Του Κώστα Γκιώνη
Αναβρασμός στα πανεπιστήμια, με δυναμικές συγκεντρώσεις και καταλήψεις πολλών σχολών. Η κυβέρνηση των συμβολαίων θέλει να τελειώνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα με τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει. Δεν κάνει πίσω με τίποτα: έφοδος και συλλήψεις φοιτητών με στόχο τον εκφοβισμό. Ο φοιτητικός κόσμος αντιστέκεται στις εκπτώσεις και τη συνεχή υποβάθμιση της εκπαίδευσης: αυτό που κάνει η κυβέρνηση σε οτιδήποτε είναι δημόσιο, δηλαδή δωρεάν, για να μπορέσει να βάλει στο παιχνίδι τους ιδιώτες συνεταίρους της.
Είναι η μόνη ακτίνα φωτός μέσα στο γκρι της πραγματικότητάς μας, μαζί με τους αγρότες που δυναμώνουν τις κινητοποιήσεις τους, εξαγγέλλοντας νέα μπλόκα ανά την επικράτεια, και ανακοινώνουν ότι την άλλη εβδομάδα κατεβαίνουν στην Αθήνα με τα τρακτέρ τους. Διότι η πολιτιστική πενία, ο τηλεοπτικός φασισμός που κυριαρχεί μέσα στο κεφάλι-λεκάνη του μέσου φυγόμυαλου νεοέλληνα, έχει εμπεδώσει το συναίσθημα της παραίτησης.
Κι ενώ συμβαίνουν αυτά στην παιδεία, στην υγεία, στην οικονομία, θέματα που αφορούν όλες τις ελληνικές οικογένειες, ή μάλλον όσους με τον ένα η τον άλλο τρόπο δεν βρίσκονται στο τραπέζι της καθεστωτικής μοιρασιάς, το κανάλι που προΐσταται της «οσφυοκαμψίας», και ειδικά η κορωνίδα αυτής, η πρωινή ζώνη, θέτει το συγκλονιστικό ερώτημα στους τηλεθεατές της: «Σας ενδιαφέρουν οι εξελίξεις για την υγεία του βασιλιά Καρόλου;». Το ερώτημα βέβαια τίθεται όχι τυχαία, γιατί ξέρουν καλά που απευθύνονται, αν κρίνουμε πόσοι έτρεξαν να απαντήσουν στο μείζον αυτό ερώτημα.
Όλα δε τα υπόλοιπα μέσα δικάζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ τον Άλλο Άνθρωπο, πέφτοντας από τα σύννεφα για τα κλεμμένα λεφτά – αν πραγματικά βέβαια συνέβη κάτι τέτοιο. Λες και ζούμε σε παράλληλους κόσμους, λες και δεν ξέρουμε ότι όπου υπάρχει συσσώρευση χρήματος και εξουσίας, δημιουργούνται φωλιές διαφθοράς. Τόση αφέλεια στις μέρες μας μόνο εκ του πονηρού μπορεί να υπάρχει, ή έρχεται να καθίσει ως κρούστα για να καλύψει τα πιο ουσιαστικά: αυτά που μας έχουν πάρει τις ζωές, τις έχουν κλείσει σ’ ένα ανήλιαγο μπουντρούμι και δεν μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην τη ζούμε. Με συμβιβασμούς δεν κτίζονται τα όνειρα. Ο πολύς κόσμος πάντα λειτουργούσε με το ταπεινό αίσθημα της αυτοσυντήρησης, που έχει ως αποτέλεσμα την όλο και πιο οριακή επιβίωσή του. Την παρτίδα την έσωζαν πάντα οι ανιδιοτελείς, αυτοί που περιέγραφε στην τελευταία του ομιλία ο υποδιοικητής Μάρκος:
«Για να επαναστήσει και να αγωνίζεται κανείς, δεν είναι απαραίτητοι ούτε ηγέτες ούτε πολέμαρχοι ούτε μεσσίες ούτε σωτήρες. Για να αγωνιζόμαστε χρειάζεται μόνο λίγη ντροπή, κάποια αξιοπρέπεια και πολλή οργάνωση»…
