Αυτές τις ημέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τη μαζική, ορμητική εμφάνιση της Αραβικής Άνοιξης στο Μπαχρέιν, από το μόνο μεγάλο δημοκρατικό κίνημα στα εμιράτα του Περσικού Κόλπου, που αιματοκυλίστηκε, στη χώρα που φιλοξενεί τον 5ο αμερικανικό στόλο και συλλαμβάνει, δικάζει και φυλακίζει γιατρούς και νοσηλευτές επειδή παρέχουν ιατρική βοήθεια σε τραυματίες διαδηλωτές.
Απάγει από τα σπίτια τους αγωνιστές. Ρίχνει στα μπουντρούμια ποιητές. Εξαφανίζει τους πολιτικούς αντιπάλους της άρχουσας δυναστείας. Και καλεί ξένα στρατεύματα για να καταστείλουν τις διαδηλώσεις.
Τούτες τις μέρες, επίσης, αναζωπυρώνεται το δημοκρατικό κίνημα στο Μπαχρέιν, και το βασικό αίτημα δεν είναι πλέον επιμέρους δημοκρατικές αλλαγές, αλλά η πτώση της δυναστείας των αλ-Καλίφα. Επί τη ευκαιρία, το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel πήρε συνέντευξη από τον εμίρη Χαμάντ Μπιν Ίσα αλ-Καλίφα. Ομολογουμένως πρόκειται για μια εντυπωσιακή συνέντευξη.
Μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι ο Χαμάντ λυπάται πολύ που αναγκάστηκε να καταστείλει το κίνημα, αλλά όφειλε να το κάνει ως… τζέντλεμαν, επειδή «οι γυναίκες μας είχαν φοβηθεί πολύ και καθήκον ενός τζέντλεμαν είναι να προστατεύει τις γυναίκες». Επίσης μαθαίνουμε ότι στο Μπαχρέιν «δεν υπάρχει αντιπολίτευση με την καθαυτό έννοια της λέξης, δηλαδή ενός ενιαίου μπλοκ με τις ίδιες απόψεις. Τέτοια λέξη δεν αναγνωρίζεται στο σύνταγμά μας», λέει ο Χαμάντ, «σε αντίθεση με το Ηνωμένο Βασίλειο, φέρ’ ειπείν. Απλώς υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές απόψεις». Στο γιατί κήρυξε στρατιωτικό νόμο και διέλυσε τις διαδηλώσεις της Πλατείας του Μαργαριταριού απαντά ότι ο λόγος ήταν η «ρατσιστική βία και άνθρωποι τραυματίζονταν και δολοφονούνταν», παραλείποντας βεβαίως να αναφέρει «από τις δικές μου δυνάμεις καταστολής και τους Σαουδάραβες προστάτες μου», ενώ εν τη μεγαθυμία του δήλωσε ότι δεν τον ενοχλεί που σήμερα στη Μανάμα οι διαδηλωτές φωνάζουν «Κάτω οι αλ-Καλίφα». «Είναι ζήτημα τρόπων», λέει. «Όταν όμως φωνάζουν “Κάτω ο βασιλιάς, ζήτω ο Χομεϊνί”, αυτό είναι πρόβλημα εθνικής ενότητας»…
Α, και για να μην ξεχάσουμε, αυτός ο … τζέντλεμαν ζήτησε και μέσω της συνέντευξής του και μάλιστα με έμφαση να παραιτηθεί ο Μπασάρ Άσαντ της Συρίας «για να ανταποκριθεί στη βούληση του συριακού λαού».
Τώρα, θα αντιτείνει κανείς, τι μας τα αναφέρετε όλα αυτά; Δεν ξέρουμε τι θα έλεγε ένας αντιδραστικός Άραβας μονάρχης; Φυσικά, ξέρουμε. Όμως, αυτές οι απόψεις φιλοξενούνται στα μεγαλύτερα ΜΜΕ της Δύσης ως απόλυτα λογικές και θεμιτές, και όχι μόνο οι απόψεις. Γιατί τούτη τη στιγμή που Αμερικανοί και γενικώς Δυτικοί κόπτονται δήθεν για το δημοκρατικό κίνημα στη Συρία -στην πραγματικότητα εξοπλίζουν και εκπαιδεύουν μισθοφόρους φανατικούς σαλαφιστές για να διαλυθεί η χώρα (αλά Λιβύη και Ιράκ) στέλνουν όπλα και άλλα μέσα καταστολής στους δυνάστες του Μπαχρέιν, της Σαουδικής Αραβίας κ.ο.κ., συγκαλύπτουν το στρατιωτικό νόμο που ακόμη υφίσταται, φιλοξενούν στα φόρα τους όλους τους σφαγείς Άραβες μονάρχες και στηρίζονται όλο και περισσότερο στο Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου, τη θεσμική μορφή της αντεπανάστασης στον αραβικό κόσμο, για να καταπνιγεί όποια εκδήλωση δημοκρατικής λαϊκής αντίστασης στα δυναστικά καθεστώτα.
