Δραματική η κατάσταση για το σύνολο των εργαζομένων αυτής της χώρας, σε οποιονδήποτε επαγγελματικό κλάδο. Του Αλέξανδρου Μεϊκόπουλου
Αποτελούν τουλάχιστον τραγική ειρωνεία οι κορώνες που εκπέμπουν, καθημερινά, τα επιτελεία των συγκυβερνώντων, περί ανάπτυξης, δημιουργίας θέσεων εργασίας και εύρωστης οικονομίας. Όλα αυτά υποτίθεται πως θα πραγματοποιηθούν, αν εφαρμοστεί στο σύνολό της και απαρέγκλιτα, η μνημονιακή πολιτική. Σαν να μην υπάρχουν 1.500.000 άνεργοι δημιουργώντας το εφιαλτικό ποσοστό του 30% επί του ενεργού πληθυσμού με τάσεις ανόδου τούς αμέσως επόμενους μήνες. Σαν να μην υπάρχουν 500.000 οικογένειες χωρίς κανένα πλέον εργαζόμενο μέλος. Σαν να μην έχουν περικοπεί συνολικά οι μισθοί σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα κατά 50% τα τελευταία 2,5 χρόνια. Λες και δεν μεταναστεύουν τους τελευταίους μήνες, κατά χιλιάδες, οι νέοι στο εξωτερικό προς αναζήτηση καλύτερης(;) τύχης…
Κι όμως, το Μνημόνιο είναι ο μόνος δρόμος! Πρέπει να εφαρμοστεί, ακόμα και σε πλήρη αντίθεση με τα θέλω και τις ανάγκες της κοινωνίας, με καταστολή και υιοθέτηση του χουντικής κοπής νόμου της επιστράτευσης που βέβαια ισχύει μόνο σε περιπτώσεις πολέμου, θεομηνίας, ή κατάστασης που απειλεί σοβαρά τη δημόσια Υγεία… αυτά είναι ψιλά γράμματα για τη συγκυβέρνηση.
Επειδή όμως για να πείσεις οφείλεις να μιλάς με τεκμήρια, θα περιγράψω την κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι στην Λεβεντέρης Α.Ε., χρησιμοποιώντας τους ως παράδειγμα, για να αποδείξω ποια ακριβώς σωτηρία ευαγγελίζονται οι εμπνευστές του Μνημονίου.
Στο εργοστάσιο Ν. Λεβεντέρης Α.Ε. στην Α’ ΒΙ.ΠΕ. Βόλου, μέχρι την 1/5/12 η παραγωγή ήταν στο μέγιστο και μάλιστα οι εργαζόμενοι σε συγκεκριμένο πόστο, δούλευαν (ύστερα από συμφωνία με τον εργοδότη για το «καλό της εταιρίας») ακόμη και Σάββατα χωρίς να πληρώνονται παραπάνω, όπως ορίζει η νομοθεσία. Η παραγωγή του συγκεκριμένου πόστου τροφοδοτούσε την ΣΥΡΜΑ Α.Ε.
Έκτοτε, ορίστηκε από την εργοδοσία με μονομερή απόφαση για τους 30 εργαζομένους στο εργοστάσιο του Βόλου, να δουλεύουν εκ περιτροπής από 1/5/12 έως 31/12/12. Η εταιρία δεν έδωσε οικονομικά στοιχεία που να δικαιολογεί την ανάγκη για εκ περιτροπής εργασία και καμιά απάντηση για το μέλλον της επιχείρησης. Ταυτόχρονα, έβαλε κάποια άτομα να εργάζονται περισσότερες ημέρες, παρά το γεγονός ότι είχε εγγυηθεί στο Σωματείο των εργαζομένων πως το μέτρο ισχύει για όλους. Επίσης, στην Επιθεώρηση Εργασίας δήλωσε και τους 30 να εργάζονται εκ περιτροπής (πλην του διευθυντή).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της εφαρμογής του μέτρου από την εταιρία είναι ότι ενώ απασχολεί δύο χειριστές κλαρκ (εκ περιτροπής), ημέρα Σάββατο, όπου η εταιρία δεν έχει άδεια να λειτουργεί, έφερε έναν εργάτη (μέλος της Διοίκησης Σωματείου) να φορτώσει χωρίς καν να ρωτήσει τους δύο χειριστές αν μπορούσαν να εκτελέσουν την εργασία.
