Υποταγή και κινδύνους «φέρνει» η συμμαχία με το σιωνιστικό απαρτχάιντ. Του Μιχάλη Σιάχου.
Με εξαίρεση τον άδηλου μέλλοντος αγωγό, που υποθετικά θα διέρχεται από την ελληνική επικράτεια, δεν έχει αναφερθεί κανένα άλλο συγκεκριμένο όφελος από την ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση από όσους υποστηρίζουν φανατικά, σε εφημερίδες και τηλεοράσεις, τη στροφή αυτή της εξωτερικής μας πολιτικής. Αντίθετα, για το Ισραήλ τα οφέλη είναι ευκρινή: χτύπημα στη διεθνή πολιτική απομόνωση, συνεργασία για τη διεθνή κινητοποίηση για τη Γάζα, χρησιμοποίηση του ελληνικού χώρου και εξοπλισμού για στρατιωτικές ασκήσεις του ισραηλινού στρατού και άλλα. Για την Ελλάδα, ακόμη και ο υποθετικός αγωγός είναι ανεπαρκής να δικαιολογήσει μια τέτοια στροφή, όταν με την ίδια λογική ένας πολύ σημαντικότερος αγωγός, όπως ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, αντιμετωπίστηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου με επιδεικτική ψυχρότητα.
Τυπικά η όξυνση των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας οφείλεται στην άρνηση του Ισραήλ να ζητήσει συγγνώμη για τη δολοφονική πειρατεία στο Στόλο της Ελευθερίας. Γιατί όμως το Ισραήλ δεν κρατά μια κάπως πιο διαλλακτική στάση, έστω έμμεσης συγγνώμης; Μα γιατί, εδώ και δεκαετίες, μέρος της ισχύος του Ισραήλ βασίζεται ακριβώς πάνω στον κρατικό τραμπουκισμό του και στην επιδεικτική αποφασιστικότητα μπροστά σε κάθε είδους καταπάτηση του Διεθνούς Δικαίου. Μια συγγνώμη θα έπληττε αυτό το «στυλ». Σε αυτό ακριβώς το κράτος με τη νεο-χιτλερική συμπεριφορά απέναντι στους γείτονές του η Αθήνα κάνει τεμενάδες.
Η Τουρκία είναι ένα μισοφασιστικό κράτος, όπου τουλάχιστον σε ορισμένες όψεις μοιάζει με την Ελλάδα της χούντας και χειρότερα. Είναι επίσης μια χώρα με εξαιρετικά ισχυρό εθνικισμό. Κι όμως, αυτή η χώρα είναι η μόνη σε ολόκληρη τη Δύση που θέτει ζήτημα Ισραήλ. Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα υπογράφει νέες συμφωνίες. Η Τουρκία, έστω και στα λόγια, καταδίκασε αρχικά την επέμβαση στη Λιβύη. Η Αθήνα έσπευσε να παράσχει κάθε υπηρεσία. Η Τουρκία καλεί την Ευρώπη να ανοίξει τα σύνορά της και η ίδια καταργεί τη βίζα με όλο και περισσότερες χώρες. Η Ελλάδα υπερασπίζει μια Ευρώπη-φρούριο και δεν τολμά καν να απαιτήσει να πάψει να αποτελεί, στο πλαίσιο αυτό, η ίδια μια ανθρώπινη χωματερή μεταναστών. Η Τουρκία διεκδικεί να έχει λόγο για πολλά πράγματα στο διεθνή στίβο. Η Ελλάδα δεν έχει πλέον λόγο για τίποτα και έχει τραγικά καταντήσει his master’s voice.
Αν η Τουρκία απομακρύνεται από τις ΗΠΑ (όπως γράφεται), τότε θεωρητικά η Ελλάδα γίνεται πιο πολύτιμη και η «τιμή» της πιο υψηλή για τις ΗΠΑ. Αντίθετα, βλέπουμε μια μεγαλύτερη δουλικότητα προς την Ουάσινγκτον και τις επιθυμίες της.
Ο άξονας Ελλάδας και Κύπρου με το Ισραήλ δημιουργεί τις προϋποθέσεις για εμπλοκή σε ενδεχόμενα θερμά επεισόδια για χάρη άλλων (Ισραήλ), την ίδια στιγμή που κατά τ’ άλλα επιλέγεται ακόμη και η μετεγκατάσταση των S-300 από την Κύπρο, για να μη δυσαρεστηθεί η Τουρκία.
Η προσέγγιση με το Ισραήλ, που ανεβαίνει σε νέα ύψη με την επίσκεψη και τις συμφωνίες Μπεγλίτη, έχει πίσω της τόσο στρατηγικό βάθος και τόσο υπολογισμό, όσο και η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης.
