του Απόστολου Αποστολόπουλου
Προ ημερών οι ΗΠΑ αποφάσισαν να στείλουν πολλά και καλύτερα όπλα στην Ουκρανία και ακολούθησαν μάνι-μάνι και οι ευρωπαϊκές χώρες, πειθήνιοι ακόλουθοί τους. Πριν καν προσγειωθούν τα τανκ και τα κανόνια ο πρόεδρος Μπάιντεν πρότεινε να πάρουν οι Ρώσοι το 20% των εδαφών της Ουκρανίας (το ποσοστό που περίπου ήδη κατέχουν) και να γίνει ειρήνη. Μοιάζει με πολιτική «μια στο καρφί και μια στο πέταλο». Η ιδέα Μπάιντεν επαναλαμβάνει πρόσφατη πανομοιότυπη σκέψη του Κίσινγκερ που ο Ζελένσκι είχε απορρίψει μετά βδελυγμίας.
Οι προτάσεις Μπάιντεν-Κίσινγκερ επισφραγίζουν τη διάψευση του αμερικανικού ονείρου να δουν να ηττάται η Ρωσία στην Ουκρανία, όπως αποκαλύπτει ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Ν. Μπένετ. Και τώρα, ως φαίνεται, ψάχνουν διέξοδο. Ο Μπένετ είπε (Jerusalem Post, 4/2/23) ότι είχε μεσολαβήσει και είχε επιτύχει συμβιβασμό Πούτιν-Ζελένσκι τις πρώτες μέρες του πολέμου αλλά ματαιώθηκε από τις ΗΠΑ-Αγγλία για να «αποδυναμωθεί η Ρωσία», σύμφωνα με τον Λ. Όστιν, υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ (Το όλο θέμα αποκαλύπτεται από τον στρατηγό ε.α. Ι. Μπαλτζώη σε άρθρο του στο Slpress του δημοσιογράφου Σ. Λυγερού). Τώρα Γερμανία-Δύση στέλνουν περί τα 200 τανκ (Λέοπαρντ) στο Κίεβο μετατρέποντας τη σύγκρουση σε πόλεμο Ρωσίας-ΝΑΤΟ. Τα χειρότερα έρχονται.
Ο Ζελένσκι μοιάζει με τέρας αχόρταγο για πόλεμο αν και το φαΐ του το φέρνουν στο πιάτο. Οι ΗΠΑ έχουν και άλλο «τέρας» που λέγεται Ερντογάν. Και εδώ η εικόνα των ΗΠΑ εμφανίζεται αντιφατική, εμμονική και συχνά παραπαίουσα αλλά ο πυρήνας μένει σταθερός.
Ο ίδιος ο Ερντογάν δεν φαίνεται να είναι στα καλύτερά του ούτε οικονομικά στο εσωτερικό ούτε πολιτικο-στρατιωτικά στο εξωτερικό. Είναι άγνωστο αν και πως θα επηρεάσει ο σεισμός τις τουρκικές εκλογές. Πάντως Ρωσία και ΗΠΑ-Δύση δεν αμφισβητούν τον Σουλτάνο. Ο Πούτιν, όμως, που τον θέλει ετοιμοθάνατο η αγγλική προπαγάνδα, όχι μόνο φαίνεται μια χαρά στην υγεία του αλλά προχωράει στρατιωτικά στην Ουκρανία και πολιτικά το ξέκοψε ξεκάθαρα στον Ερντογάν: Δεν θα μπεις, του είπε, στο Σύμφωνο της Σαγκάης αν δεν φύγεις πρώτα από το ΝΑΤΟ. Εδώ «επιτήδειος ουδέτερος» δεν χωράει. Η Τουρκία είναι σφηνωμένη ανάμεσα στη γειτονική Ρωσία και στη δεσπόζουσα Αμερική και δεν χωράει σφήνα ανάμεσα σε Μόσχα-Πεκίνο. Μπροστά τους η Τουρκία είναι νάνος, πληθυσμιακά, οικονομικά, πολιτιστικά, στρατιωτικά αλλά και γεωπολιτικά.
