Θέατρο του παραλόγου έγινε η Βουλή με τον προϋπολογισμό. Όσοι τον ψήφισαν μας είπαν ότι διαφωνούν και πολλοί απ’ όσους καταψήφισαν, υπαινίχθηκαν πως συμφωνούν.
Ειδικά οι διαφωνούντες του ΠΑΣΟΚ έκλεψαν την παράσταση. Μονοπώλησαν την επικαιρότητα. Ξεσάλωσαν γνωρίζοντας ότι από μία άποψη προσφέρουν στο ΠΑΣΟΚ, αποπροσανατολίζουν, κάνουν πιο εύπεπτο το σκηνικό, δίνουν ψεύτικες ελπίδες στην αλλοτριωμένη πλην ενοχική κομματική τους βάση, για μετατοπίσεις, ανακατατάξεις. Έτσι σχεδόν εκ του ασφαλούς οι άνθρωποι σκηνοθέτησαν της παράστασή τους. Πρόκειται για ελιγμούς προσωπικής διάσωσης, για μήνυμα εξαργυρώσιμο προς την εκλογική τους πελατεία. Γνωρίζουν πως, ακόμη και αν το ΠΑΣΟΚ διασωθεί, τα σημερινά πρόσωπα θα παραμεριστούν, ελάχιστοι θα επιβιώσουν. Καθώς τα περιθώρια λιγοστεύουν (οι εκλογές ζυγώνουν) επείγονται για πρωτοβουλίες.
Τις αμέσως επόμενες ημέρες είναι πιθανό τέτοιου είδους φαινόμενα να πολλαπλασιαστούν. Οι ίδιοι ελπίζουν ότι μπορούν να ενσωματωθούν σ’ ένα συλλογικό ρεύμα κοινής τακτικής. Οι ελπίδες τους στηρίζονται στην εκτίμηση ότι βοηθούσης της λαϊκής οργής που μιλά για συμμορία Παπανδρέου είναι δυνατόν η στοχοποίηση να περιοριστεί στο περιβάλλον του πρωθυπουργού.
Αν δημιουργηθεί η αίσθηση, η εικόνα ότι για όλα ευθύνεται αποκλειστικά η ηγετική ομάδα που είναι μειοψηφία, καθώς άλλα θέλει ο κομματικός κορμός, ίσως ανοίξει δρόμος διάσωσης και ρόλων για τους ίδιους. Άλλωστε, στο παιχνιδάκι αυτό φαίνεται πως έχουν δώσει πράσινο φως κάποια φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Ίσως στο τέλος, καταφέρουν να διαπραγματευθούν εν όψει λίστας. Εάν συνομαδωθούν ή δώσουν την αίσθηση ρεύματος, θα υποχρεώσουν τον αδύναμο Παπανδρέου να τους λάβει υπ’ όψιν.
Για την κοινωνία, για τους πολλούς, όλα αυτά δεν συνιστούν κανένα ελαφρυντικό. Όταν διαφωνείς σε δευτερεύοντα και το κάνεις με τυμπανοκρουσίες προκειμένου να δώσεις παραπλανητικές διαστάσεις στη διαφωνία σου, τότε ενοχλείς ακόμα περισσότερο. Χρεώνεσαι, επιπλέον. Αν διαφωνείς ουσιαστικά με τον προϋπολογισμό, δηλαδή, με το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής και δεν θέλεις, όμως, να ρίξεις την κυβέρνηση, να φέρεις κρίση κ.λπ., τότε απλά παραιτείσαι. Εδώ το κάνουν δημόσιοι υπάλληλοι, όταν εγκαλούνται να υπηρετήσουν, από θέση υπευθυνότητας, πράγματα με τα οποία διαφωνούν.
Τις αμέσως επόμενες ημέρες είναι πιθανό τέτοιου είδους φαινόμενα να πολλαπλασιαστούν. Οι ίδιοι ελπίζουν ότι μπορούν να ενσωματωθούν σ’ ένα συλλογικό ρεύμα κοινής τακτικής. Οι ελπίδες τους στηρίζονται στην εκτίμηση ότι βοηθούσης της λαϊκής οργής που μιλά για συμμορία Παπανδρέου είναι δυνατόν η στοχοποίηση να περιοριστεί στο περιβάλλον του πρωθυπουργού.
Αν δημιουργηθεί η αίσθηση, η εικόνα ότι για όλα ευθύνεται αποκλειστικά η ηγετική ομάδα που είναι μειοψηφία, καθώς άλλα θέλει ο κομματικός κορμός, ίσως ανοίξει δρόμος διάσωσης και ρόλων για τους ίδιους. Άλλωστε, στο παιχνιδάκι αυτό φαίνεται πως έχουν δώσει πράσινο φως κάποια φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Ίσως στο τέλος, καταφέρουν να διαπραγματευθούν εν όψει λίστας. Εάν συνομαδωθούν ή δώσουν την αίσθηση ρεύματος, θα υποχρεώσουν τον αδύναμο Παπανδρέου να τους λάβει υπ’ όψιν.
Για την κοινωνία, για τους πολλούς, όλα αυτά δεν συνιστούν κανένα ελαφρυντικό. Όταν διαφωνείς σε δευτερεύοντα και το κάνεις με τυμπανοκρουσίες προκειμένου να δώσεις παραπλανητικές διαστάσεις στη διαφωνία σου, τότε ενοχλείς ακόμα περισσότερο. Χρεώνεσαι, επιπλέον. Αν διαφωνείς ουσιαστικά με τον προϋπολογισμό, δηλαδή, με το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής και δεν θέλεις, όμως, να ρίξεις την κυβέρνηση, να φέρεις κρίση κ.λπ., τότε απλά παραιτείσαι. Εδώ το κάνουν δημόσιοι υπάλληλοι, όταν εγκαλούνται να υπηρετήσουν, από θέση υπευθυνότητας, πράγματα με τα οποία διαφωνούν.
Μ.Σ.
Σχόλια
