Συνέντευξη στον Νίκο Ταυρή
Με αφορμή τα τελευταία σοκαριστικά γεγονότα που εκτυλίχθησαν στην Τούμπα την περασμένη Κυριακή μιλήσαμε με τον Νίκο Μάλλιαρη. Ο ίδιος αποτελεί μία ξεχωριστή προσωπικότητα για το ποδόσφαιρο και για την άποψή του αλλά κυρίως για την δράση του. Εκ των ιδρυτικών μελών του ΠΣΑΠ στον οποίο διετέλεσε και γενικός γραμματέας, ενώ είναι και ενεργό μέλος του συλλόγου της Μπαρτσελόνα (Barcelona F.C.).
Την προηγούμενη Κυριακή στην Τούμπα είδαμε πάλι μια πολλή κακή εικόνα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τελικά μπορεί να γίνει κάτι;
Αναμφίβολα πρέπει να υπάρξουν μεγάλες αλλαγές. Στον τρόπο που λειτουργεί το ποδόσφαιρο στη χώρα μας και να αξιοποιηθούν πρόσωπα, παλιά και νέα, που έχουν αποδείξει ότι είναι ικανά, τίμια, γνωρίζουν το αντικείμενο και έχουν όραμα. Δηλαδή χρειάζεται εκδημοκρατισμό, αξιοκρατία αλλά και όραμα.
Τι εννοείτε όταν λέτε εκδημοκρατισμός;
Όλο το σύστημα στο ελληνικό ποδόσφαιρο λειτουργεί λάθος. Χρειάζεται να υπάρξει άνοιγμα των σωματείων στον κόσμο και όχι να λειτουργούν με έναν πολύ κλειστό τρόπο που για να γίνεις μέλος πρέπει να σε προτείνουν και να σε εγκρίνουν τα ήδη υπάρχοντα μέλη. Αυτό δημιουργεί μια κατάσταση που δεν μπορεί να γίνει κάποιος μέλος αν δεν τον «συμπαθούν» οι ημέτεροι. Πρέπει ο καθένας να μπορεί να γίνει μέλος με την κατάθεση μιας απλής αίτησης. Και βέβαια να είναι μέλη και οι αθλούμενοι σε κάθε σωματείο.
Τα παραπάνω σε τι θα βοηθήσουν;
Θα βοηθήσουν να υπάρχει ουσιαστικός έλεγχος σε κάθε σωματείο. Έλεγχος στη διοίκηση του κάθε σωματείου και βέβαια η εκλογή της κάθε διοίκησης δεν θα είναι τόσο ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη όσο είναι σήμερα. Πρέπει όσοι ενδιαφέρονται για την πορεία κάθε συλλόγου να αποκτήσουν λόγο και να μπορούν να επηρεάσουν με την συμμετοχή τους. Θέλω να τονίσω ότι αυτό δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Ήδη μεγάλοι σύλλογοι του εξωτερικού εφαρμόζουν τέτοια μοντέλα όπως η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Αθλέτικ Μπιλμπάο, η Οσάσουνα είναι ομάδες με διαδικασίες ευρείας λαϊκής συμμετοχής. Αλλά και έξω από τα ισπανικά σύνορα. Στη Γερμανία, το ιδρυτικό σωματείο, αυτό που ξεκίνησαν κάποτε οι φίλαθλοι, έχει το πλεονέκτημα να διατηρεί το 51%. Ομάδες όπως η Μπάγερν, η Ντόρτμουντ το έχουν υιοθετήσει. Πρόκειται πραγματικά για δύο μοντέλα πετυχημένα, που δυστυχώς δεν θέλουμε να δούμε. Είναι ανάγκη να προβάλουμε αυτά τα μοντέλα και να ανοίξει μία συζήτηση για το τι θέλουμε να ακολουθήσουμε μέσα από υγιείς διαδικασίες.
