Σε μία εβδομάδα θα διεξαχθούν οι ευρωεκλογές. Οι κάλπες θα στείλουν «μηνύματα», αλλά το ελληνικό πολιτικό σύστημα τις αντιμετωπίζει μικροπολιτικά, χωρίς καμία πνοή. Η Ν.Δ. χαμήλωσε πονηρά τον πήχη στα επίπεδα των περασμένων ευρωεκλογών, άρα δεν αναμετριέται με το 41%, και ελπίζει πως η ανικανότητα της αντιπολίτευσης και η αποχή θα της δώσουν ένα αξιοπρεπές ποσοστό. Φοβάται τον απόηχο που έχουν στην κοινωνία τα Τέμπη και η ακρίβεια (η γκάφα με τη φέτα δείχνει πόσο μακριά από την κοινωνία –και την πραγματική οικονομία– βρίσκεται η ομάδα που κυβερνά). Φοβάται και την επίδραση που έχουν τα εθνικά θέματα και το ειδύλλιο Μητσοτάκη-Ερντογάν (υπό τον Ερντογάν). Διότι το «αντίβαρο» της υποψηφιότητας Μπελέρη έχει εξασθενίσει λόγω των προκλητικών και αναπάντητων κινήσεων του Ράμα (σε πλήρη συνεργασία με την Άγκυρα).
Η «αντιπολίτευση» βάζει τον πήχη στα ποσοστά της περασμένης χρονιάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ με ένα 15-17% θα είναι πολύ ικανοποιημένος, ενώ το ΠΑΣΟΚ ελπίζει σε μια σταθερότητα των ψηφοφόρων του στην επαρχία για να διατηρήσει το ποσοστό του. Το ρευματάκι που είχαν πριν λίγους μήνες η Ελληνική Λύση και εν μέρει το ΚΚΕ έχει ανακοπεί. Τα μικρότερα κόμματα ελπίζουν να έχουν 1 ευρωβουλευτή στην «ντριμ τιμ» των 21 που θα κάνουν σκέτο λόμπινγκ στις Βρυξέλλες – τίποτα άλλο. Προσοχή: όλοι μιλάνε για ποσοστά, αφού σχεδόν όλοι αναμένουν να χάσουν ψήφους.
Στην Ευρώπη τώρα, συζητιέται το δίλημμα «εθνικός κυριαρχισμός ή ευρωπαϊκός κυριαρχισμός». Η γενική περιπέτεια της παγκοσμιοποίησης και οι διαδικασίες αποπαγκοσμιοποίησης οδήγησαν σε μια τέτοια συζήτηση: όλοι χρησιμοποιούν ξανά εθνικά σύμβολα και συνθήματα προσαρμοσμένα. Το «ακραίο κέντρο» που κυβερνούσε την Ευρώπη, δηλαδή οι συνασπισμοί κεντροδεξιάς ή κεντροαριστεράς με ολίγη από «πράσινους», νοιώθουν ότι υπάρχει μεγάλη δυσαρέσκεια στις κοινωνίες και προσπαθούν να υπεραμυνθούν του ευρωκρατικού οικοδομήματος (που όμως τρίζει λόγω της οικονομικής και πολιτικής κρίσης), οπότε κάνουν λόγο για «ευρωπαϊκό κυριαρχισμό».
Οι προερχόμενες από την ακροδεξιά δυνάμεις, αφού έκαναν ένα γερό λίφτινγκ, εμφανίζονται ως οι νέοι υπεύθυνοι συνεταίροι στη διακυβέρνηση της Ευρώπης, και για να δυναμώσουν ομιλούν τη γλώσσα του «εθνικού κυριαρχισμού». Έχουν ξεχάσει τα «θα φύγουμε από Ε.Ε.», «θα γυρίσουμε σε εθνικό νόμισμα» κ.λπ., ενώ ευθυγραμμίζονται πλήρως με τις ΝΑΤΟϊκές «υποχρεώσεις» της Ευρώπης και τον πόλεμο στην Ουκρανία (τον οποίο μια σειρά Δυτικοί «ηγέτες» ιδροκοπούν να μετατρέψουν σε Γ΄ Παγκόσμιο, επιτρέποντας να χρησιμοποιηθούν τα όπλα τους για στρατηγικά χτυπήματα βαθιά μέσα στη Ρωσία).
