Για «διαρκή αφοσίωση στις δεσμεύσεις του Μνημονίου» και «απόλυτη δέσμευση να παραμείνουμε συμμορφωμένοι» ορκίστηκαν ο υπουργός Οικονομικών και δι’ αυτού ο Αλ. Τσίπρας
του Γιώργου Παπαϊωάννου
Η επιστολή Τσακαλώτου θα μείνει στην ιστορία σαν σημαντικό μνημείο της υποτέλειας και εξάρτησης του νεοελληνικού κράτους. Δίπλα στα «Στρατηγέ ιδού ο στρατός σας» του υπουργού Π. Κανελλόπουλου το 1948, δίπλα στο χαστούκι που έφαγε ο έτερος υπουργός Στ. Στεφανόπουλος από έναν άλλο Αμερικανό, τον Πολ Πόρτερ της ομώνυμης Επιτροπής που έλυνε κι έδενε στην Ελλάδα τα ίδια χρόνια. Χρόνια, για να μην ξεχνιόμαστε, κατά τα οποία ο πρόγονος του σημερινού υπουργού έδινε κι εκείνος την υπέρ πάντων μάχη υπέρ των ιδανικών της ελευθερίας και φυσικά της Δύσης. Το θυμίζουμε γιατί ζούμε σε έναν σχετικά μικρό τόπο, αλλά και γιατί οι οικογένειες στην Ελλάδα (Παπανδρέου, Καραμανλήδες, Μητσοτάκηδες, Τσακαλώτοι κ.λπ.) παίζουν σημαντικό ρόλο και οι δεσμοί δεν χάνονται εύκολα στον χρόνο.
Ας αφήσουμε όμως τα ιστορικά παραδείγματα και ας γυρίσουμε στη σημερινή πραγματικότητα. Καταρχάς, ο χειρισμός του όλου θέματος αποτελεί από μόνος του όνειδος και αθλιότητα. Γιατί η κυβέρνηση δεν έδωσε από την πρώτη στιγμή στη δημοσιότητα την επιστολή; Ακόμα κι αυτό δείχνει την κατωτερότητα και την κουτοπονηριά τους. Νόμιζαν ότι θα τη γλυτώσουν; Την έκρυβαν λένε για να μην εκθέσουν τους παραλήπτες της… Εδώ γελάμε βροντερά, αφού οι παραλήπτες της τη ζήτησαν ακριβώς για να δημοσιοποιηθεί και να δεσμεύσουν, αλλά και να ξεφτιλίσουν, το πειραματόζωό τους.
Ας αφήσουμε τη διαδικασία και πάμε παρακάτω. Το βασικό είναι ότι με την επιστολή υπογράφεται φαρδιά-πλατιά το νέο στάδιο της μνημονιακής εξάρτησης, το βάθεμα της υποτέλειας στον τόπο. Η κυβέρνηση με την επιστολή καταφέρνει τα εξής:
– Να επικυρώσει την πλήρη μνημονιακή υποταγή της με δουλικές εκφράσεις όπως αυτές για «διαρκή αφοσίωση στις δεσμεύσεις του Μνημονίου» και «απόλυτη δέσμευση μας να παραμείνουμε συμμορφωμένοι με τις υποχρεώσεις μας που απορρέουν από το Μνημόνιο».
– Να δεσμευτεί με τον πλέον επίσημο τρόπο σε δολοφονικά για την οικονομία και την κοινωνία πλεονάσματα μέχρι και 3,5% το 2018 με κάθε κόστος, αποθεώνοντας τη λιτότητα από το σπιράλ της οποίας κοροϊδεύει ότι θέλει να βγάλει τη χώρα.
– Να διαψεύσει τον εαυτό της για τα περί «13ης σύνταξης», δηλώνοντας ρητά ότι το βοήθημα-απάτη δόθηκε για μια και μοναδική φορά, όπως επίσης και ότι η εξαίρεση από την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά είναι κι αυτή προσωρινή.
-Να παραιτηθεί από κάθε δυνατότητα επιλογής για το τι θα κόψει ο περιβόητος «κόφτης», αφού ρητά δεσμεύεται από την επιστολή ότι θύμα κάθε μελλοντικής ενεργοποίησής του θα είναι οι συντάξεις. Δεσμεύεται ρητά ότι τίποτα στο μέλλον δεν θα γίνεται χωρίς πρώτα να υπάρχει συνεννόηση με τους «θεσμούς», απεμπολώντας κάθε δυνατότητα χάραξης πολιτικής.
