Νοέμβρης 1935 στην Παλαιστίνη

«Η συνένωση της αγροτικής αντίστασης και της αστικής αντίθεσης στο σιωνισμό εδραιώθηκε την εποχή της Βρετανικής Εντολής για την Παλαιστίνη.

Η κηδεία στη Χάιφα τον Νοέμβριο του 1935 του πρώτου γνωστού ήρωα της ένοπλης αγροτικής αντίστασης, του Σύριου Σεχ ιν αλ Ντιν Αλ Κάσαμ, ο οποίος έζησε και δούλεψε για δεκαπέντε χρόνια ανάμεσα στους ακτήμονες αγρότες που είχαν μεταναστεύσει στις φτωχογειτονιές της Χάιφα και πέθανε σε μάχη με το βρετανικό στρατό, μετατράπηκε σε μια τεράστια διαδήλωση. Αποτέλεσε, επίσης τη σπίθα για το ξέσπασμα της γενικής απεργίας του 1936 και την παλαιστινιακή-αραβική επανάσταση του 1936-39. Ο Αλ Κάσαμ απευθυνόταν κυρίως στους ξεριζωμένους ακτήμονες χωρικούς που από τη Γαλιλαία κατέκλυζαν το βόρειο λιμάνι της Χάιφα. Αυτοί οι πρώτοι συμμετέχοντες στην οργανωμένη ένοπλη αντίσταση ήταν βασικά οι ίδιοι άνθρωποι που είχαν εκτοπιστεί από τη σιωνιστική αποικιοκρατική δραστηριότητα στη Γαλιλαία».
O Rashid Khalidi, ο σημαντικός Παλαιστίνιος ιστορικός περιγράφει στο βιβλίο του Στοιχεία ταυτότητας (1997) την αγροτική αντίσταση στο σιωνιστικό εποικισμό στις αρχές του 20ού αιώνα. Οι έποικοι εκείνων των χρόνων ήταν κυρίως ένθερμοι σιωνιστές που αγόραζαν γη, κατά κύριο λόγο από πλούσιους γαιοκτήμονες που δεν ζούσαν στην Παλαιστίνη, κυρίως από τον Ελία Σουρσούκ από τη Βυρηττό. Οι γαιοκτήμονες είχαν αγοράσει ή είχαν καταφέρει να εγγράψουν τεράστιες εκτάσεις γης στο όνομά τους από τους Οθωμανούς, μετά την εφαρμογή του Κώδικα Γης του 1858 που εισήγαγε την ατομική ιδιοκτησία γης. Οι εκτοπισμένοι από τους εποίκους αγρότες, εξεγείρονταν αντιμετωπίζοντας συχνά την καταστολή του οθωμανικού στρατού. Η αγροτική αντίσταση συνδυαζόταν με την αυξανόμενη συνείδηση της απειλής του σιωνισμού για την ίδια την παλαιστινιακή ύπαρξη και από τους κατοίκους της πόλης. Ο Rashid Khalidi χρησιμοποιώντας τα στοιχεία του Εβραϊκού Ταμείου Γης καταδεικνύει ότι οι βασικοί πωλητές ήταν οι οθωμανικές Αρχές και μεγάλοι γαιοκτήμονες, κυρίως από το εξωτερικό. Ακόμα και μετά από αυτές τις αγοραπωλησίες η σιωνιστική ιδιοκτησία αντιπροσώπευε το 1948 ένα μικρό ποσοστό της έκτασης της Παλαιστίνης.
Η αντίσταση οργανώθηκε περισσότερο στη διάρκεια της Βρετανικής Εντολής για την Παλαιστίνη και οι εξεγέρσεις της εποχής, ένοπλες και μη (όπως η εξάμηνη γενική απεργία του 1936) καταστέλλονταν βίαια από το βρετανικό αποικιοκρατικό στρατό.
Τα περισσότερα από τα παλαιστινιακά αρχεία της εποχής έχουν εξαφανιστεί, είτε το 1948, είτε με την εξαφάνιση του αρχείου του ΟΑΠ από τη Βυρηττό μετά την ισραηλινή εισβολή του 1982, αλλά υπάρχουν ήδη, από αναφορές Ισραηλινών και ξένων, αρκετά στοιχεία για την αντίσταση των αγροτών.
«Όπως συμβαίνει με πολλούς αδύναμους στην ιστορία, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε την ιστορία τους, με τα λόγια εκείνων που τους έκαναν θύματα».

Σχόλια