Του Χρίστου Καραμάνου. Η «ατυχία» του Άκη Τσοχατζόπουλου ήταν ότι επί σχεδόν 15 χρόνια αποτέλεσε το δεύτερο σε ισχύ πολιτικό πρόσωπο στην Ελλάδα, αλλά δεν έγινε ποτέ το πρώτο.
Ήταν πάντα δεύτερος, είτε πίσω από τον Ανδρέα Παπανδρέου είτε πίσω από τον Κ. Σημίτη. Έτσι, δεν έτυχε της ασυλίας την οποία -μετά τις περιπέτειες του 1989- έχει καθιερωθεί να απολαμβάνουν οι πρώην πρωθυπουργοί. Τόσο ο Κ. Σημίτης όσο και ο Κ. Καραμανλής, προφανώς και αυτοί βουτηγμένοι στα σκάνδαλα, ουσιαστικά έμειναν στο δικαστικό απυρόβλητο.
Η σύλληψη του Άκη, σκηνοθετημένη ή όχι, αγιοποιήθηκε την προεκλογική περίοδο ως επικοινωνιακός χειρισμός με στόχο την άμβλυνση της οργής του λαού απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Το γεγονός, μάλιστα, ότι βασικά τεκμήρια της ενοχής του έρχονται από τη Γερμανία δείχνει ότι η σύλληψη Άκη είναι μέρος του γενικότερου σχεδιασμού της τρόικας και της Γερμανίας για να περάσει το δύσκολο κάβο των εκλογών. Φαίνεται ότι όλα δρομολογήθηκαν με την επίσκεψη Βέστερβέλε, στις αρχές του χρόνου στην Αθήνα. Κι όταν λέμε όλα, εννοούμε από τη μεταστροφή του Σαμαρά στο ζήτημα του δεύτερου Μνημονίου μέχρι τα όπλα που θα χρησιμοποιούνταν σαν αντίβαρο στη φθορά που θα προκαλούσε η μεταστροφή αυτή. Αν κάτι δείχνει αυτό, είναι το πόσο καθοριστική έχει γίνει η πολιτική επιρροή της Γερμανίας στο πλαίσιο του ειδικού καθεστώτος που έχει επιβληθεί στη χώρα και το λαό. Αλλά αυτό είναι ένα σημαντικό μεν, αλλά θα λέγαμε παράπλευρο, συμπέρασμα των εξελίξεων.
Το κυριότερο ζήτημα αφορά την κεντρικότητα του ρόλου της διαφθοράς και της διαπλοκής στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Εμπειρικά ο λαός αντιλαμβάνεται πόσο εκτεταμένη είναι η σαπίλα. Γι’ αυτό φωνάζει «κλέφτες, κλέφτες». Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ούτε μία μεγάλη σύμβαση του Δημοσίου η οποία να μη συνδέεται με διαπλοκή και διαφθορά. Κι αυτό σημαίνει δύο πράγματα: μίζες για τους πολιτικούς και τεράστια κέρδη για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Δεν είναι μόνο οι μίζες των πολιτικών, είναι και τα υπερ-κέρδη των επιχειρηματιών. Κι εδώ πρέπει να υπάρξει έμφαση, γιατί ο χειρισμός που επιχειρούν τα ΜΜΕ είναι ότι για τη διαφθορά ευθύνονται μόνο οι πολιτικοί που παίρνουν μίζες. «Ξεχνούν» τα υπερ-κέρδη των πολυεθνικών και των επιχειρηματικών ομίλων. Καθόλου τυχαία, αφού από αυτούς ελέγχονται και το δικό τους παιχνίδι παίζουν.
Έμφαση, επίσης, πρέπει να δοθεί στην καθολικότητα του φαινομένου – της διαδικασίας σωστότερα. Αυτή είναι η τυπική διαδικασία με την οποία γίνονται οι «δουλειές». Ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, εξαρτημένες και με κυρίαρχο το στοιχείο του μεταπρατισμού και των υπηρεσιών διαμεσολάβησης στο οικονομικό προφίλ της χώρας και του μεγαλοαστισμού. Κι εδώ επιχειρείται ένας επικοινωνιακός χειρισμός από τα ΜΜΕ (που προβάλλουν ότι οι ευθύνες είναι ατομικές) του εκάστοτε «Άκη» που χρησιμοποιείται ως «αποδιοπομπαίος τράγος».
Όχι, η σαπίλα είναι καθολική και βρίσκεται στην καρδιά της διαδικασίας. Στο ότι δηλαδή με αποφάσεις της κυβέρνησης που έχουν πολιτικό χαρακτήρα -και άρα μπορούν να δικαιολογηθούν τα πάντα- ανατίθενται κρατικές προμήθειες, εξοπλισμοί, μεγάλα έργα. Οι «μνηστήρες» περιορίζονται αυξάνοντας μεθοδευμένα το μέγεθος των έργων, στο οποίο μπορούν να ανταποκριθούν μόνον πολύ μεγάλου μεγέθους επιχειρηματικοί όμιλοι. Οι τελευταίοι έρχονται σε συνεννόηση μεταξύ τους και μοιράζουν τις δουλειές ή μοιράζουν τις αγορές του πλανήτη. Αυτή είναι η διαδικασία που οδηγεί στη διαπλοκή και κάνει τη διαφθορά και τη σαπίλα γενικευμένο χαρακτηριστικό του πολιτικού συστήματος. Το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα του Άκη, πρωτοστάτησε στη διαδικασία αυτή.
