Στον τομέα του Brexit, δεν έχουμε ιδιαίτερες εξελίξεις. Η διαμάχη προς το παρόν έχει μεταφερθεί σε θεσμικά όργανα και στη δικαιοσύνη. Η πιο αξιοσημείωτη είδηση ήταν το γεγονός πως η Βασίλισσα Ελισάβετ η Β΄ προειδοποίησε τους Βρετανούς «να πάρουν μια βαθιά ανάσα» καθώς θα προετοιμάζονται για το 2017…
Αυτό όμως που απασχόλησε και απασχολεί τη Γηραιά Αλβιώνα το τελευταίο διάστημα είναι οι διαρκείς απεργίες. Τον τελευταίο καιρό, η ελληνική κοινοτοπία «μόνο εδώ συμβαίνουν αυτά», που κυριαρχεί στο δημόσιο διάλογο σε καιρούς απεργιών, αποδομείται ολοένα και περισσότερο. Σε κομβικούς τομείς όπως οι σιδηρόδρομοι, τα αεροδρόμια, οι βιομηχανίες διατροφής, τα ταχυδρομεία και οι υπηρεσίες καθαρισμού, διεξάγονται σκληροί απεργιακοί αγώνες, που έχουν κλονίσει τη βρετανική κανονικότητα – η οποία έτσι κι αλλιώς τον τελευταίο καιρό είναι ολοένα και πιο επισφαλής. Και, πιστέψτε με, κανείς δεν νοιάζεται για τον «τουρισμό που πλήττεται»… Πόλεμος ανακοινώσεων, (άνισοι) πόλεμοι προπαγάνδας και μιντιακές καμπάνιες κατά των απεργών κυριάρχησαν στην επικαιρότητα το τελευταίο διάστημα, ενώ το θέμα σιγά-σιγά μεταφέρεται στο κεντρικό πολιτικό πεδίο. Το πιο σημαντικό είναι όμως, πως έτσι ήλθε στην επιφάνεια η καθημερινή εργασιακή πραγματικότητα πολλών εργαζομένων – και αυτή δεν είναι καθόλου όμορφη, παρά το γεγονός ότι ζουν και εργάζονται σε μια από τις πιο ανεπτυγμένες και πλούσιες χώρες του κόσμου.
Το απεργιακό μέτωπο που παραδοσιακά, ειδικά μετά το θατσερικό τσάκισμα των ανθρακωρύχων, δίνει το ρυθμό, είναι οι σιδηρόδρομοι, οι οποίοι πάντα δέχονται πρώτοι τις όποιες «μεταρρυθμίσεις». Τελευταία εξ αυτών, η κατάργηση 320 θέσεων φυλάκων στις αμαξοστοιχίες, κάτι που θα υποχρεώσει τον μηχανοδηγό να πρέπει όχι μόνο να οδηγεί αλλά να είναι υπεύθυνος και για την ομαλή αποβίβαση και επιβίβαση των επιβατών – μιας και αυτός θα είναι ο μοναδικός εργαζόμενος σε συρμούς που μεταφέρουν έως και χίλιους επιβάτες! Ως αποτέλεσμα, το συνδικάτο των μεταφορών RMT, ένα από τα μεγαλύτερα στη χώρα, τράβηξε χειρόφρενο για αρκετές ημέρες στους Νότιους Σιδηρόδρομους (οι βρετανικοί σιδηρόδρομοι είναι τεμαχισμένοι σε διαφορετικές εταιρείες ανά την επικράτεια). Παρά τη σημαντική ταλαιπωρία, η κοινή γνώμη, όσο μπορεί κανείς να τη σφυγμομετρήσει, δεν στράφηκε κατά των απεργών. Ίσως από αντίδραση στην κυβέρνηση της Τερέζα Μέι η οποία, έπειτα από ένα αρχικό μούδιασμα, καταφέρθηκε κατά των κινητοποιήσεων.
Αλλά σημαντικότερο ρόλο έπαιξε η αίσθηση επισφάλειας που εξαπλώνεται σε ολοένα και περισσότερους επαγγελματικούς χώρους. Μαρτυρίες όπως ενός από τους 350 καθαριστές της εργολαβικής Σέρβεστ, που έχει αναλάβει τους σιδηρόδρομους GWR (της οποίας τα γραφεία βρίσκονται απέναντι από το σπίτι μου), μιλάνε στην πραγματικότητα πολλών εργαζομένων. Σας την μεταφέρω, όπως αυτή γράφτηκε στον Γκάρντιαν:
«Όταν είμαι πολύ άρρωστος για να δουλέψω, έχω δύο επιλογές: είτε να χρησιμοποιήσω μία από τις ημέρες της ετήσιας άδειάς μου, είτε να μην πληρωθώ. Αν δεν πληρωθώ, δεν μπορώ να πληρώσω το νοίκι μου. Έτσι θα πρέπει να δανειστώ λεφτά χρησιμοποιώντας “σύντομο” δάνειο [ΣτΜ: γνωστά ως payday loans, ημιτοκογλυφικά δάνεια που “καλύπτουν τρύπες”, και η χρήση τους μεταξύ 2006-2009 τετραπλασιάστηκε]. Αν δανειστώ είναι δύσκολο να αποπληρώσω – αλλά είναι ακόμα χειρότερο να χρησιμοποιήσω την ετήσια άδειά μου, γιατί τότε δεν θα μπορώ να επισκεφθώ την οικογένειά μου».
Αυτή είναι η πραγματικότητα για ολοένα και περισσότερους ανθρώπους. Για τους εργαζόμενους στα ταχυδρομεία που είτε κλείνουν είτε τα αναλαμβάνουν εργολαβικές εταιρείες, για αυτούς στα εργοστάσια δημητριακών Weetabix, για τους ντελιβεράδες της Deliveroo. Με ή χωρίς Brexit.
* Τη στήλη γράφει κάθε δεύτερη εβδομάδα ο Ηλίας Σταθάτος από το Λονδίνο.