Τα πολλά τα λόγια είναι φτώχεια. Οι ίδιες οι διατυπώσεις της επιστολής (βλ. διπλανή στήλη) τα λένε όλα από μόνες τους. Το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστο. Αυτή η κυβέρνηση κάνει στο όνομα της «Αριστεράς» τα χειρότερα που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, εμπεδώνοντας το καθεστώς της αποικίας χρέους. Για το λόγο αυτό είναι χείριστη και επικίνδυνη για τον λαό και τη χώρα που πρέπει να απαλλαγούν από αυτήν.
Μα «για να έρθει ο Κούλης;». Πρώτον, αυτή η κυβέρνηση είναι που κάνει «μάγκα» και φέρνει – εκτός όλων των άλλων δεινών – και τον Κούλη. Και, δεύτερον, βάζουμε τη φαντασία μας να δουλέψει αλλά δεν μπορούμε να σκεφτούμε τι χειρότερο θα υπέγραφε η Ν.Δ. του Μητσοτάκη. Κάτι θα βρει σίγουρα, αφού κάθε μνημονιακή κυβέρνηση είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Αλλά θα πρέπει να ανακαλύψουμε πιο παραγωγικά πράγματα να κάνουμε από αυτές τις ασκήσεις ανατριχιαστικής φαντασίας…
Τα βασικά σημεία μιας ντροπιαστικής επιστολής
– «Αναφορικά με το μέτρο για τις συντάξεις, αξίζει να σημειωθεί ότι τόσο ο πρωθυπουργός όσο και εγώ έχουμε ξεκαθαρίσει δημόσια, και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, ότι αυτή είναι μια εφάπαξ πληρωμή»
– «Οι ελληνικές αρχές παραμένουν απολύτως δεσμευμένες στην εκτέλεση της συμφωνημένης δημοσιονομικής πορείας η οποία βασίζεται σε στόχους πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 0,5%, 1,75% και 3,5% του ΑΕΠ για το 2016, 2017 και 2018 αντίστοιχα»
– «…οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να λάβουν αντισταθμιστικά μέτρα στο πεδίο των δαπανών για τις συντάξεις, για να καλύψουν τη διαφορά ανάμεσα στο αποτέλεσμα και τον δημοσιονομικό στόχο του 2016»
– «Επί της διαδικασίας, αναγνωρίζω ότι μέτρα με δημοσιονομικές επιπτώσεις πρέπει να συζητούνται και να συμφωνούνται με τους θεσμούς, στο πλαίσιο των δεσμεύσεών μας από το Μνημόνιο»
– «Οι ελληνικές αρχές αναγνωρίζουν πλήρως ότι τα ανακοινωθέντα του Eurogroup στις 25 Μαΐου και στις 5 Δεκεμβρίου βασίζονται στη διαρκή αφοσίωση στις δεσμεύσεις του Μνημονίου»
– «Ελπίζω ότι αυτές οι διευκρινίσεις επανεπιβεβαιώνουν στο Eurogroup την απόλυτη δέσμευση μας να παραμείνουμε συμμορφωμένοι με τις υποχρεώσεις μας που απορρέουν από το Μνημόνιο, τόσο επί της ουσίας όσο και επί της διαδικασίας της συνεργασίας με τους εταίρους μας»
Οι «αρχές» της αποικίας
Θα πει κανείς, από όλο τον ντόρο που έγινε αυτό πρόσεξες; Στη διαβόητη επιστολή Τσακαλώτου δεν υπάρχει πουθενά η φράση «ελληνική κυβέρνηση». Αντίθετα, έχει αντικατασταθεί από τη φράση «ελληνικές αρχές». Οι «ελληνικές αρχές» δεσμεύονται, προτείνουν, αναγνωρίζουν κ.λπ. Η λέξη «αρχές» αποτυπώνει την πραγματικότητα πολύ καλύτερα από τη λέξη «κυβέρνηση» για την Ελλάδα. Ένα προτεκτοράτο δεν έχει κυβέρνηση. Ένα προτεκτοράτο μπορεί να έχει κάποιες αρχές, μια κάποιας μορφής διοίκηση, μια διεύθυνση που διαχειρίζεται ορισμένα εσωτερικά ζητήματα, πάντα με την άδεια των δανειστών. Το «κυβέρνηση» έχει άλλο βάρος που δεν αρμόζει στην περίσταση. Η πραγματική εξουσία έχει μεταφερθεί σε κέντρα εξωθεσμικά και σίγουρα εκτός Ελλάδας. Το ξέρουν όλοι στην Ευρώπη αυτό. Το αντιλαμβάνεται και ο Τσακαλώτος και όλο το προσωπικό των «ελληνικών αρχών». Εμείς γιατί σοκαριζόμαστε; Είναι απλό: Γιατί δεν πρέπει να εθιστούμε, δεν πρέπει να συνηθίσουμε.
