Το άρθρο μου «Πάρτο αντίστροφα!» θα έλεγα ότι είναι ένα σχεδόν προγραμματικό κείμενο, δηλαδή καταγράφει βασικές σκέψεις και επιλογές για τα πλέον κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και η κοινωνία μας.
Ευχαριστώ τον πρέσβη Γιώργο Αϋφαντρή για τα καλά του λόγια για το πρόσωπό μου. ‘Όποιος διαβάσει το άρθρο μου –και την απάντηση του Γιώργου Αϋφαντή- θα διαπιστώσει μια σημαντική διαφωνία ανάμεσά μας για το τι χρειάζεται πρωτίστως και επειγόντως η χώρα και η λαϊκή υπόθεση. Πάντα όμως χρειάζεται ο διάλογος, η ανταλλαγή επιχειρημάτων, η αποφυγή στερεοτύπων και προκατασκευασμένων σχημάτων.
Παραθέτω και την «σύνοψη» με την οποία κλείνω το άρθρο μου, όπου εξηγώ το τι σημαίνει το «πάρτο αντίστροφα!».
Σύνοψη
Πάμε αντίστροφα: από τον συσχετισμό δύναμης που πρέπει να αλλάξει· από το βαθύ καθεστώς του συστήματος που πρέπει να αντιμετωπίσουμε· από την επίμονη αναφορά στον λαϊκό παράγοντα και τη λαϊκή διαθεσιμότητα· από τη συνολική ματιά και σύνθεση που απαιτεί η αντιμετώπιση του Υπαρξιακού Προβλήματος της Ελλάδας σε έναν ταραγμένο κόσμο· από τον σεβασμό και την ανάγκη του ακηδεμόνευτου κινήματος και της κίνησής του· από την απόρριψη της μικροπολιτικής και των παιχνιδιών που γίνονται στο έδαφός της. Αν το πάρουμε αντίστροφα, θα συμβάλουμε ουσιαστικά. Εκεί στηρίζεται η αισιοδοξία μας. Οπότε, «πάρτο αντίστροφα»!
Ρούντι Ρινάλντι
«Να σώσουμε την πατρίδα και η πατρίδα θα μας σώσει!»
Μια απάντηση στον Ρούντι Ρινάλντι
Γράφει ο Γιώργος Αυφαντής
Το άρθρο πού ακολουθεί είναι μια δημόσια απάντησή μου στον Ρούντι Ρινάλντι, εκδότη της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Ο δρόμος της Αριστεράς» και στο κύριο άρθρο του ,στις 30 Ιουλίου, με τίτλο «Πάρτο αντίστροφα!». Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύθηκε και στο φιλόξενο ιστολόγιο του Militaire Πιστεύω ότι ο τίτλος με αφορά .
Τιμώ απόλυτα τον Ρούντι για τους αγώνες του. Για την ανιδιοτέλειά του και την επιμονή του να μην συμβιβάζεται με κάθε λογής καθεστώτα και καθεστυκυίες δυνάμεις. Είναι από τους λίγους που με συνέπεια και θάρρος δεν έχει υποστείλει την πατριωτική σημαία της Αριστεράς. Γιατί Αριστερά δίχως πατρίδα δεν υπάρχει, και σ` αυτό συμφωνούμε απόλυτα.