Παραμονές 2013, η εργοδοσία καλεί τη Διοίκηση του Σωματείου και χαρακτηρίζει την εκ περιτροπής εργασία «εκ ντροπής» και τόνισε πως κατανοεί τα προβλήματα των εργαζομένων. Την επόμενη μέρα, καλεί ξανά τη Διοίκηση Σωματείου και ανακοινώνει πως θα προβεί σε περικοπή οικιοθελών επιδομάτων (πριμ παραγωγής κ.λπ.) από ορισμένους εργαζομένους, καθώς δεν υπάρχει παραγωγή και το γαλβανιστήριο δεν λειτουργεί, άρα κόβεται και το επίδομα ανθυγιεινής εργασίας. (Οι μειώσεις είχαν ήδη φτάσει το 50%).
Όταν το σωματείο αντέδρασε και επικαλέστηκε διμερείς συμφωνίες, η επιχείρηση απέσυρε την πρόταση και τόνισε στους εργαζόμενους την πιθανότητα απολύσεων και την ευθύνη τους για το ενδεχόμενο κλείσιμο της επιχείρησης.
Από 3/1/13 έως 31/3/13 πάλι με μονομερή απόφαση, συνεχίζεται το εκ περιτροπής με τον Διευθυντή (με πλήρη νομική κάλυψη) και τον εργοδηγό σε πλήρες ωράριο, ο τελευταίος μάλιστα ζητά από τους εργαζόμενους να αυξήσουν την παραγωγή τους.
Η εταιρία εδώ και δύο χρόνια περίπου, δεν έχει αγοράσει πρώτη ύλη με συνέπεια η παραγωγή να έχει φτάσει στο ναδίρ. Αντιθέτως, εισάγει από το εξωτερικό έτοιμο προϊόν, το οποίο κατόπιν επεξεργασίας διατίθεται στην αγορά ως ελληνικό, ενώ μπορούν να το παράξουν οι εργαζόμενοι της εταιρίας βάσει τεχνογνωσίας, εμπειρίας και των κατάλληλων μηχανημάτων που υπάρχουν. Αποτέλεσμα, οι εργαζόμενοι της εταιρίας να μην έχουν αντικείμενο.
Η εταιρία μέχρι στιγμής δεν έχει ενημερώσει τους εργαζόμενους για το μέλλον της, εντείνοντας την εργασιακή ανασφάλεια.
Επιπρόσθετα, πάγιες παροχές της εταιρίας προς το προσωπικό, όπως γάλατα (0,5 λίτρου), φόρμες και παπούτσια εργασίας, έχουν κοπεί εδώ και αρκετούς μήνες…
Με μικρές ή μεγάλες αποκλίσεις, κάθε φορά, ανάλογα με την περίπτωση (όμως ίδια στην ουσία της) είναι και η κατάσταση που βιώνει το σύνολο των εργαζομένων αυτής της χώρας, σε οποιονδήποτε επαγγελματικό κλάδο.
Συμπίεση των μισθών προς τα κάτω, οριζόντιες περικοπές και φορολόγηση, στέρηση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων, ισοπέδωση της αξιοπρέπειας, εξαθλίωση και φτώχεια. Αυτό είναι και το σκηνικό της ζωής που οραματίζονται οι συντελεστές της μνημονιακής λογικής. Τα ίδια συνέβησαν στην περίπτωση της ΚΟΝΤΙ, με τους εργαζομένους της πλέον στον δρόμο, αυτά συμβαίνουν στον ΚΙΟΛΕΪΔΗ, στη Χαλυβουργία, στη ΒΙΣ, με αυτήν την ανασφάλεια ζουν οι εργαζόμενοι στο Γηροκομείο του Βόλου και στη μονάδα αντιμετώπισης νόσου Αλτσχάιμερ, αυτή την αναξιοπρέπεια βιώνουν οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό του Αχιλλοπούλειου Νοσοκομείου, τον τρόμο των απολύσεων και των περικοπών βιώνουν οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, σε αυτές και χειρότερες συνθήκες εργάζονται οι εργαζόμενοι σε καταστήματα (π.χ. FOKAS) και μπαρ αναψυχής, το φάσμα της φτώχειας αντιμετωπίζουν πλέον οι μικροεπαγγελματίες και οι αυτοαπασχολούμενοι που δεν μπορούν να πληρώσουν τον ΟΑΕΕ και χάνουν την ασφάλισή τους… Μπορούμε να ζήσουμε έτσι;..
* Ο Αλέξανδρος Μεϊκόπουλος είναι βουλευτής Μαγνησίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
