Άμεση εμπλοκή και των ΗΠΑ στον πόλεμο κατά των φιλοϊρανών Χούθι
Το περασμένο Σάββατο η σαουδαραβική αεροπορία βομβάρδισε μια επικήδεια τελετή στην πρωτεύουσα της Υεμένης Σαναά, που ελέγχεται από τους φιλοϊρανούς αντάρτες Χούθι. Έπειτα, κι αφού είχαν φτάσει τα σωστικά συνεργεία, τα σαουδαραβικά μαχητικά έκαναν κι ένα δεύτερο «πέρασμα» για να ολοκληρώσουν το έγκλημα. Τελικός απολογισμός, 213 νεκροί και πάνω από 1.000 τραυματίες. Ο βομβαρδισμός μιας επικήδειας τελετής ακούγεται πράγματι παράλογος – και οι αρχικές διαψεύσεις των Σαουδαράβων εύλογες. Όμως η τελετή αφορούσε τον πατέρα ενός από τους ηγέτες των φιλοϊρανών, και άρα ήταν αναμενόμενο να συγκεντρώσει μεγάλο μέρος της ηγεσίας τους. Επιπλέον, σύντομα βρέθηκαν και οι συγκεκριμένες αποδείξεις της ενοχής: τα θραύσματα των πυραύλων που σκόρπισαν το θάνατο είχαν ταυτότητα και υπογραφή… Έτσι οι Σαουδάραβες αναγκάστηκαν κακήν-κακώς να καταπιούν τις διαψεύσεις τους.
Σαουδαραβική επέμβαση και δυτική υποκρισία
Η υφήλιος μπορεί να παριστάνει, με τη βοήθεια και των δυτικών ΜΜΕ, ότι δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει. Όμως οι φονικοί σαουδαραβικοί πύραυλοι ήταν κάθε άλλο παρά κεραυνός εν αιθρία. Και το μακελειό του περασμένου Σαββάτου δεν ήταν το πρώτο τέτοιο «κατόρθωμα» της σαουδαραβικής μοναρχίας, που αποτελεί τον πιο στενό σύμμαχο των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και, ταυτόχρονα, το πιο μεσαιωνικό καθεστώς σε ολόκληρο τον κόσμο (ούτε αυτό ενοχλεί τους «φιλελεύθερους» δυτικούς, που ενίοτε αποδεικνύονται πολύ ανεκτικοί). Από το Μάρτιο του 2015 λοιπόν, ένας πολυεθνικός σουνιτικός συνασπισμός υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας, με πολύπλευρη και ενεργητική υποστήριξη από την Ουάσιγκτον, έχει επέμβει στην Υεμένη. Στόχος, η ανακοπή και τελικά η συντριβή της μέχρι τώρα επιτυχημένης επέλασης των φιλοϊρανών, που ελέγχουν την πρωτεύουσα και μεγάλο μέρος της χώρας.
