Η βδομάδα που πέρασε ήταν μία από τις χειρότερες στην ιστορία αυτού του τόπου. Οι νεκροί, οι τραυματίες, οι αγνοούμενοι και οι καταστροφές βαραίνουν τις καρδιές των ανθρώπων. Παράλληλα, για την κυβέρνηση, βαδίζουμε ημερολογιακά προς την τυπική λήξη του τρίτου μνημονίου την 20η Αυγούστου 2018. Η κυβέρνηση Τσίπρα με ορόσημο την παραπάνω ημερομηνία και με το βλέμμα στις εκλογές, ετοιμαζόταν για φιέστες με τις συνηθισμένες ανέξοδες μεγαλόστομες διακηρύξεις τους για εσωτερική λαϊκή κατανάλωση.
Το μέγεθος της τεράστιας καταστροφής, από τις πρόσφατες πυρκαγιές και η ογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., το «σύγχρονο» κράτος και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που το υπηρετεί δημιουργεί όχι απλά πρόσθετους πονοκεφάλους αλλά πολύ μεγάλα πολιτικά προβλήματα.
Η ογκούμενη λαϊκή οργή, δημιουργεί όρους που βάζουν σε κίνδυνο τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Παρότι ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά το κυβερνητικό δίλημμα μοιάζει αξεπέραστο. Προς το παρόν δοκιμάζεται η εξαγγελία «μέτρων ανακούφισης» πάνω στα αποκαΐδια της τραγωδίας που τάχα συνδυάζονται με τη μεταμνημονιακή εποχή. Απίθανος κυνισμός που εξοργίζει το ίδιο, αν όχι περισσότερο, με τις αυτάρεσκες κυβερνητικές δηλώσεις για τον χειρισμό της καταστροφής της Αν. Αττικής.
Η κυβέρνηση πιάστηκε στον ύπνο με τις πυρκαγιές και την έντασή τους. Γραμμή άμυνας για το Μαξίμου διαδραμάτισαν με διαφορετικές αναλογίες τα ακόλουθα: τα επιχειρήματα του στυλ «εμπρησμοί και ασύμμετρα φαινόμενα», «ευθύνη των πολιτών με την αυθαίρετη δόμηση», «φονική πυρκαγιά που ήταν αδύνατο να αναχαιτιστεί», τα μέτρα για φοροελαφρύνσεις και τα βοηθήματα για τους πληγέντες, η απόκρυψη της έκτασης της καταστροφής, η έκτακτη συνέντευξη τύπου αρμοδίων υπουργών και λοιπών παρατρεχάμενων και η δήλωση υπερηφάνειας. Τέλος η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τον Α. Τσίπρα, κάλεσμα και στους υπουργούς να κάνουν το ίδιο και η επιμονή στην αυθαίρετη δόμηση και στην αδυναμία των πολιτών να φθάσουν στη θάλασσα ώστε να σωθούν.
Η κυβέρνηση είναι πιεσμένη όσο ποτέ άλλοτε και νοιώθει την αγανάκτηση και την απομόνωση. Ο Α. Τσίπρας εξαναγκάζεται σε μια στροφή γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Αντιλαμβάνεται ότι οι φωτιές μπορεί να αποτελέσουν την σταγόνα που θα δρομολογήσει και τροποποιήσει τις εξελίξεις. Πως οι πυρκαγιές προστίθενται στα μέτρα, στο Μακεδονικό κ.ο.κ. Και πρέπει να κερδίσει χρόνο
Βασικό συμπέρασμα: Η κυβέρνηση είναι πιεσμένη όσο ποτέ άλλοτε και νοιώθει την αγανάκτηση, την απομόνωση και την οργή του κόσμου. Ο Α. Τσίπρας εξαναγκάζεται σε μια στροφή γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Αντιλαμβάνεται ότι οι πυρκαγιές μπορεί να αποτελέσουν τη σταγόνα που θα δρομολογήσει και τροποποιήσει τις εξελίξεις. Πως οι πυρκαγιές προστίθενται στα μέτρα εξόδου (συντάξεις, αφορολογητο κλπ.), στο Μακεδονικό, πώς η μυρωδιά των καμένων θα πνίξει σε μεγάλο βαθμό τις φιέστες. Και πρέπει να κερδίσει χρόνο.
Επίσης είναι γνωστό ότι ο Α. Τσίπρας αντιγράφει τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Α. Παπανδρέου, γνωστός για το «παπατζίδικο» στυλ πολιτικής του, είχε εισάγει πρώτος την πολιτική πρακτική της ανάληψης ευθύνης για να μπορεί να «ξεγλιστράει» από δύσκολες καταστάσεις. Π.χ. το έκανε «θαρραλέα» στο σκάνδαλο Κοσκωτά…
Ο αρχικός σχεδιασμός της κυβέρνησης προέβλεπε πρώτα μια εκδήλωση για το τέλος των μνημονίων στην Πνύκα με πολλούς προσκεκλημένους από την Ε.Ε., κατά το υπόδειγμα της επίσκεψης Μακρόν. Μετά ένα «σημειολογικό» διάγγελμα «τέλους μνημονίων» από εκεί που ανακοινώθηκε η έναρξή τους, το Καστελόριζο, και κατόπιν υποσχέσεις και εξαγγελίες στην προσεχή Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Στόχος να δημιουργηθεί κλίμα εσωτερικά ότι τα μνημόνια έλαβαν τέλος και συνεπώς συνεχίζουμε «με κάποιους περιορισμούς» για την επόμενη μέρα. Επιδίωξη της κυβέρνησης να περισώσει ό,τι μπορεί από το εκλογικό σώμα.
Στην ίδια ρότα θα προσπαθήσει να συνεχίσει ο Τσίπρας. Με λιγότερες ή περισσότερες φιέστες, με λιγότερα ή περισσότερα δάκρυα, με λιγότερες ή περισσότερες υποσχέσεις. Άμεσα πρέπει να καταφέρει να φέρει την πολιτική συζήτηση εκεί που ήταν πριν τις δολοφονικές πυρκαγιές. Πράγμα δύσκολο αν σκεφτεί κανείς την ογκούμενη λαϊκή οργή για τους νεκρούς και τις καταστροφές, αλλά και τους χειρισμούς της κυβέρνησης πριν και μετά τα γεγονότα. Αυτά όλα θα έχουν σοβαρό πολιτικό κόστος, που θα πληρωθεί αργά ή γρήγορα, και δεν μπορεί να αποφευχθεί πλέον με επικοινωνιακές αναλήψεις ευθύνης. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει…
