Ταυτόχρονα, ο πρόεδρος Πρατσάντα χαρακτήρισε την επαναστατική πτέρυγα του κόμματός του «δογματική, διασπαστική» που δεν βλέπει ότι ο κρατικός στρατός «δεν είναι πια εχθρικός, αλλά δικός μας», και ότι «λίγο πριν από την τελική νίκη» της εκπόνησης συντάγματος, θέλει να φέρει στο κόμμα «την καταστροφή που υπέστησαν τα Κ.Κ. Βιρμανίας και Μαλαισίας». Από την άλλη, η πτέρυγα του αντιπροέδρου Κιράν ενεργοποίησε τους «Εθελοντές του Λαού», εν δυνάμει νέα στρατιωτική δύναμη. Εξάλλου, οι εκπρόσωποι των τριών μεγάλων κομμάτων συζητούν για τις τελευταίες πινελιές στο Σύνταγμα και για το εκλογικό σύστημα, που δεν θα είναι αναλογικό. Για τις εξελίξεις αυτές, μίλησε στον Δρόμο το μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Ενιαίου Κομουνιστικού Κόμματος Νεπάλ (Μαοϊκό) [ΕΚΚΝ(Μ)], Basanta (Indra Mohan Sigdel).
Υπάρχουν ανησυχητικές ενδείξεις πως η πάλη δύο γραμμών έχει εξελιχθεί σε μια δημόσια διαπάλη με προφανείς πτυχές φραξιονισμού, με την αξιοποίηση, μάλιστα, σχέσεων με ΜΜΕ. Ποιοι οι λόγοι;
Η πάλη δύο γραμμών είναι κινητήρια δύναμη για ένα κομμουνιστικό κόμμα. Ως οντότητα, το κόμμα δεν υφίσταται χωρίς πάλη δύο γραμμών εντός αυτού. Ωστόσο, το επίπεδο του αγώνα ποικίλλει ανάλογα με το επίπεδο και το περιεχόμενο των θεμάτων που προκαλούν την πάλη δύο γραμμών. Αυτή στο κόμμα μας έχει οξυνθεί μετά την εγκαθίδρυση δημοκρατίας (democratic republic), με την πρώτη συνεδρίαση της Συντακτικής Συνέλευσης, και υπάρχει ζήτημα για τη διευθέτηση της πάλης δύο γραμμών. Ανεξαρτήτως μορφής, η ουσία της πάλης δύο γραμμών τώρα είναι αν θα συνεχιστεί το σημερινό στάτους κβο, δηλ. η ημιφεουδαρχική και ημιαποικιακή κατάσταση που εκπροσωπείται από τη δημοκρατία (democratic republic) και που καλλωπίζεται με διακοσμητικές αλλαγές ή αν θα συνεχιστεί ο αγώνας για την απαλλαγή από την υπάρχουσα κοινωνικοοικονομική κατάσταση και θα εγκαθιδρυθεί η Ομόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία του Νεπάλ.
Η διάλυση της λαϊκής εξουσίας στην επαρχία, η υπαγωγή του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΛΑΣ) στο νεπαλέζικο στρατό, στο όνομα της συγχώνευσης, η επιστροφή της γης στους μεγαλοκτηματίες, οι αντεθνικές συμφωνίες όπως η Διμερής Συμφωνία για την Προστασία και Προώθηση των Επενδύσεων με την Ινδία, όπως και άλλες ταπεινωτικές συμφωνίες για τους υδάτινους πόρους κλπ, έχουν κάνει την κλίκα Πρατσάντα-Μπαμπουράμ να δρα στην υπηρεσία του Ινδικού επεκτατισμού, του περιφερειακού μαντρόσκυλου του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των μαριονέτων τους, της μεταπρατικής, γραφειοκρατικής αστικής τάξης και των φεουδαρχικών στοιχείων στο Νεπάλ. Δεν πρόκειται παρά για μια εθνική και ταξική συνθηκολόγηση, από πλευράς κλίκας.
