Ύστατο κοινωνικό ανάχωμα στο 3ο μνημόνιο
Του Ζαχαρία Ρουστάνη
Οι δομές αλληλεγγύης ουδόλως έπαψαν να λειτουργούν μετά την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Συνέχιζαν τη δράση τους, την αυθόρμητη και ανυστερόβουλη αντιμετώπιση των μνημονιακών κοινωνικών ερειπίων, την όμορφη αντίσταση, που εξαπλώθηκε παντού σαν τεκμήριο ανθρωποκεντρικού πολιτισμού και γνήσιας συντροφικότητας, προσμένοντας την ώρα και τη στιγμή που θα παρέδιδαν τη σκυτάλη στις… επερχόμενες δομές του μετα-μνημονιακού κράτους πρόνοιας της Αριστεράς. Περίμεναν οι αλληλέγγυοι μέχρι να λειτουργήσει ένα δημόσιο σύστημα προστασίας των αδυνάτων, μέχρι να αποκατασταθεί η Δικαιοσύνη και να συντονιστεί σε νέα, μη τοξικά, νομοθετήματα, μέχρι να ανακάμψει η οικονομία, να κυκλοφορήσουν τα αγαθά και να ξαναβρούν οι άνεργοι τις δουλειές τους…
Στις πρώτες αυθόρμητες δομές, γρήγορα προστέθηκαν και ορισμένες θεσμικές, όπως η Αρχιεπισκοπή, οι δημοτικές Aρχές, κάποιες «επιχειρησιακές», που στηρίζονταν σταθερά ή περιστασιακά σε ευαγή ιδρύματα, συνεταιρισμούς και πολιτικά κόμματα, αλλά και ο πρόσφατος νόμος 4320/2015 με τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, που αφορούσαν όμως ένα μικρό ποσοστό των φτωχοποιημένων και αναξιοπαθούντων συμπολιτών.
Έχουν γραφτεί πολλά για την ανθεκτικότητα των κοινωνικών αυτών αναχωμάτων στις θανάσιμες συνταγές των εταίρων-δανειστών. Όμως, τα τελευταία δείγματα γραφής τους μας αποκάλυψαν ότι αυτοί οι τύποι διακατέχονται από την εξολοθρευτική μανία του Σόιμπλε και του νεο-κανιβαλικού ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού. Ως εκ τούτου, ακόμα κι αν καταφθάσει το περίφημο πακέτο Γιούνκερ, δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από ένα καλό τελευταίο τάισμά μας μπροστά στην πόρτα του σφαγείου, στο οποίο μας οδηγεί η συνεχιζόμενη λιτότητα, η ληστρική φορολόγησή μας για τον αέρα που αναπνέουμε, η συνεχής γιγάντωση των χρεών μας προς την εφορία και τις τράπεζες, η βαθμιαία απομύζηση από τη χώρα και τους κατοίκους της όλων των κοινωνικών και φυσικών αγαθών και πόρων.
Οι αλληλέγγυοι καλούνται τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά να πυκνώσουν τις τάξεις των δομών τους και να προετοιμαστούν μεθοδικά για την τοξική καταιγίδα του 3ου Μνημονίου. Σ’ αυτούς επαφίεται ο συντονισμός της άμυνας απέναντι στους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις, που δεν θα δυσκολεύονται πλέον ούτε από τον Πτωχευτικό ούτε από τον Δικανικό μας Κώδικα, οι δε υψηλές αντικειμενικές αξίες των ακινήτων που καθιστούσαν άγονους τους πλειστηριασμούς θα προσαρμοστούν κι αυτές λίαν συντόμως στα γούστα των αρπακτικών. Θα έχει στο μεταξύ ανοιχθεί και το επάγγελμα του συμβολαιογράφου, η δυνατότητα εξωδικαστικού συμβιβασμού, θα έχει ολοκληρωθεί το Εθνικό Κτηματολόγιο που… οραματίζεται από τον προηγούμενο αιώνα ο Λαλιώτης, θα αρθούν και τα τελευταία μικροεμπόδια, όσα τους δυσκόλευαν δηλαδή τόσον καιρό να μετατρέψουν σε κατασχεμένο χρηματιστηριακό προϊόν κάθε γωνιά και σπιθαμή αυτής της χώρας…
Στους αλληλέγγυους συνειδητούς πολίτες, που αντλούν τη δύναμή τους από το «αξίωμα της συνύπαρξης», επαφίεται προς το παρόν και σχεδόν αποκλειστικά η οργάνωση της μεγάλης αντίστασης, μέχρι τουλάχιστον να ξαναβρεί τα ίσια της και να ανακάμψει η μεγάλη ριζοσπαστική συμπαράταξη της αριστεράς, που μας είχε τα τελευταία χρόνια τόσο συνεπάρει…