Και όσον αφορά τους αλ-Καλίφα αυτού του κόσμου, αντί να εκδίδονται εντάλματα σύλληψης μόλις πατούν το πόδι τους σε όποια χώρα εμφανίζονται, τους δίνεται βήμα για να εκθέτουν ανερυθρίαστα τις αιματοβαμμένες πράξεις τους, με μοναδικό σχολιασμό την ελαφρά ειρωνεία, και αυτό όχι πάντα.
Τούτες τις μέρες, επίσης, αναζωπυρώνεται το δημοκρατικό κίνημα στο Μπαχρέιν, και το βασικό αίτημα δεν είναι πλέον επιμέρους δημοκρατικές αλλαγές, αλλά η πτώση της δυναστείας των αλ-Καλίφα. Επί τη ευκαιρία, το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel πήρε συνέντευξη από τον εμίρη Χαμάντ Μπιν Ίσα αλ-Καλίφα. Ομολογουμένως πρόκειται για μια εντυπωσιακή συνέντευξη.
Μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι ο Χαμάντ λυπάται πολύ που αναγκάστηκε να καταστείλει το κίνημα, αλλά όφειλε να το κάνει ως… τζέντλεμαν, επειδή «οι γυναίκες μας είχαν φοβηθεί πολύ και καθήκον ενός τζέντλεμαν είναι να προστατεύει τις γυναίκες». Επίσης μαθαίνουμε ότι στο Μπαχρέιν «δεν υπάρχει αντιπολίτευση με την καθαυτό έννοια της λέξης, δηλαδή ενός ενιαίου μπλοκ με τις ίδιες απόψεις. Τέτοια λέξη δεν αναγνωρίζεται στο σύνταγμά μας», λέει ο Χαμάντ, «σε αντίθεση με το Ηνωμένο Βασίλειο, φέρ’ ειπείν. Απλώς υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές απόψεις». Στο γιατί κήρυξε στρατιωτικό νόμο και διέλυσε τις διαδηλώσεις της Πλατείας του Μαργαριταριού απαντά ότι ο λόγος ήταν η «ρατσιστική βία και άνθρωποι τραυματίζονταν και δολοφονούνταν», παραλείποντας βεβαίως να αναφέρει «από τις δικές μου δυνάμεις καταστολής και τους Σαουδάραβες προστάτες μου», ενώ εν τη μεγαθυμία του δήλωσε ότι δεν τον ενοχλεί που σήμερα στη Μανάμα οι διαδηλωτές φωνάζουν «Κάτω οι αλ-Καλίφα». «Είναι ζήτημα τρόπων», λέει. «Όταν όμως φωνάζουν “Κάτω ο βασιλιάς, ζήτω ο Χομεϊνί”, αυτό είναι πρόβλημα εθνικής ενότητας»…
Α, και για να μην ξεχάσουμε, αυτός ο … τζέντλεμαν ζήτησε και μέσω της συνέντευξής του και μάλιστα με έμφαση να παραιτηθεί ο Μπασάρ Άσαντ της Συρίας «για να ανταποκριθεί στη βούληση του συριακού λαού».
Τώρα, θα αντιτείνει κανείς, τι μας τα αναφέρετε όλα αυτά; Δεν ξέρουμε τι θα έλεγε ένας αντιδραστικός Άραβας μονάρχης; Φυσικά, ξέρουμε. Όμως, αυτές οι απόψεις φιλοξενούνται στα μεγαλύτερα ΜΜΕ της Δύσης ως απόλυτα λογικές και θεμιτές, και όχι μόνο οι απόψεις. Γιατί τούτη τη στιγμή που Αμερικανοί και γενικώς Δυτικοί κόπτονται δήθεν για το δημοκρατικό κίνημα στη Συρία -στην πραγματικότητα εξοπλίζουν και εκπαιδεύουν μισθοφόρους φανατικούς σαλαφιστές για να διαλυθεί η χώρα (αλά Λιβύη και Ιράκ) στέλνουν όπλα και άλλα μέσα καταστολής στους δυνάστες του Μπαχρέιν, της Σαουδικής Αραβίας κ.ο.κ., συγκαλύπτουν το στρατιωτικό νόμο που ακόμη υφίσταται, φιλοξενούν στα φόρα τους όλους τους σφαγείς Άραβες μονάρχες και στηρίζονται όλο και περισσότερο στο Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου, τη θεσμική μορφή της αντεπανάστασης στον αραβικό κόσμο, για να καταπνιγεί όποια εκδήλωση δημοκρατικής λαϊκής αντίστασης στα δυναστικά καθεστώτα.
Και όσον αφορά τους αλ-Καλίφα αυτού του κόσμου, αντί να εκδίδονται εντάλματα σύλληψης μόλις πατούν το πόδι τους σε όποια χώρα εμφανίζονται, τους δίνεται βήμα για να εκθέτουν ανερυθρίαστα τις αιματοβαμμένες πράξεις τους, με μοναδικό σχολιασμό την ελαφρά ειρωνεία, και αυτό όχι πάντα.
Αρ. Α.
Σχόλια