Όταν οι ηγέτες, ξεκάθαρα, υποτάσσονται στον ιμπεριαλισμό και τους εγχώριους πράκτορές του, τότε η πάλη δύο γραμμών δεν παραμένει θέμα του κόμματος μόνο, αλλά του έθνους και όλου του καταπιεζόμενου λαού, συνολικά. Πρέπει να οδηγηθεί στις μάζες, για να αποκαλυφτούν τα αντιλαϊκά και αντεθνικά εγκλήματά τους. Επομένως, η πάλη δύο γραμμών που φέρνουμε στο πεδίο των μαζών τώρα δεν είναι μια δημόσια διαπάλη με προφανείς πτυχές φραξιονισμού, όπως αναφέρατε, αλλά μια ιδεολογική και πολιτική εκστρατεία, για να κάνουμε όλες τις καταπιεσμένες τάξεις, έθνη, φύλα και περιφέρειες να σταθούν στο πλευρό των επαναστατών και να απομονώσουν τους διαφόρων αποχρώσεων εχθρούς του λαού, συμπεριλαμβανομένων όσων πρόδωσαν το έθνος και το λαό με μαρξιστικό μανδύα.
Η πλευρά σας καταγγέλλει τη χρήση μη πολιτικών μέσων για την επίτευξη πολιτικών στόχων, καθώς και συμπεριφορές ασύμβατες με τη κομμουνιστική κοσμοαντίληψη και τον τρόπο ζωής (διασπάθιση χρημάτων, διαφθορά κ.λπ). Τι προκάλεσε όλα αυτά; Συντέλεσε η κατοχή αστικών-φεουδαρχικών κυβερνητικών πόστων και οι επαφές με αστικά-φεουδαρχικά κόμματα;
Η επαναστατική πτέρυγα του κόμματός μας, με επικεφαλής το σ. Κιράν, διεξάγει δύο αγώνες ταυτόχρονα. Πρώτο, τον αγώνα ενάντια στην ταξική και εθνική προδοσία από πλευράς ηγεσίας και, δεύτερο, τον αγώνα ενάντια στις μη προλεταριακές συμπεριφορές, συμπεριλαμβανομένης της διαφθοράς και του λαθρεμπορίου, που ανθούν στην πτέρυγα με επικεφαλής την κλίκα Πρατσάντα-Μπαμπουράμ. Εν προκειμένω, είναι κυρίως ο ιδεολογικός και πολιτικός εκφυλισμός της πλευράς Πρατσάντα-Μπαμπουράμ που προκάλεσε τα μη προλεταριακά προβλήματα, συμπεριλαμβανομένης της διασπάθισης χρήματος που ανθεί στην πτέρυγά τους. Οι κομμουνιστές πρέπει πάντοτε να καθοδηγούνται από τον Μαρξισμό-Λενινισμό-Μαοϊσμό. Αν δεν το κάνουν, τότε θα πολλαπλασιάζονται οι μη προλεταριακές συμπεριφορές σε αυτούς. Για έναν επαναστάτη, η συμμετοχή στην κυβέρνηση ή οι επαφές με αστικά ή φεουδαρχικά κόμματα στην κοινωνία που ζουν δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελούν αιτία για την ανάπτυξη μη προλεταριακών συμπεριφορών. Όπως έλεγε ο Μάο, Μαρξισμός είναι να παλεύεις ενάντια στο ρεύμα. Η επαναστατική συνείδηση πρέπει πάντα να επικρατεί επί των αντιπρολεταριακών συμπεριφορών. Αλλιώς, τι σημαίνει να είσαι επαναστάτης;
Καταγγέλλετε τη μη εφαρμογή των κομματικών αποφάσεων. Ένα συνέδριο θα μπορούσε να επιλύσει οριστικά το πρόβλημα αυτό; Απ’ την άλλη, πιστεύετε πως η πλευρά σας φέρει μερικώς ευθύνη για το ότι άφησε όλα αυτά να συμβαίνουν;
Ένα από τα προβλήματα που παραμένουν στον πρόεδρο Πρατσάντα είναι η μη εφαρμογή των κομματικών αποφάσεων. Ο λόγος είναι ο εκλεκτικισμός του που τον κάνει να συμφωνεί στη λήψη μιας απόφασης αλλά να διστάζει στην υλοποίησή της. Αυτό είναι ιδεολογικό του πρόβλημα. Το συνέδριο μπορεί να θεσπίσει κάποιες οργανωτικές μεθόδους που να συντελούν στην επίλυση τέτοιων κομματικών προβλημάτων, αλλά, εν τέλει, είναι ο ιδεολογικός μετασχηματισμός του που πρέπει να διορθώσει. Όμως, δυστυχώς, ο εκλεκτικισμός του τον κάνει να βαδίζει ολοταχώς προς το δεξιό ρεβιζιονισμό και δεν τον οδηγεί στο δρόμο της επανάστασης. Είναι πλέον σχεδόν αδύνατη η ανατροπή αυτής της πορείας του.
