Έκλεισαν 40 χρόνια από το μαρτυρικό θάνατο του Τούρκου επαναστάτη ηγέτη Ιμπραήμ Καϊπάκαγια, μετά από 4 μήνες φρικτών βασανιστηρίων στη φυλακή του Ντιγιαρμπακίρ, δίχως να μπορέσει το φασιστικό καθεστώς της Άγκυρας να του πάρει ούτε λέξη.
Έκτοτε αποτελεί σύμβολο για το επαναστατικό κίνημα και πρότυπο αφοσίωσης στην υπόθεση του κομμουνισμού. Γι’ αυτό και, τέσσερις δεκαετίες μετά, παραμένει ζωντανός στη μνήμη πλατιών λαϊκών μαζών.
Όμως δεν έμεινε στην Ιστορία μόνο για τον απαράμιλλο ηρωισμό του. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του, παρά τη νεαρή ηλικία του, ήταν η ρήξη με τον παραδοσιακό φιλοκεμαλισμό της τουρκικής Αριστεράς, η ανάδειξη του εθνικού ζητήματος των μειονοτήτων του τουρκικού κράτους και η καθοριστική συμβολή σε μια νέα γενική γραμμή για το λαϊκό και κομμουνιστικό κίνημα της χώρας του. Οι θεωρητικές επεξεργασίες και η αγωνιστική στάση ζωής του Καϊπάκαγια σφράγισαν όλο το αριστερό κίνημα, πολύ πέρα από το μαρξιστικό-λενινιστικό ρεύμα του οποίου θεωρείται ο θεμελιωτής. Δίκαια συγκαταλέγεται στους (λίγους) μαρξιστές θεωρητικούς και οργανωτές που αναδείχτηκαν διεθνώς μέσα από την ανολοκλήρωτη επαναστατική θύελλα της δεκαετίας του ’60.