Λίγο πιο κάτω, εξακολουθεί να διαπράττεται ένα αποτρόπαιο, κυνικό έγκλημα κατά του Παλαιστινιακού λαού και έθνους. Εθνοκάθαρση και γενοκτονία με τις ευλογίες όλων των μεγάλων δυνάμεων – ιδιαίτερα των ΗΠΑ και της «συλλογικής Δύσης». Από τη Σούδα και τα αεροδρόμια της Ελευσίνας και της Αλεξανδρούπολης περνούν τα πολεμοφόδια που στέλνουν οι ΗΠΑ στο Ισραήλ. Οι κλάψες για τις υπερβολές του Ισραήλ και για την «αναγκαία ανθρωπιστική βοήθεια» είναι εντελώς υποκριτικές. Και οι αντιδράσεις Κίνας και Ρωσίας είναι επιεικώς υποτονικές.
Η ελληνική τηλεόραση μετέδωσε εικόνες από ισραηλινές γυναίκες να γράφουν εκδικητικά μηνύματα πάνω σε βόμβες που θα πέσουν σε λίγες ώρες πάνω σε αμάχους. Κάνουν ό,τι είχαν πάθει από τους ναζί, επιζητούν την «τελική λύση», θεωρούν τους Παλαιστίνους «κατσαρίδες» που πρέπει να εξοντωθούν. Οι μπλούζες που φοράνε ισραηλινοί δολοφόνοι, που δείχνουν ότι, όταν σκοτώνεις μία έγκυο Παλαιστίνια, στην ουσία με μια σφαίρα σκοτώνεις δύο ανθρώπους, αποκαλύπτουν την «ποιότητα» του σιωνιστικού Ισραήλ…
Η διεθνής κατακραυγή και η απομόνωση του Ισραήλ είναι ένα μεγάλο όπλο για να μπει φραγμός ΤΩΡΑ στη σφαγή που συντελείται. Ο αγώνας για ειρήνη πάει μαζί με τον αγώνα για το δίκιο. Και, όσο βαρύ κι αν είναι το κόστος, το στρατηγικό αδιέξοδο του Ισραήλ είναι μια πραγματικότητα. Το απεμπλουτισμένο ουράνιο, οι βόμβες φωσφόρου, οι μαζικές σφαγές, η στρατιωτική χρήση της τεχνητής νοημοσύνης, οι ουράνιοι αντιαεροπορικοί θόλοι κ.λπ. αδυνατούν να δώσουν «τελική λύση».
Σε αυτό το κλίμα στήνονται οι κάλπες στις 9 Ιουνίου. Για ένα ευρωκοινοβούλιο που έχει μια μοναδικότητα σε ολόκληρο τον κόσμο: είναι το μόνο που δεν νομοθετεί! Τότε τι κάνει; Είναι μια βιτρίνα νομιμοποίησης του ευρωενωσιακού γραφειοκρατικού οργανισμού που δεν είναι εκλεγμένος (Κομισιόν, ΕΚΤ κ.λπ.). Κάτι σαν «δημοκρατικός φερετζές». Με το αζημίωτο βέβαια. Μέσα σε μια 5ετία ο ευρωβουλευτής μπορεί να μαζέψει έως και 1 εκατομμύριο ευρώ (από μισθούς και επιδόματα), χώρια πόσα θα βγάλει αν είναι ικανός στο λόμπινγκ (βλ. Καϊλή, Κατάρ, και τόσα άλλα που δεν μαθαίνουμε…).
Να μειωθεί σε απόλυτους αριθμούς η δύναμη των κομμάτων της σημερινής Βουλής: θα είναι κι αυτό ένα μήνυμα προς το πολιτικό σύστημα!