Μετά από ενάμιση χρόνο, ο στόχος κάθε άλλο παρά έχει επιτευχθεί. Έχει «επιτευχθεί» όμως η δολοφονία χιλιάδων αμάχων από τους σαουδαραβικούς βομβαρδισμούς αλλά και την εγκληματική δράση των επιτόπιων συμμάχων τους – κυρίως της Αλ Κάιντα, που κι αυτή ελέγχει ένα τμήμα της Υεμένης, αλλά και του Ισλαμικού Κράτους. Φυσικά η Δύση κάνει τα στραβά μάτια τόσο για τα εγκλήματα πολέμου των Σαουδαράβων όσο και για τους ντόπιους τζιχαντιστές συμμάχους τους όσο βγάζουν τη βρωμοδουλειά για λογαριασμό της Ουάσιγκτον. Και ο ΟΗΕ, που… ξιφουλκεί θαρραλέα σε άλλες περιπτώσεις, στην Υεμένη είναι ντροπαλός. Είναι χαρακτηριστική η ανακοίνωση που εξέδωσε ο απεσταλμένος του διεθνούς οργανισμού Τζέιμι Μακ Γκόλντρικ, ο οποίος… κατακεραύνωσε τους «άγνωστους»(!) θύτες με τα εξής λόγια: «Υπενθυμίζω σε όλες τις πλευρές ότι βάσει του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου είναι υποχρεωμένες να προστατεύουν τους αμάχους και τις υποδομές». Μετά από τέτοιο σφυροκόπημα, εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε καθόλου καλά ο Σαουδάραβας μονάρχης Σαλμάν…
Οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν τα προσχήματα
Το «ατυχές αυτό επεισόδιο» μάλλον θα είχε ήδη ξεχαστεί εάν δεν ακολουθούσε και ευθεία εμπλοκή των ΗΠΑ. Σύμφωνα με ανακοίνωση του Πενταγώνου, τη μεθεπόμενη μέρα ένα αντιτορπιλικό που «διασφάλιζε την ελεύθερη ναυσιπλοΐα» στα ανοιχτά της Υεμένης (σαν να λέμε, στα ανοιχτά της Φλόριντα) «δέχθηκε επίθεση, χωρίς όμως να πληγεί». Κι ενώ οι ΗΠΑ ακόμη ψάχνουν τάχα ποιος πραγματοποίησε το έγκλημα πολέμου μακελεύοντας την κηδεία στη Σαναά, βρήκαν αμέσως τους ενόχους της επίθεσης εναντίον τους και τους τιμώρησαν: βομβάρδισαν με πυραύλους Τομαχόκ τρεις εγκαταστάσεις ραντάρ που ελέγχονται από τους φιλοϊρανούς Χούθι. Πρόκειται για σημαντική «αναβάθμιση» της σύρραξης, αφού για πρώτη φορά η Ουάσιγκτον δεν περιορίζεται σε έμμεση υποστήριξη (με πληροφορίες, επιμελητεία, οπλισμό κ.λπ.) προς τους ταλαιπωρούμενους Σαουδάραβες εισβολείς και αναλαμβάνει απευθείας να «καθαρίσει».
Η αφορμή, προσχηματική ή όχι (οι Χούθι διατείνονται ότι δεν είχαν λόγο να προσθέσουν στην ήδη μεγάλη λίστα των στρατών που τους πολεμούν και τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ…), μικρή σημασία έχει. Αυτό που ενδιαφέρει είναι αν η Ουάσιγκτον κινείται πραγματικά με ένα ενιαίο σχέδιο, ή συνυπάρχουν αποκλίνουσες και αντιφατικές στρατηγικές στα επιτελεία της υπερδύναμης – δείγμα σύγχυσης και εκνευρισμού για τις αλλεπάλληλες αποτυχίες της στην αντιπαράθεσή της με άλλες ιμπεριαλιστικές και περιφερειακές δυνάμεις για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής. Η αδυναμία των ΗΠΑ να κινηθούν ανεξέλεγκτα υπογραμμίζεται κι από την προχθεσινή ανακοίνωση του Ιράν, ότι στέλνει δύο πολεμικά σκάφη στα ανοιχτά της Υεμένης – κι αυτό για να… «διασφαλίσει την ελεύθερη ναυσιπλοΐα»!
«Υεμένη; Ποια Υεμένη;»
Είναι χαρακτηριστικό απ’ αυτήν την άποψη ότι, παρά την άμεση (και μέχρι στιγμής ατελέσφορη) εμπλοκή των ΗΠΑ στη σύρραξη, οι δύο προεδρικοί υποψήφιοι, Κλίντον και Τραμπ, δεν έχουν πει καν τη λέξη «Υεμένη». Επιπλέον, σχεδόν όλοι οι δημοσιογράφοι αποφεύγουν επιμελώς να τους απευθύνουν οποιαδήποτε σχετική ερώτηση, που αν μη τι άλλο θα επέτρεπε στην κοινή γνώμη να πληροφορηθεί πόσο έχουν εμπλακεί οι ΗΠΑ και σε αυτή τη σύρραξη. Κι αν ο Ρεπουμπλικάνος Ντόναλντ Τραμπ… δικαιολογείται να μην μιλά αφού είναι, ας πούμε, μπερδεμένος [βλ. την τελευταία σχετική δήλωση του στο παρακείμενο πλαίσιο], δεν συμβαίνει το ίδιο με τη «Δημοκρατική» Χίλαρι Κλίντον – η οποία δεν μιλά ακριβώς για τον αντίθετο λόγο: επειδή ξέρει!