Στην Αυγουστιάτικη ραστώνη, ταιριάζει η φιλοσοφική ενδοσκόπηση. Ας ξεκινήσουμε «από τον υφιστάμενο κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων». Και ας διατυπώσουμε το αξίωμα ότι «όσο αυτός παραμένει αναλλοίωτος ή με μικρο-αλλαγές στις κορυφές του πολιτικού σκηνικού, ή ανάμεσα στις φατρίες των ολιγαρχών, δεν μπορεί να γίνει σοβαρός λόγος για κάποια σημαντική αλλαγή στη χώρα». Από σημείο εκτός ευθείας κείμενο, διέρχεται μία μόνον παράλληλος αυτής. Είναι ζήτημα Ευκλείδειας γεωμετρίας και κοινωνικο-πολιτικού συσχετισμού. Τί δεν καταλαβαίνετε;
Ας προχωρήσουμε : «Επιπλέον, δεν φθάνει να ορίσουμε τον εσωτερικό συσχετισμό. Πρέπει να δούμε και το τι επιδιώκουν για την περιοχή και τη χώρα μας βασικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Ε.Ε., Τουρκία κ.λπ.)» Μπορεί να υπάρξει αντίρρηση ότι οι γεωπολιτικές εξελίξεις επηρεάζουν τον εσωτερικό συσχετισμό; Συνεπώς, «αγωνιζόμαστε για την αλλαγή του δυσμενούς σήμερα συσχετισμού δυνάμεων, υπέρ μιας πρότασης που να συναρθρώνει στοιχεία εθνικής κυριαρχίας και κοινωνικής αλλαγής, ως βασικής προϋπόθεσης θετικής συμβολής και ανταπόκρισης στο πολυπαραγοντικό και βαθύ Υπαρξιακό Πρόβλημα της χώρας». Λίγο βαθιά τα νερά εδώ! Όμως, αν δεν έχετε ήδη κάνει κλικ σε άλλο θέμα, λογικά πρέπει να συμφωνείτε ότι «δεν μπορεί να ψάξουμε αφηρημένα «μια κάποια λύση» χωρίς να νοιαζόμαστε για μια σημαντική τροποποίηση του συσχετισμού δυνάμεων (πολιτικών και κοινωνικών)». Συμπέρασμα του Ρούντι: δεν νοείται «να ψάχνουμε σωτήρες που εν λευκώ θα διαχειριστούν το ίδιο σύστημα χωρίς να το αλλάζουν σε τίποτα (και μάλιστα αυτό να το θεωρούμε ό,τι πιο προωθημένο μπορεί να γίνει, π.χ. «έλα Σαμαρά να μας σώσεις» και άλλα τέτοια μάλλον φαιδρά)».
Στην παραπάνω σιδηρά λογική του φίλου Ρούντι, αντιτάσσω την δική μου θεώρηση των πραγμάτων: υποκειμενική , μεροληπτική, μα διόλου φαιδρή. Υπήρξα επί 36 χρόνια κρατικός λειτουργός (και πριν απ` αυτό street fighter από το 1972).Μ` αυτά τα μυαλά, συνεχίζω να εργάζομαι για να προλάβω τον ακρωτηριασμό της πατρίδας μου στην δεδομένη συγκυρία.
Εργάζομαι υπό πίεση χρόνου και με τα διαθέσιμα μέσα. Δεν υπάρχει χρονικό περιθώριο για «συσκέψεις, διαβουλεύσεις, συνελεύσεις, περιφερειακές συνδιασκέψεις, μεγάλες συνεδριακές διαδικασίες, εσωτερικό διάλογο». Πιστεύω ότι κάθε μεγάλο κίνημα και προσπάθεια πάντα υπερβαίνει ή παραμερίζει τις προβλεπόμενες «εκ του κανονισμού» διαδικασίες. Τα γεγονότα της Νομικής και το Πολυτεχνείο που έζησα εγώ, δεν εξελίχθηκαν σύμφωνα μ` όσα είχαν σχεδιασθεί στα εργαστήρια των τότε πολιτικών δυνάμεων. Αν μου έδειξε κάτι το «κίνημα των Τεμπών» , τον περασμένο Ιανουάριο/Φεβρουάριο, είναι ότι η μαζική διαμαρτυρία και εναντίωση στις μεθοδεύσεις του καθεστώτος Μητσοτάκη συγκροτείται επιλέγοντας ν` αγνοήσει την διαδικασία «μιας πολύ σημαντικής και πολύ ενδιαφέρουσας συζήτησης περί της λαϊκής διαθεσιμότητας στην Ελλάδα».
Δεν πάσχει, νομίζω, από αδυναμία πολιτικής έκφρασης ο λαός στην Ελλάδα σήμερα , πάσχει από αδυναμία (αλλά όχι απροθυμία!) στράτευσης στην σωτηρία της πατρίδας του. Του λείπει το πρόσφορο εργαλείο. Το οποίο, φοβάμαι, ότι δεν μπορεί να προκύψει από μια «ιδεολογική και πολιτική πύκνωση», υπέρ της οποίας προσεύχεται και φιλότιμα εργάζεται ο Ρούντι. Θα προκύψει από την συλλογική συνειδητοποίηση για το ποιός είναι ο άμεσος κίνδυνος για την Ελλάδα και τον λαό της.
