Μία «νοσηλεύτρια» και ένας «υπέργηρος» έκαναν πρώτοι το εμβόλιο στην Ελλάδα. Και ενώ η ταυτότητα της νοσηλεύτριας έγινε γρήγορα γνωστή (πρόκειται για την Ευσταθία Καμπισιούλη που δουλεύει στον Ευαγγελισμό), το ίδιο πράγμα δεν συνέβη και για τον κ. Μιχάλη Γιοβανίδη, συνταξιούχο έμπορο με καταγωγή από την Ορεστιάδα.
Στα ρεπορτάζ γινόταν διαρκώς λόγος για τον «ηλικιωμένο» που θα κάνει πρώτος το εμβόλιο και αντίθετα με τα υπόλοιπα πρόσωπα που εμβολιάστηκαν και τα οποία διέθεταν σαφώς γνωστή Ταυτότητα και άρα Πρόσωπο (Κυριάκος Μητσοτάκης, Αλέξης Τσίπρας, Σωτήρης Τσιόδρας), ο 88χρονος αναφερόταν διαρκώς ως «υπέργηρος». Λες και δεν έχει ονοματεπώνυμο ή γεννήθηκε γέρος σαν τον Μπέντζαμιν Μπάτον. Λες και ο ίδιος συστήνεται ως «χάρηκα, είμαι ένας υπέργηρος που ανήκει σε ευπαθή ομάδα».
Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο και ευδοκιμεί δεκαετίες τώρα στην μοντέρνα Ιατρική. Μπορεί να είσαι ένας αγαπημένος σύζυγος, μία εξαιρετική δασκάλα, ένας έφηβος που του αρέσουν οι ταινίες ή μία γιαγιά που έζησε την ιταλική κατοχή. Μπορεί να έχεις ένα σωρό σκέψεις για τον κόσμο και να έχεις κάνει αρκετά και ενδιαφέροντα πράγματα.
Όλα αυτά δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία για τη «διάγνωση» και τη «θεραπεία» συνεπώς τα αφήνεις στην είσοδο του νοσοκομείου. Ό,τι σε συγκροτεί ως Πρόσωπο στον Χρόνο και στον Τόπο οφείλεις να το «βγάλεις» από πάνω σου, όπως βγάζεις τα ρούχα σου για να βάλεις τη νοσοκομειακή ρόμπα και να το παραλάβεις ξανά με την επιστροφή στο σπίτι. Γιατί τώρα πια είσαι ο «30χρονος στο 23» ή ακόμα χειρότερα η «κοίλη που παραμελήθηκε», το «πόδι που έσπασε», ο «αρρύθμιστος διαβήτης», το «συκώτι που χάλασε», ο «νεφρός που μεταμοσχεύθηκε».
Σίγουρα, η σύγχρονη υπερεξελιγμένη Ιατρική, γέννημα θρέμμα του ύστερου βιομηχανικού πολιτισμού, σώζει καθημερινά εκατομμύρια ζωές, περισσότερες από κάθε άλλη χρονική περίοδο στην Ιστορία. Και βασικά σώζει τις ζωές που απορρυθμίστηκαν ή καταστράφηκαν σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας αυτού ακριβώς του βιομηχανικού πολιτισμού.
Όμως, παρά τα επιτεύγματα της, η βιομηχανοποιημένη Ιατρική των καιρών μας λειτουργεί όλο και λιγότερο ως μία «τέχνη του θεραπεύειν του σώματος και της ψυχής» και περισσότερο σαν μία τεράστια φάμπρικα επισκευής χαλασμένων σωμάτων και οργάνων που κάπως πρέπει να φτιαχτούν ώστε να επιστρέψουμε «αρτιμελείς» στις δουλειές και στις οικογένειές μας.
Δεν πρόκειται για τις «απρόσωπες» μεν αλλά ίσες δε ευκαιρίες που όλοι πρέπει να έχουν στη νοσοκομειακή περίθαλψη, άσχετα από χρώμα δέρματος, ταξική προέλευση ή σεξουαλική προτίμηση. Πρόκειται για το γεγονός ότι οι άνθρωποι χάνουν την ταυτότητα τους και μετατρέπονται σε «ασθενείς» όχι εξαιτίας ενός βακτηρίου ή μίας φλεγμονής αλλά εξαιτίας μιας αλυσίδας παραγωγής που επισκευάζει πνευμόνια, έντερα, μάτια και αυτιά. Σαν να είναι οι άνθρωποι τα αμάξια και οι γιατροί οι μηχανικοί που αλλάζουν τα μπουζί και τα λάδια της ανθρωπομηχανής ώστε να ξαναπάρει μπρος.
Μία από τις παράπλευρες απώλειες της πανδημίας είναι, δυστυχώς, και το ότι στο δημόσιο διάλογο επιβάλλεται η ψυχρή τεχνο-ιατρική ορολογία.
Οι άνθρωποι έγιναν «κρούσματα» ή «διασωληνωμένοι», λες και πριν μπουν στην ΜΕΘ δεν είχαν προσωπικότητα, φίλους, αγαπημένα χόμπι ή δεν ψήφιζαν κάποιο κόμμα. Οι παππούδες έγιναν «υπέργηροι» με «υποκείμενα νοσήματα», λες και άμα περάσεις τα 75 το πιο λογικό είναι πεθαίνεις από κορωνοϊό.
Συζητάμε μεταξύ μας για τον «40χρονο που πέθανε» και ρωτάμε με ψυχρά «ναι, αλλά μήπως ανήκε σε κάποια ευπαθή ομάδα;». Σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου το να πεθαίνεις στα 40 επειδή έχεις σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1.
Οφείλουμε να μην χάσουμε την ανθρωπιά αλλά ούτε και την ανθρωπινότητά μας. Και να θυμόμαστε ότι ακόμα κι αν αρρωσταίνουμε είμαστε πολύ περισσότερα πράγματα από το όργανο που υπολειτουργεί ή από τη βλάβη που μας έχει ρίξει στο κρεβάτι.
