθώς και σε άλλους η κατάσταση στην Τουρκία είναι χειρότερη, χωρίς όμως αυτό να εμποδίζει την «υψηλή στρατηγική» αυτής της χώρας προς την αρπαγή και την επέκταση.
Η σύγκρουση μεταξύ των δύο χωρών είναι αναπόφευκτη. Το πρόβλημα αυτό θα λυθεί προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Κι έως τότε απλώς θα παρατείνεται αυτή η ισορροπία του τρόμου (ενώ ταυτοχρόνως θα εμπλουτίζεται από νέες σταθερές και μεταβλητές).
Η Τουρκία ετοιμάζεται ενσυνειδήτως για πόλεμο (αλλιώς δεν θα μπορεί να λύσει το πρόβλημα), ενώ η Ελλάδα αναζητεί στο κλάουντ τα ντάτα του Θεού για να μιλήσει μαζί του, μπας και μας βοηθήσει εκ νέου ο Πανάγαθος (όπως όταν πήραμε τους Ολυμπιακούς αγώνες).
……….
Όσο για τους Αμερικανούς που κάνουν παιχνίδι στην περιοχή από όλο και ισχυρότερες θέσεις, στην παρούσα φάση μοιράζουν στους «ιθαγενείς» χάντρες F-16 και καθρεφτάκια F-35 – όμως το θέμα δεν είναι θέμα συγκυρίας. Μόνον η Ελλάδα αντιμετωπίζει συγκυριακά τις εξελίξεις.
Και λόγω φόβου, και λόγω υποτέλειας. Αλλά και λόγω δομικού προβλήματος: α) στη φύση της ελληνικής ελίτ και β) του τρόπου που αυτή η ελίτ αντιμετωπίζει τους Έλληνες: ως ένα τηλεοπτικό κοινό, ως μια μάζα οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων κι ως κολίγους των εταιρειών.
Συνεπώς, ο λαός ούτε ενημερώνεται, ούτε καλείται σε εγρήγορση, ούτε του ανατίθενται καθήκοντα (ήγουν συμμετοχή και διαβούλευση). Το πρόβλημα όμως (γίνεται να) είναι το γεγονός ότι η πλειονότητα του λαού αποδέχεται αυτόν τον ρόλο. (Εκτός κι αν κάνουμε λάθος, εκτός κι αν υποτιμούμε το υπαρξιακό ένστικτο των Ελλήνων) – όχι ακριβώς ένστικτο, διότι, στην πραγματικότητα, περί γνώσης πρόκειται. Γνώσης που έχει προκύψει από την ταραχώδη διαδρομή αυτού του λαού.
Ο ελληνικός λαός είναι ο θησαυρός αυτού του έθνους κι αυτής της χώρας. Αν η Τουρκία είναι η γεωγραφία της, η Ελλάδα είναι η Ιστορία της. Βεβαίως αυτό ευνοεί την Τουρκία στη γεωγραφία της γεωπολιτικής και μάλιστα την καθορίζει στην αναζήτηση «ζωτικού χώρου». Αυτό (από μόνον του) καθιστά τη σύγκρουση αναπόφευκτη. Από τη δική μας πλευρά επίσης αναπόφευκτη καθιστά τη σύγκρουση ο Κατευνασμός και ο Ενδοτισμός.
***
Η επανασύνδεση λοιπόν της Αριστεράς με τον λαό στη βάση του πολιτισμού και του πατριωτισμού έχει την αξία που το ΕΑΜ απέδειξε ως αναγκαία σε δύσκολους καιρούς…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
19•I•2023