Είναι, βέβαια, αντεπιστημονικό να λέμε ότι ο πρόεδρος Πρατσάντα είναι ο μόνος σύντροφος που πρέπει να κατηγορηθεί για αυτή την κατάσταση. Αλλά, ως ο κύριος ηγέτης, φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη. Όλα τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής έχουν μερίδιο ευθύνης. Η επαναστατική πτέρυγα υπό τον σ. Κιράν δεν έχει συνοψίσει σε βάθος τι πήγε λάθος με αυτούς στο παρελθόν και προέκυψε μια τέτοια κατάσταση, και ποιο το μερίδιο ευθύνης της. Τώρα αυτό που μπορεί να γίνει είναι να διδαχτούμε από τα λάθη και να βαδίσουμε μπροστά.
Σχηματίσατε μια συμμαχία με άλλα 11 κόμματα. Ποιοι οι στόχοι τους; Ποιες οι οργανωτικές μορφές που θα λάβει; Είναι συμβατός ο σχηματισμός της με το κομματικό καταστατικό; Δεν θέτει σε δεύτερη μοίρα το στόχο για σύνταγμα Ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας όπως και τη λαϊκή εξέγερση στην οποία καλείτε;
Πρόσφατα, 12 κόμματα σχημάτισαν μια πλατφόρμα, ονόματι Επιτροπή Εθνικού Μαζικού Κινήματος Νεπάλ. Στην πραγματικότητα, είναι ένα Ενιαίο Μέτωπο υπό την ηγεσία της επαναστατικής πτέρυγας με επικεφαλής το σ. Κιράν. Δημιουργήθηκε, πρώτον, για την άσκηση πίεσης για την εκπόνηση λαϊκού συντάγματος, ήτοι αντιφεουδαρχικού και αντιϊμπεριαλιστικού περιεχομένου. Δεύτερον, για το αντιπάλεμα της συνωμοσίας που εξυφαίνει η αντιδραστική συμμαχία των μεταπρατικών, γραφειοκρατικών αστικών και φεουδαρχικών στοιχείων, συμπεριλαμβανομένης της κλίκας Πρατσάντα-Μπαμπουράμ, για να επιβάλουν ένα σύνταγμα που κατοχυρώνει την υπάρχουσα κατάσταση, για να εξυπηρετήσουν τα αφεντικά τους, τον ινδικό επεκτατισμό και τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ. Επομένως, αυτή δεν αντίκειται στο στόχο της εκπόνησης λαϊκού συντάγματος, ούτε της λαϊκής εξέγερσης για ένα τέτοιο σύνταγμα. Στην πραγματικότητα, είναι ένα Ενιαίο Μέτωπο, ένα από τα τρία όπλα της επανάστασης, όπως έλεγε ο Μάο.
Όπως παραδέχονται όλες οι κομματικές πτέρυγες, η κομματική βάση έχει διασκορπιστεί. Πώς θα μπορούσε ο κομματικός οργανισμός να αναβιώσει;
Είναι ξεκάθαρο σε όλους πως το κόμμα μας δεν είναι ενωμένο, βάσει του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, αλλά λειτουργεί με διαφορετικές ιδεολογικές ομάδες, βάσει κομματικής απόφασης. Επομένως και η κομματική βάση είναι διχασμένη. Το κόμμα θα παραμείνει ενωμένο και η βάση θα δυναμώσει όταν το κόμμα αναπτύξει μια σωστή επαναστατική γραμμή βασισμένη στον Μαρξισμό-Λενινισμό-Μαοϊσμό. Εν συντομία, ισχύει αυτό που εννοούσε ο Μάο λέγοντας: «Η ορθότητα ή το εσφαλμένο της ιδεολογικής και πολιτικής γραμμής καθορίζει τα πάντα».
