Ο Ερίκ Καντονά ανακοίνωσε μέσω της ιστοσελίδας Theplayerstribune πως είναι πλέον μέλος του CommonGoal. Μιας πρωτοβουλίας που ίδρυσε ο Χουάν Μάτα, καλώντας όλους τους ποδοσφαιριστές να διαθέσουν το 1% του μισθού τους για ένα καλύτερο μέλλον των συνανθρώπων τους που έχουν ανάγκη. Παράλληλα, ο σπουδαίος ποδοσφαιριστής μοιράστηκε και πιο προσωπικές σκέψεις για το ποδόσφαιρο, για το νόημα της ζωής, για την προσφυγιά. Ιδού μερικά αποσπάσματα:
«Ο κόσμος με ρωτάει γιατί έπαιζα ποδόσφαιρο με τον τρόπο που έπαιζα και συνήθως ζητούν μια περίπλοκη απάντηση. Το ποδόσφαιρο δίνει νόημα στη ζωή μας. Όμως και η ζωή μας δίνει νόημα στο ποδόσφαιρο. Δεν μιλάω ποτέ για τα προσωπικά μου γιατί νιώθω πως όταν θα μιλήσω για κάτι τέτοιο, είναι σαν να μιλούν άγγελοι εκ μέρους μου. Θα μοιραστώ, όμως, κάτι μαζί μας γιατί υπάρχει ένας σημαντικός λόγος. Ζούμε σε εποχές όπου υπάρχει φτώχεια, πόλεμος, προσφυγιά. Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να διαθέσουν χρήματα ούτε για να πάρουν μια μπάλα. Ορισμένοι άλλοι δεν έχουν 200 ευρώ να πληρώσουν για ένα εισιτήριο ενός αγώνα της Premier League και άλλοι δεν έχουν 400 ευρώ για να έχουν συνδρομητική τηλεόραση να βλέπουν τα παιχνίδια. Το ποδόσφαιρο είναι ένας δάσκαλος ζωής. Είναι μια από τις μεγαλύτερες εμπνεύσεις της ζωής. Όμως, ο τρόπος που λειτουργεί και οι μπίζνες στο ποδόσφαιρο, αδιαφορούν για τον κόσμο αυτό. Γι’ αυτό κι εγώ συμμετέχω στο CommonGoal. Το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι για τον κόσμο. Να μην είναι ουτοπικό αυτό. Όλοι μας, είτε φτωχοί είτε πλούσιοι, είτε πρόσφυγες είτε όχι, όλοι απολαμβάνουμε με τον ίδιο τρόπο το ποδόσφαιρο. Μιλάμε την ίδια γλώσσα. Έχουμε το ίδιο συναίσθημα. Όταν με ρωτούν πως ήταν να παίζω στη Γιουνάιτεντ, τους απαντούσα πως ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον ήθελε να είμαστε ελεύθεροι στο γήπεδο. Να παίζουμε όπως θέλουμε, ελεύθεροι. Γιατί άλλωστε, τί είναι το ποδόσφαιρο δίχως ελευθερία; Θέλω να ρωτήσω τους ποδοσφαιριστές, τους μάνατζερ, τους σπόνσορες, τους ανθρώπους του αθλήματος…Τι είναι το ποδόσφαιρο αν δεν είναι ελεύθερο; Τί είναι η ζωή δίχως ελευθερία; Ποιο είναι το πραγματικό νόημα της ζωής; Μπορούμε όλοι μαζί να κάνουμε περισσότερα για τον συνάνθρωπό μας. […] Τώρα όλοι γνωρίζετε την ιστορία μου. Προέρχομαι από πρόσφυγες και επαναστάτες… Δεν είχα πολλά όταν ήμουν παιδί, αλλά ξέρω να βρίσκω νόημα και αξία στις μικρές στιγμές. Ένα φαγητό με τους γονείς. Μια μπάλα από κάλτσες. Το ποδόσφαιρο στον ήλιο. Η χαλάρωση στο γρασίδι. Όταν σταμάτησα το ποδόσφαιρο στην ηλικία των 30 ετών ξέρετε τι έκανα; Κάτι ιδιαίτερο για εμένα…Πήγα να ζήσω στην πόλη από την οποία έπρεπε να φύγουν οι παππούδες μου το 1939. Πήγα στη Βαρκελώνη. […] Η Γαλλία υποδέχθηκε περισσότερους από 100.000 Ισπανούς πρόσφυγες εκείνη την περίοδο. Φαντάζεστε να μην τους δέχονταν; Κι όμως, έδειξαν συμπόνοια και ανθρωπιά σ’ εκείνους που είχαν περάσει δύσκολα και υπέφεραν. Οι παππούδες μου έφτασαν εκεί δίχως να έχουν τίποτα. Έπρεπε να ξεκινήσουν νέες ζωές. Όλα απ’ την αρχή. Τους δόθηκε όμως η ευκαιρία ακόμα και να δουλέψουν. Έτσι είναι η ζωή του πρόσφυγα. Πας εκεί που πρέπει να πας. Κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις. Κάπως έτσι έφτιαξαν ξανά τη ζωή τους οι συγγενείς μου.»
