Τι κρατάει την Ελλάδα ζωντανή;
Η ιστορία της.
Τι καθιστά την Ελλάδα ημιθανή;
Η χρήση της ιστορίας της.
***
Όπως έλεγε ο Θουκυδίδης, η Ιστορία μάς μαθαίνει κυρίως ότι δεν μαθαίνουμε τίποτα από την Ιστορία. Το ίδιο, με άλλα λόγια, έλεγε και ο Γκράμσι.
Όμως, στην περίπτωση της μνημονιακής (πάντα) Ελλάδας, το πρόβλημα δεν είναι μόνον θεωρητικό, αν δηλαδή η Ιστορία είναι προίκα ή βάρος, ούτε αν η δημόσια χρήση της Ιστορίας λίγο απέχει από μια αμφιδέξια προπαγάνδα, αλλά
το γεγονός ότι η Ιστορία μας είναι νεκρή στην πράξη. Αλλιώς δεν θα είχε ιδιωτικοποιηθεί, λόγου χάριν, η Ακρόπολη.
Και δεν μιλάμε μόνον για την υποθήκευση από τον ανόητο Τσίπρα της χώρας για 99 χρόνια, μιλάμε
για την ιδιωτικοποίηση του Ιερού Βράχου από την κυρία Μενδώνη του κυρίου Μητσοτάκη, λες και τον βρήκε κληρονομιά απ’ τον πατέρα της.
Στα 30 ευρώ το εισιτήριο, με την ιδιωτική εκμετάλλευση του Μνημείου να βράζει, με τις υποδομές του να παραμελούνται και με την εικόνα του να παραπέμπει σε φθηνιάρηδες καταπατητές που προσπαθούν να βγάλουν φράγκα
από τον Παρθενώνα, αυτήν δηλαδή την αγέρωχη δήλωση της Δημοκρατίας για το Αυτεξούσιό της!
***
Σήμερα η Ακρόπολη έχει γίνει ένας χώρος οικονομικής εκμετάλλευσης των επισκεπτών της, με παραμερισμένους όλους εκείνους τους παράγοντες (πρόσωπα και κανόνες) που θα μπορούσαν να αποδώσουν κατά το δυνατόν το πνεύμα του Μνημείου στους επισκέπτες του. Όχι μόνον δεν τιμάται η Ακρόπολη των Αθηνών από τη χρήση της, αλλά υφίσταται και τη βεβήλωση
από μια πτωχοπροδρομική εξουσία που την εμπορεύεται, όπως εμπορεύεται και τους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτήν τη χώρα.
Όποιος αμφιβάλλει, ας πάει μια βόλτα στην Ακρόπολη! Αν είναι χαλκέντερος θα αντέξει.
Τη διαφεντεύουν οι προσκυνημένοι που διαχειρίζονται την υποτέλεια της Ελλάδας, που υποσκάπτουν την αξιοπρέπεια του λαού, που βασανίζουν τη ζωή των πολλών. Θα ήταν
παράξενο αν μια τέτοια πολιτική δεν είχε πολιτισμικό και πολιτιστικό απείκασμα. Στη χώρα
που ο πολιτισμός έχει ιδιωτικοποιηθεί από Ιδρύματα όπως το Νιάρχος και το Ωνάσης, που θάλλουν οι χρηματοδοτήσεις τύπου USAID, και που οι κλίκες των ατάλαντων έχουν πιάσει τα γιοφύρια σε όλες τις τέχνες,
η μελαγχολία της Ακρόπολης γίνεται για τα πανηγύρια και ο πολιτισμός από όπλο του λαού, γίνεται όπλο εναντίον του.
Ένας χορός αγραμμάτων, προσκυνημένων (ανάμεσά τους και «αριστερών»), λούμπεν, woke και πρακτόρων της εξουσίας
έχει πάρει τον πολιτισμό
και την Ιστορία στα χέρια του
και τα χρησιμοποιεί για να αποδομήσει την ψυχή του λαού και συνεπώς την αντίστασή του στα βάσανά του.
Ο Κολοκοτρώνης έσφαζε Τούρκους στη Ντρομπολιτζά, ο χορός του Ζαλόγγου ήταν ένα πικ-νικ που έκαναν κάτι παλαβές που δεν είχαν ιδέα από πολυπολιτισμό, το ΕΑΜ είχε ένα αμαρτωλό παρελθόν –μη σας πω κι εθνικιστικό– και η Ακρόπολη είναι ένα τσίρκο
περάστε κόσμε, ό,τι δείτε ένα τάληρο, περάστε μάς κάηκε η Ολυμπία, και στους Δελφούς ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, αλλά έχουν παγάν λαλέουσαν τα τσιράκια του Σβαμπ και οι ραγιάδες του Κατευνασμού.
***
Όμως, ό,τι και να κάνουν οι Εχθροί του Λαού, οι βέβηλοι και οι βάνδαλοι, η Ακρόπολη αντιστέκεται. Όλα τα Μνημεία της χώρας αντιστέκονται. Ο χάρτης των αγαλμάτων είναι ζείδωρος στολισμένος με τραγούδια, ζωγραφιές και παραστάσεις βγαλμένες από την ψυχή ενός λαού που «για αυτά τα μάρμαρα πολέμησε».
Πάλε με χρόνους με καιρούς, πάλε δικό μας θα ’ναι το νόημα της ύπαρξής μας.
Πάνω στην Ακρόπολη του Σεφέρη κι όχι της Μενδώνη…
***
Πιθανόν φράσεις όπως οι παραπάνω να φαίνονται γραφικές σε κάποιους προχώ (και «αριστερούς») εξυπνάκηδες και αποτυχημένους.
Διότι αποτυχημένοι και μόνον αποτυχημένοι είναι όσοι θαυμάζουν τους επιτυχημένους (στα φράγκα, τη ληστεία και την αποβλάκωση) και ζουν το έτσι κι αλλιώς δολοφονικό «αμερικάνικο όνειρο» σε συνθήκες ψωροκώσταινας.
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
8•V•2025