Η ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος και η προώθηση διαδικασιών πραγματικής δημοκρατίας με πρώτο βήμα την εγκαθίδρυση του κοινωνικού ελέγχου, είναι η μόνη διαδικασία που μπορεί να διασφαλίσει το λαϊκό μόχθο.
Η σύλληψη του Άκη, σκηνοθετημένη ή όχι, αγιοποιήθηκε την προεκλογική περίοδο ως επικοινωνιακός χειρισμός με στόχο την άμβλυνση της οργής του λαού απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Το γεγονός, μάλιστα, ότι βασικά τεκμήρια της ενοχής του έρχονται από τη Γερμανία δείχνει ότι η σύλληψη Άκη είναι μέρος του γενικότερου σχεδιασμού της τρόικας και της Γερμανίας για να περάσει το δύσκολο κάβο των εκλογών. Φαίνεται ότι όλα δρομολογήθηκαν με την επίσκεψη Βέστερβέλε, στις αρχές του χρόνου στην Αθήνα. Κι όταν λέμε όλα, εννοούμε από τη μεταστροφή του Σαμαρά στο ζήτημα του δεύτερου Μνημονίου μέχρι τα όπλα που θα χρησιμοποιούνταν σαν αντίβαρο στη φθορά που θα προκαλούσε η μεταστροφή αυτή. Αν κάτι δείχνει αυτό, είναι το πόσο καθοριστική έχει γίνει η πολιτική επιρροή της Γερμανίας στο πλαίσιο του ειδικού καθεστώτος που έχει επιβληθεί στη χώρα και το λαό. Αλλά αυτό είναι ένα σημαντικό μεν, αλλά θα λέγαμε παράπλευρο, συμπέρασμα των εξελίξεων.
Το κυριότερο ζήτημα αφορά την κεντρικότητα του ρόλου της διαφθοράς και της διαπλοκής στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Εμπειρικά ο λαός αντιλαμβάνεται πόσο εκτεταμένη είναι η σαπίλα. Γι’ αυτό φωνάζει «κλέφτες, κλέφτες». Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ούτε μία μεγάλη σύμβαση του Δημοσίου η οποία να μη συνδέεται με διαπλοκή και διαφθορά. Κι αυτό σημαίνει δύο πράγματα: μίζες για τους πολιτικούς και τεράστια κέρδη για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Δεν είναι μόνο οι μίζες των πολιτικών, είναι και τα υπερ-κέρδη των επιχειρηματιών. Κι εδώ πρέπει να υπάρξει έμφαση, γιατί ο χειρισμός που επιχειρούν τα ΜΜΕ είναι ότι για τη διαφθορά ευθύνονται μόνο οι πολιτικοί που παίρνουν μίζες. «Ξεχνούν» τα υπερ-κέρδη των πολυεθνικών και των επιχειρηματικών ομίλων. Καθόλου τυχαία, αφού από αυτούς ελέγχονται και το δικό τους παιχνίδι παίζουν.
Έμφαση, επίσης, πρέπει να δοθεί στην καθολικότητα του φαινομένου – της διαδικασίας σωστότερα. Αυτή είναι η τυπική διαδικασία με την οποία γίνονται οι «δουλειές». Ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, εξαρτημένες και με κυρίαρχο το στοιχείο του μεταπρατισμού και των υπηρεσιών διαμεσολάβησης στο οικονομικό προφίλ της χώρας και του μεγαλοαστισμού. Κι εδώ επιχειρείται ένας επικοινωνιακός χειρισμός από τα ΜΜΕ (που προβάλλουν ότι οι ευθύνες είναι ατομικές) του εκάστοτε «Άκη» που χρησιμοποιείται ως «αποδιοπομπαίος τράγος».
Όχι, η σαπίλα είναι καθολική και βρίσκεται στην καρδιά της διαδικασίας. Στο ότι δηλαδή με αποφάσεις της κυβέρνησης που έχουν πολιτικό χαρακτήρα -και άρα μπορούν να δικαιολογηθούν τα πάντα- ανατίθενται κρατικές προμήθειες, εξοπλισμοί, μεγάλα έργα. Οι «μνηστήρες» περιορίζονται αυξάνοντας μεθοδευμένα το μέγεθος των έργων, στο οποίο μπορούν να ανταποκριθούν μόνον πολύ μεγάλου μεγέθους επιχειρηματικοί όμιλοι. Οι τελευταίοι έρχονται σε συνεννόηση μεταξύ τους και μοιράζουν τις δουλειές ή μοιράζουν τις αγορές του πλανήτη. Αυτή είναι η διαδικασία που οδηγεί στη διαπλοκή και κάνει τη διαφθορά και τη σαπίλα γενικευμένο χαρακτηριστικό του πολιτικού συστήματος. Το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα του Άκη, πρωτοστάτησε στη διαδικασία αυτή.
Η ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος και η προώθηση διαδικασιών πραγματικής δημοκρατίας με πρώτο βήμα την εγκαθίδρυση του κοινωνικού ελέγχου, είναι η μόνη διαδικασία που μπορεί να διασφαλίσει το λαϊκό μόχθο.
Σχόλια
