Προσαγωγές και αυτόφωρο καταγγέλλει ο Σύλλογος Μουσικών Βορείου Ελλάδας
Πληθαίνουν οι περιπτώσεις καταγγελιών στη Θεσσαλονίκη «μουσικών του δρόμου», σχετικά με οχλήσεις από όργανα της τάξης για παρεμπόδιση μουσικής εκτέλεσης, συστάσεων για διακοπή και απομάκρυνσή τους από υπαίθρια σημεία-στέκια της πόλης, ενώ υπήρχαν περιπτώσεις που οδηγήθηκαν σε προσαγωγή στο αστυνομικό τμήμα και απαγγελία κατηγορίας για επαιτεία(!), κράτηση στη συνέχεια και παραπομπή την επομένη στο αυτόφωρο, όπου υπήρξε καταδίκη με επιβολή προστίμου.
Σύμφωνα με επιστολή του Συλλόγου Μουσικών Βορείου Ελλάδας προς τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη «μια τέτοια μεταχείριση προς τους “μουσικούς του δρόμου” είναι ηθικά απαράδεκτη και από πολιτιστικής απόψεως καταδικαστέα, η δε παραπομπή επί επαιτεία αστήριχτη από νομικής απόψεως και εννοιολογικά στρεβλή». Η ιδιότητα των μουσικών του δρόμου αποτελεί καλλιτεχνική έκφραση όχι μόνο με μακρά πορεία στον χρόνο αλλά και σε διαφορετικούς πολιτισμούς. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί επαιτεία, αφού ο μουσικός «βγάζει» τη μουσική του στον δρόμο είτε από εσωτερική ανάγκη καλλιτεχνικής έκφρασης είτε έστω από την ανάγκη που διαμόρφωσαν οι συνθήκες της οικονομικής κρίσης που έστρεψαν τον κλάδο μαζικά στην ανεργία. Όσοι ανταποκρίνονται με κάποιο κέρμα δεν είναι βέβαια συνεργοί σε κάποιο αδίκημα ούτε βεβαίως ελεήμονες, παρά νιώθουν αλληλέγγυοι στις δυσκολίες του «μουσικού του δρόμου» και ανταποδίδουν αβίαστα την ευχάριστη μουσική στιγμή, που τους προσφέρθηκε στον δρόμο.
Ποιοι είναι σήμερα οι «μουσικοί του δρόμου»; Στην επιστολή τους οι Μουσικοί απαντούν: «Είναι οι νεαροί μαθητές και φοιτητές μουσικών σχολείων, σχολών και ωδείων που επιθυμούν να δοκιμάσουν την τέχνη τους σε ανοιχτή ακρόαση στο δρόμο. Είναι παραπέρα παλιοί και νέοι επαγγελματίες μουσικοί που χάσανε πλέον τις δουλειές τους και προτίμησαν να “βγάλουν” την τέχνη τους στο δρόμο με αξιοπρέπεια, παρά να βυθιστούν άπραγοι στη θλίψη της ανεργίας. Είναι επίσης συμπολίτες μας παλιννοστούντες, που παίζουν για να συμπληρώσουν το βιοπορισμό τους. Είναι αλλοεθνείς φοιτητές που σπουδάζουν εδώ και παίζουν τη μουσική της δικής τους κουλτούρας, είναι τσιγγανόπουλα με τη χαρακτηριστική, ζωντανή μουσική παράδοση της φυλής τους, είναι περαστικοί τουρίστες που μας χαρίζουν τραγούδια του δικού του λαού και τόπου, είναι πρόσφυγες ή μετανάστες που παίζουν ελπίζοντας ότι έτσι θα βρουν κοινή γλώσσα και θα επικοινωνήσουν μαζί μας και τόσοι άλλοι. Όλοι αυτοί που ομορφαίνουν την πόλη γεμίζοντας τις γωνιές της με τζαζ, ροκ, μπλουζ, κλασική μουσική, ντόπια και ξένη λαϊκή και εθνική παραδοσιακή μουσική, όλοι αυτοί ούτε απαιτούν ούτε επαιτούν.»
Η επιστολή κλείνει με μια υπόσχεση-κάλεσμα: «Ο Σύλλογος Μουσικών Βορείου Ελλάδος θα εξακολουθήσει στο μεταξύ να υποστηρίζει και να ενθαρρύνει την δραστηριότητα των “μουσικών του δρόμου” και αποφασίσαμε, αντί άλλης διαμαρτυρίας, να καλέσουμε μια Κυριακή εν ευθέτω χρόνω τις διάφορες ομάδες μουσικών και άλλων καλλιτεχνών της πόλης, να παραταχθούνε στην παραλία και να παίζουν για τους περαστικούς μουσική, τραγούδια, θεατρικά κ.ά. Για μια ελεύθερη τέχνη, ζωντανή παραλία, ανοικτή πόλη, αλληλέγγυα κοινωνία. Οι Αρχές θα είναι βέβαια ευπρόσδεκτες και ελπίζουμε να παραβρεθούν και να απολαύσουν τα καλλιτεχνικά δρώμενα». Θα είμαστε κι εμείς εκεί!