Άμεσος κίνδυνος για την πατρίδα είναι το εθνοκτόνο καθεστώς της κυβερνώσας οικογένειας. Αυτό το συγκεκριμένο καθεστώς θα την ακρωτηριάσει στους επόμενους μήνες. Θα εκχωρήσει τον εθνικό πλούτο της Ελληνικής ΑΟΖ, μαζί και τα Ελληνικά νησιά που την θεμελιώνουν .Πώς το προλαβαίνουμε αυτό; Με ακαδημαϊκές ασκήσεις επί χάρτου; Με συνέδρια; Με λόγιες εκκλήσεις για μαζική αποχή, ώστε να απονομιμοποιηθεί και καταργηθεί το σύστημα της «εκλόγιμης μοναρχίας»;; Η Κωνσταντινούπολη έπεφτε και οι καλόγηροι προέτρεπαν τους πιστούς σε προσευχή και νηστεία αντί της μάχης…
Οι δύο πρώην Πρωθυπουργοί μπορούν, εάν πλαισιωθούν κατάλληλα, να συγκροτήσουν κυβερνητικό πυρήνα για την σωτηρία της πατρίδας. Είναι σε θέση διχάσουν την εκλογική βάση του καθεστώτος, όπως και την βάση των καθεστωτικώς αντιπολιτευομένων κομμάτων, δηλ κομμάτων των οποίων οι ηγεσίες, ευκαιρίας δοθείσης, είτε θα συγκυβερνήσουν με την οικογένεια, είτε θα συνεχίσουν στον δρόμο της ατελέσφορης καταγγελίας στην Βουλή , στα ΜΜΕ και στο “You tube” ….
Δεν θα τα επιτύχουν αυτά μόνοι τους οι δύο πρώην Πρωθυπουργοί, με μια απλή κάθοδο στις επικείμενες εκλογές. Πρέπει να πατήσουν πάνω σε μια ενεργή και εναργή συμπαράταξη ευρύτατων δυνάμεων και προσώπων από όλο το δημοκρατικό πολιτικό φάσμα. Και εάν αυτό συμβεί, οι δύο πρώην Πρωθυπουργοί μπορούν να κρατήσουν, καλύτερα παντός άλλου, το τιμόνι της χώρας ώστε να διέλθουμε αλώβητοι τις διεθνείς συμπληγάδες που αμέριμνοι προσεγγίζουμε…
Το κείμενο των 90 στοχεύει στην πτώση του καθεστώτος μέσω της ανατροπής του. Δεν επιδιώκει αλλαγή φρουράς ούτε στήριξη με ανταλλάγματα. Η ανατροπή Μητσοτάκη είναι προϋπόθεση για την επίλυση όλων των προβλημάτων της χώρας. Αντικειμενικά συνιστά πράξη επαναστατική! Υπερβαίνει τις προθέσεις και τους αρχικούς στόχους και προορισμούς όλων όσων την επιχειρούν. Υπερβαίνει κάθε λογική «σωτήρα», γιατί δεν είναι υπόθεση ενός ή δύο πολιτικών ανδρών. Ανοίγει τον δρόμο για περαιτέρω ριζικές αλλαγές, συν-στρατεύοντας τον “Λαό” (ή τουλάχιστον όσους βγήκαν από την απάθεια και την αποχή και διαδήλωσαν για τα Τέμπη) στην ζωογόνο υπόθεση υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας και ακεραιότητας.
Γι` αυτό, πιστεύω ότι η πρόταση των 90 ανοίγει δρόμο για όσους θέλουν να προχωρήσουν και καταργεί κάθε λογής αδιέξοδα. Ευλόγως, οι εξ επαγγέλματος ή εκ φύσεως διστακτικοί (δηλ. οι κατά τον Raymond Aron “spectateurs engagés”) δεν θα ξεκινήσουν ποτέ. Kαι οι αδύναμοι δεν θ` αντέξουν την πορεία. Με την οποία, πραγματικοί αγωνιστές, όπως ο Ρούντι, είμαι βέβαιος ότι θα διανύσουν διαδρομή διακριτή μεν πλην όμως προς την ίδια κατεύθυνση, διατηρώντας επιφυλάξεις και δημιουργικές ενστάσεις…
Να σώσουμε την πατρίδα και η πατρίδα θα μας σώσει!
Γιώργος Αϋφαντής
Πρέσβυς (ΠΥΑ΄) ε.τ.