Πού πρέπει να αποδώσουμε την αντεπίθεση των ρευμάτων Νταχάλ-Μπαταράι, όπως αυτή εκφράζεται με τη διεξαγωγή ξεχωριστής συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής και αντισυγκεντρώσεων, κατηγορώντας σας, παράλληλα, ως «διασπαστές»;
Στην τελευταία Κ.Ε. υπερψηφίσαμε μια μέθοδο για το οργανωτικό ζήτημα. Αποφασίστηκε ότι, πρώτον, καμία επιτροπή, ανεξαρτήτως επιπέδου, δεν θα λαμβάνει απόφαση βάσει πλειοψηφίας και αν δεν υπάρχει ομοφωνία, τότε κάθε ιδεολογική ομάδα μπορεί να διεξάγει ξεχωριστές συνεδριάσεις και να εφαρμόζει τις αποφάσεις της. Επομένως, οι ξεχωριστές συνεδριάσεις κάθε ιδεολογικής πτέρυγας και τα διαφορετικά προγράμματα δράσης που αποφάσισαν συνάδουν με την απόφαση της ΚΕ. Βάσει αυτής της γραμμής, η ιδεολογική πτέρυγά μας αποφάσισε να ορίσει την 6η Απρίλη ως ημέρα εθνικής αντίστασης, καίγοντας αντίγραφα των ανισοβαρών συμβάσεων με την Ινδία. Επομένως, η αντεπίθεση της κλίκας Πρατσάντα-Μπαταράι επί της απόφασης της Κ.Ε. και των συγκεντρώσεών μας είναι αδικαιολόγητη και αβάσιμη.
Αν και το κόμμα σας υπήρξε από τις κύριες αντιινδικές δυνάμεις, η Ινδία πέτυχε την υπογραφή συμφωνιών με μια νεπαλέζικη κυβέρνηση υπό μαοϊκή ηγεσία. Τελικά, η παρουσία και ο επεκτατισμός της επί του Νεπάλ αυξήθηκε κατά τα 5 τελευταία χρόνια;
Το Ενωτικό Συνέδριο του 1992 είχε ορίσει ως κύρια αντίθεση αυτή μεταξύ κρατικής εξουσίας των φεουδαρχών και των μεταπρατών και γραφειοκρατών αστών που προστατεύονται από τον Ινδικό επεκτατισμό και ολόκληρου του Νεπαλέζικου λαού. Αυτή η αντίθεση δεν έχει ακόμα επιλυθεί, αντίθετα, με την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας (democratic republic), η ινδική ηγεμονία αυξάνεται.
Όμως, η κομματική ηγεσία κατανοεί την υπάρχουσα κατάσταση με έναν ποιοτικά διαφορετικό τρόπο. Απαντώντας σε ερώτηση της καθημερινής ινδικής εφημερίδας The Hindu, ο Πρατσάντα λέει: «Από τη συμφωνία 12 σημείων ώς τις εκλογές για τη Συντακτική Συνέλευση, η ενεργός βοήθεια της Ινδίας ήταν σημαντική για να προχωρήσει η διαδικασία αυτή. Μετά το σχηματισμό κυβέρνησης με επικεφαλής εμένα, οι σχέσεις μας «ψυχράνθηκαν. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο υπάρχει αναθέρμανση και καλύτερη κατανόηση των ανησυχιών του άλλου. Τώρα η Ινδία θέλει ολοκλήρωση της ειρηνευτικής διαδικασίας, εκπόνηση συντάγματος, πολιτική σταθερότητα και θέλει το Νεπάλ στο δρόμο της ανάπτυξης. Δεν βλέπω η Ινδία να έχει άλλο κίνητρο. Έχω μελετήσει εκ νέου το παρελθόν, τα θετικά και τα αρνητικά, και διάκειμαι θετικά στις σχέσεις καλείς γειτονίας, ειδικά με την Ινδία. Και είμαι στρατευμένος στην υπόθεση της ολοκλήρωσης της ειρηνευτικής διαδικασίας και του συντάγματος. Δεν βλέπω κάποιο πρόβλημα τώρα: αντίθετα, υπάρχει ένα πνεύμα αλληλοβοήθειας».
Καθένας μπορεί να διαπιστώσει τη διαμετρικά αντίθετη τοποθέτηση του Ενωτικού Συνεδρίου και του παραπάνω αποσπάσματος. Γιατί αυτό συνέβη; Έχει, πράγματι, αλλάξει η επεκτατική άρχουσα τάξη της Ινδίας την ηγεμονική της στάση; Καθόλου. Τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα της ξεκάθαρης συνθηκολόγησης του προέδρου Πρατσάντα με τον Ινδικό επεκτατισμό. Για να λέμε την αλήθεια, η κλίκα Πρατσάντα-Μπαμπουράμ πασχίζει να αποδείξει πως είναι ο καλύτερος υπηρέτης του ινδικού επεκτατισμού.