Κάποιοι πιστεύουν, φαίνεται, ότι μετά τις εκλογές θα είναι δεδομένη η λαϊκή αδράνεια (που θα την ερμηνεύσουν ως συγκατάθεση) για παντός είδους κίνηση στα εθνικά θέματα ενισχυμένη και από τη συνενοχή των άλλων κομμάτων. Αυτό μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο λάθος
Η Τουρκία θυμίζει κάπως τη Γερμανία. Είναι και οι δυο χώρες μικρομέγαλες. Διακατέχονται και οι δυο από μεγαλομανία. Αλλά προσκρούουν στις πιο ισχυρές Ρωσία-ΗΠΑ. Η Τουρκία προσκρούει και στην Ελλάδα. Ένας λόγος –και όχι ο πιο ασήμαντος– που διστάζει η Τουρκία να μας επιτεθεί είναι ότι αν δεν μας νικήσει καθαρά αυτό θα σημάνει ήττα που θα κλονίσει το καθεστώς, του Ερντογάν ή όποιο άλλο. Με την επισήμανση ότι όσες φορές, πρόσφατα, ήρθαμε αντιμέτωποι, αν η Ελλάδα δεν βγήκε κερδισμένη οφείλεται όχι σε αδυναμία αλλά σε απροθυμία της Αθήνας να δώσει μάχη, π.χ. Ίμια. Όπως και στην Κύπρο όπου ήταν καθοριστική η σκανδαλώδης στάση του Κίσινγκερ και η γελοιότητα της Χούντας.
Ποιον απειλεί η Τουρκία
Η Τουρκία εναντίον μας απλώς γαυγίζει. Αλλά απειλεί ευθέως τις ΗΠΑ, την απόλυτη κυριαρχία τους στα Βαλκάνια και στη Μ. Ανατολή. Τυπικά ζητάει την ουδετεροποίηση των ελληνικών νησιών και, σε δεύτερη φάση, αποβλέπει στο Αιγαίο, τώρα το μισό, αργότερα ολόκληρο. Έτσι, όμως, θα είχε την άνεση να εκβιάζει όχι μόνο τις ΗΠΑ αλλά και τη Ρωσία για την κίνηση και πρόσβασή τους στην περιοχή, στα Βαλκάνια και στη Μ. Ανατολή. Χωρίς να υπάρχει αντίβαρο από κάποιον τοπικό ισορροπιστή, όπως η Ελλάδα. Αυτό, οι διακεκριμένοι εν Αθήναις αναλυτές ούτε καν το αγγίζουν. Γι’ αυτό ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Ρωσία θέλουν μονοκρατορία της Τουρκίας στην περιοχή που τη θεωρούν δική τους. Η Ρωσία εσχάτως έκανε λίαν φιλικές δηλώσεις υπέρ της χώρας μας. Ίσως εκτιμά ότι προσεχώς οι εξελίξεις θα ευνοούν την αναζωπύρωση των καλών ελληνορωσικών σχέσεων. Ταυτόχρονα προειδοποιεί τον Ερντογάν ότι δεν έχει στέρεο στήριγμα στη Μόσχα. Αλλά και οι ΗΠΑ τηρούν επαμφοτερίζουσα στάση απέναντί του.
Ποιοι θέλουν οικουμενική
Στην Αθήνα καλλιεργούν κάποιοι την εντύπωση ότι ο Ερντογάν μπορεί να παρακάμψει τις αμερικανικές επιθυμίες διότι, λένε, είναι «απρόβλεπτος». Πρόκειται για τη μεταμφιεσμένη επιθυμία παράδοσης της αθηναϊκής ελίτ που διαχέεται σε όλο το κομματικό φάσμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ήδη το γνωστό πρώτο βήμα παράδοσης με τις Πρέσπες αλλά αυτό ήταν το «εύκολο» κομμάτι της ιστορίας με τους (τώρα τουλάχιστον) αδύναμους Σκοπιανούς. Το δύσκολο είναι με τους Τούρκους. Μερικοί υπολογίζουν, ίσως, ότι μια κυβέρνηση συνεργασίας με δυο ή περισσότερα κόμματα διαχέει τις ευθύνες και διευκολύνει την παράδοση στις τουρκικές διεκδικήσεις. Ενώ η αυτοδυναμία μεταφέρει την πίεση στη μονοκομματική κυβέρνηση. Οπότε, αυτομάτως, απέναντί της θα είναι η «φωνή λαού» ένας πραγματικά απρόβλεπτος παίκτης, ατίθασος ως τώρα. Κάποιοι πιστεύουν, φαίνεται, ότι μετά τις εκλογές θα είναι δεδομένη η λαϊκή αδράνεια (που θα την ερμηνεύσουν ως συγκατάθεση) για παντός είδους κίνηση στα εθνικά θέματα ενισχυμένη και από τη συνενοχή των άλλων κομμάτων. Αυτό μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο λάθος. Τα εθνικά θέματα κινούνται εκτός της τρέχουσας πολιτικής και των εκλογών. Αν κάποιοι αποφασίσουν να το διακινδυνεύσουν θα μπούμε σε περιπέτειες.