Η Κλίντον καταρχήν γνωρίζει ότι η σαουδαραβική μοναρχία πλημμυρίζει τακτικά και γενναιόδωρα, με εκατομμύρια δολάρια, τα ταμεία του Ιδρύματος Κλίντον και της προεκλογικής της καμπάνιας. Επίσης, έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην κάμψη των (όχι πολύ πεισματικών, είναι αλήθεια) αντιστάσεων αρκετών μελών του Κογκρέσου που τα τελευταία χρόνια άρχισαν να αναρωτιούνται αν οι ΗΠΑ πρέπει να συνεχίσουν να υποστηρίζουν τόσο απροκάλυπτα τη σκοταδιστική απόλυτη μοναρχία του Ριάντ. Έτσι, όταν ήταν ΥΠΕΞ εξασφάλισε την πώληση οπλικών συστημάτων αξίας περίπου 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων στη Σαουδική Αραβία. Γι’ αυτό απολαμβάνει της… έμπρακτης ευγνωμοσύνης τόσο του Ριάντ όσο και της πολεμικής βιομηχανίας, και για τον ίδιο λόγο τηρεί αιδήμονα σιωπή.
Όσο για το λαό της Υεμένης… το μέλλον παραμένει εξίσου σκοτεινό με τα μυαλά των κάθε λογής ξένων που έχουν βαλθεί να τον «βοηθήσουν». Μετά την παλλαϊκή εξέγερση του 2011, όταν ενωμένοι οι Υεμενίτες ξεπέρασαν τις πολιτικές, φυλετικές και θρησκευτικές διαφορές τους και ανέτρεψαν τη φιλοδυτική δικτατορία, οι πάντες έπεσαν πάνω τους σαν τα όρνια για να εξασφαλίσουν ότι δεν θα υπάρξει καμιά ανεπιθύμητη συνέπεια: ότι δηλαδή η Υεμένη δεν θα υπάρξει ως κυρίαρχο κράτος. Από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία ως τις αντιμαχόμενες περιφερειακές δυνάμεις, με πρώτες τη Σαουδική Αραβία και το Ιράν, όλοι δούλεψαν για την αναζωπύρωση των παλιών εχθροτήτων και τη διάρρηξη της ενότητας που είχε πετύχει ο λαός της Υεμένης στον αγώνα του για ανεξαρτησία και δημοκρατία. Και τα κατάφεραν, συνθλίβοντας μεταξύ των πυρών τους και τις προοδευτικές δυνάμεις, νασερικούς και αριστερούς, οι οποίες είχαν παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη σφυρηλάτηση της λαϊκής ενότητας το 2011.
Ερρίκος Φινάλης
Τραμπ για Υεμένη… χωρίς σχόλια!
«Τώρα μπαίνουν στην Υεμένη [οι Ιρανοί] και βλέπεις, δες την Υεμένη… θα πάρουν τη Συρία, θα πάρουν την Υεμένη, εκτός… εμπιστευτείτε με, πολλά καλά πράγματα θα συμβούν εάν μπω μέσα, όμως ας τα αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν. Παίρνουν τη Συρία, παίρνουν και την Υεμένη. Τώρα δεν ήθελαν την Υεμένη, όμως έχεις δει ποτέ τα σύνορα μεταξύ Υεμένης και Σαουδικής Αραβίας; Θέλουν τη Σαουδική Αραβία. Τότε τι θα έχουμε; Θα έχουν το Ιράκ, θα έχουν το Ιράν, θα έχουν το Ιράκ, θα έχουν την Υεμένη, θα έχουν τη Συρία, τα πάντα θα έχουν».
[4 Ιανουαρίου 2016, συνέντευξη του Ντόναλντ Τραμπ στο Fox News]