Η Λίγκα Κομμουνιστικής Νεολαίας, η επαναστατική φοιτητική συνομοσπονδία [Annisu(r)], η Επαναστατική Αγροτική Ομοσπονδία και η βάση του ΛΑΣ είναι στο πλευρό σας. Μήπως, όμως, ο λαός είναι πια πολύ κουρασμένος για να διεξάγει μια λαϊκή εξέγερση στην οποία καλείτε;
Όχι μόνο τα στελέχη των παραπάνω οργανώσεων, αλλά όλοι οι επαναστάτες που είναι οργανωμένοι και σε άλλα μέτωπα, σε όλη τη χώρα, υποστηρίζουν την επαναστατική ιδεολογική ομάδα με επικεφαλής το σ. Κιράν. Και αυτοί που διάκεινται υπέρ της επανάστασης αλλά παραμένουν στο πλευρό της κλίκας Πρατσάντα-Μπαμπουράμ, θα προσχωρήσουν στην επαναστατική γραμμή. Στην πραγματικότητα, η κομματική πάλη δύο γραμμών τώρα θα είναι ένα προτσές ιδεολογικής και πολιτικής πόλωσης σε όλη τη χώρα. Στο παρελθόν είδαμε ότι δεν ήταν ο λαός, αλλά οι ηγέτες που κουράζονταν. Στο Νεπάλ, λίγοι ηγέτες έχουν κουραστεί και η κοσμοαντίληψή τους άλλαξε, ο λαός, όμως, όχι. Για όσο οι αντιθέσεις παραμένουν στην κοινωνία, ο λαός πάντοτε θα προετοιμάζεται για την επανάσταση. Είναι εν τέλει ο λαός και όχι οι ηγέτες που καθορίζουν την πορεία της επανάστασης.
Κατηγορείστε ότι δεν θέλετε ειρήνευση και σύνταγμα. Τι απαντάτε; Πώς θα ήταν, κατ’ εσάς, μια αξιοπρεπής συγχώνευση του ΛΑΣ;
Θέλουμε πραγματική και διαρκή ειρήνη, όχι νεκρή ειρήνη. Θέλουμε ένα σύνταγμα που επιλύει τα βασικά προβλήματα τα σχετικά με τις ταξικές, εθνικές, διαφυλικές και περιφερειακές διακρίσεις και καταπιέσεις στη νεπαλέζικη κοινωνία. Αλλά εμείς, κατηγορηματικά απορρίπτουμε μια ειρήνη και ένα σύνταγμα που είναι υπέρ των καταπιεστών. Το Ενιαίο Μέτωπο με επικεφαλής την επαναστατική ιδεολογική κομματική πτέρυγα, ξεκίνησε συλλογή υπογραφών που κινητοποιεί εκατομμύρια λαού για λαϊκή ειρήνη και λαϊκό σύνταγμα. Όμως, σίγουρα θα καλέσουμε τις λαϊκές μάζες να πλημμυρίσουν τους δρόμους για να ρίξουν το σύνταγμα αν αυτό εκπροσωπεί τα συμφέροντα όχι του λαού αλλά των μεταπρατικών, γραφειοκρατικών αστικών και φεουδαρχικών στοιχείων. Τώρα, δεν υπάρχει πια Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός. Επομένως, δεν έχει πρακτική αξία να μιλάμε για το πώς εννοούσαμε την αξιοπρεπή του ενσωμάτωση. Η αναγνώριση του ενός στρατού από τον άλλο έπρεπε να αποτελεί τη βάση της. Αποτέλεσε μοναδικό γεγονός ο «ανώτατος διοικητής» του ΛΑΣ να διατάζει τον αντίπαλο στρατό να περικυκλώνει τα στρατόπεδά του και να τον αναγκάζει να παραδοθεί. Ο πρόεδρος Πρατσάντα τη χαρακτήρισε «τολμηρή απόφαση», όμως, στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια δειλή απόφαση παράδοσης.
Μετά τις 27 Μάη, οπότε και πρέπει να εκπονηθεί το Σύνταγμα, το ΕΚΚΝ(Μ) θα υπάρχει ως έχει;
Κανείς δεν μπορεί να υποθέσει τι θα συμβεί στις 28 Μάη. Αλλά μπορούμε να πούμε ότι οι επαναστάτες θα πάνε την επανάσταση μπροστά και οι ρεβιζιονιστές θα είναι τμήμα της αντιδραστικής συμμαχίας εναντίον της επαναστατικής διαδικασίας. Όμως, στο τέλος, οι επαναστάτες θα νικήσουν και όχι οι ρεβιζιονιστές, και ο σοσιαλισμός θα επικρατήσει του καπιταλισμού.