Στην Ελλάδα εδώ και 40 χρόνια έχουμε το μοντέλο των ΠΑΕ και της ιδιοκτησίας των ομάδων από επιχειρηματίες. Μια κατάσταση με πολλές παθογένειες. Αποκόπηκαν οι ομάδες από το ιδρυτικό σωματείο, αποκόπηκαν οι φίλαθλοι από την ενεργή συμμετοχή, έστω κι αν κατά καιρούς εξαπατώνται από τους διάφορους επενδυτές, που φεύγουν και επιστρέφουν χωρίς κανένα έλεγχο. Με αυτόν τον τρόπο, κατάφεραν να υποκαταστήσουν τον πραγματικό ρόλο του φιλάθλου.
Στην χώρα μας υπήρχαν κάποιες ανάλογες προσπάθειες αλλά απέτυχαν. Χρειάζονται και άλλες κινήσεις;
Απέτυχαν γιατί δεν υπήρξε πρόθεση εμπιστοσύνης και αποτράπηκε ο έλεγχος, η διαφάνεια και η καλύτερη διαχείριση. Θέλω να προσθέσω ότι πέρα από αυτές τις αλλαγές που προαναφέραμε χρειάζονται και άλλες. Όπως για παράδειγμα να έχει την επιλογή ένα σωματείο ακόμα και όταν αγωνίζεται στις επαγγελματικές κατηγορίες να μπορεί να παραμείνει σωματείο και όχι να πρέπει να γίνει ΠΑΕ. Χρειάζεται να είναι εγγυημένος ο ρόλος και του σωματείου και των μελών, να αλλάξει η νοοτροπία, να μην υπάρχει προσδοκία στην έλευση του ηγέτη-σωτήρα. Χρειάζεται να δραστηριοποιηθούν οι φίλαθλοι ως υπεύθυνοι πολίτες, οι ρόλοι να είναι πολύ καθαροί, σχετικά με τους φιλάθλους, τους επενδυτές, τους διαχειριστές.
Μήπως όλα αυτά είναι πολύ δύσκολα ή πολύ ρομαντικά για να γίνουν; Το ρωτάω με βάση την άθλια κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στον χώρο του ποδοσφαίρου.
Σίγουρα χρειάζεται χρόνος για να μπορέσουμε από την χρεοκοπία να κάνουμε κάποια ουσιαστικά πράγματα. Να ξεκινήσουμε από τις ακαδημίες, να φτιαχτούν γήπεδα, να εγγυηθούν καθαρά πρωταθλήματα, να υπάρξει δίκαιη διαιτησία, να υπάρξει ισονομία. Ένα πράγμα που πρέπει να αλλάξει είναι και ο τρόπος εκλογής της ΕΠΟ. Ο κ. Κοντονής με τον νόμο που ψήφισε έφερε μείωση στον αριθμό των εκλεκτόρων για το Δ.Σ. της ΕΠΟ, και έτσι έκανε την διαδικασία πιο ελέγξιμη. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Πρέπει σε όλες τις βαθμίδες του μοντέλου διοίκησης του ποδοσφαίρου να υπάρξει εκδημοκρατισμός. Να μεγαλώσουν τα εκλεκτορικά σώματα στις ψηφοφορίες διοικήσεων όλων των κατηγοριών αλλά και της ΕΠΟ για να μην μπορούν να ελεγχθούν από μηχανισμούς που δημιουργούν φόβο μέσα στους κόλπους του αθλήματος.
Επίσης χρειάζεται να υπάρξει αξιοκρατία. Δεν χρειάζεται να «τρέχουμε» στην UEFA και στην FIFA. Μπορούμε και μόνοι μας αρκεί να μην τα λύνουν όλα οι ημέτεροι. Όπως καταλαβαίνεις χρειάζεται ένα νέο όραμα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και ρομαντισμός. Άλλωστε για το ποδόσφαιρο μιλάμε…