Μανώλης Μούστος
Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο της Αυγής, μία μέρα αφότου έγινε γνωστή η επιστολή Τσακαλώτου. Κάτω από τον τίτλο, με τον οποίον θα νόμιζε κανείς ότι η εφημερίδα «τρολάρει» την κυβέρνηση, εξηγείται στα σοβαρά ότι «η διευκρινιστική επιστολή Τσακαλώτου “ξεπαγώνει” τις ρυθμίσεις για την απομείωση του χρέους»! Καλά, δεν έχει απομείνει κανείς, όχι με καμιά «αριστεροσύνη», αλλά με στοιχειώδη έστω αστική ευθιξία, να τους μαζέψει εκεί στην «ιστορική εφημερίδα της Αριστεράς»;
Όχι έθνος, αλλά η ηχώ ξένων φωνών…
Με αφορμή την επιστολή Τσακαλώτου που θα καταγραφεί στην ιστορία δίπλα σε άλλες παροιμιώδεις στιγμές της νεοελληνικής εξάρτησης, παρουσιάζουμε κάποια αποσπάσματα από παλιότερα γραπτά και κείμενα που βρήκαμε ενδιαφέροντα για την περίσταση.
«Η Ελλάδα θα γνωρίσει τώρα αυτό που πάντα γνώριζε η Λατινική Αμερική: ότι ο κόσμος κατευθύνεται από υποτιθέμενους διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι ασκούν τη διεθνή δικτατορία τους και κάθε φορά γίνονται όλο και λιγότερο ορατοί. Να ξέρετε, όμως, πως η ελευθερία τού να υπακούς δεν είναι ελευθερία. Το έθνος που υπακούει δεν είναι πια έθνος: είναι η ηχώ ξένων φωνών, είναι η σκιά άλλων σωμάτων.»
Εντουάρντο Γκαλεάνο, Οκτώβριος 2011
«Με την πρόφαση να περισώσουνε τάχα κάτι από την καταστροφή, μα στην πραγματικότητα για να εξασφαλίσουν αξιώματα, πρωτοκαθεδρίες φαγοπότια, ρεμούλες για τον εαυτό τους, τους συγγενείς τους και τους φίλους τους, εδέχθηκαν να κυλιούνται καθημερινά στη λάσπη της προδοσιάς να κοψομεσιάζονται, να υποβοηθούνε τη λεηλασία και την ερήμωση της χώρας τους και να δίνουνε πρόσχημα νομιμότητας σ’ όλα τα άτιμα κακουργήματα των καταχτητών, να τα κρύβουν από το λαό και να παρουσιάζουν και τον ίδιο το λαό πως αποδέχεται, πως εγκρίνει, πως είναι τάχα ενθουσιασμένος από την εκμηδένιση του και από τη σκλαβιά του. Αυτά λοιπόν τα φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα κρύβουν από το λαό όλα τα εγκλήματα των καταχτητών, τους παρουσιάζουν για ευεργέτες του λαού, τους καίνε λιβανωτό, γιατί τάχα μας έστειλαν δέκα κουτιά γάλα, τη στιγμή που μας απογυμνώνουν από όλα μας τα αγαθά.»
Δημήτρης Γληνός, «Οι προδότες και τα τσακάλια»
«Αλλά σαν να μην έφταναν όλες αυτές οι πληγές του Φαραώ, ήρθαν κι οι ξένες ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις να προσθέσουν και τις δικές τους. Πρώτα πρώτα πληρώσαμε 50 εκατομμύρια λιρέτες στην Ιταλία, για τον κόπο και τα έξοδα που’ κανε βομβαρδίζοντας την Κέρκυρα το 1923. Ύστερα, η εγγλέζικη κυβέρνηση μας ανάγκασε με τη σειρά της ν’ αναγνωρίσουμε 1 εκατομμύριο φράγκα χρέος, που θα το πληρώναμε σαν αποζημίωση στις ξένες εταιρίες και ιδιώτες για τις ζημιές που’ παθαν στις μικρασιατικές επιχειρήσεις. Και κοντά σ’ αυτά από το 1913 ακόμα, όταν καταλάβαμε τα εδάφη που μέχρι τότε ήταν κάτω από την τούρκικη κυριαρχία, μας βασανίζουνε ν’ αναγνωρίσουμε ένα μέρος από το δημόσιο οθωμανικό χρέος! Το ποσό, όμως, αρκετά σεβαστό, δεν είχε κανονιστεί οριστικά ίσαμε το 1938. Επίσης, τον Δεκέμβρη του 1923 μας υποχρέωσαν να υπογράψουμε στο Λονδίνο μια σύμβαση με την καναδική κυβέρνηση και αναγνωρίσαμε ότι της χρωστάμε κι αυτηνής 40.000.000 χρυσά φράγκα με τόκο 5%…»
Νίκος Μπελογιάννης, «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα»
Το μνημόνιο του 1082…
Ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης στο βιβλίο του «Το ελληνικό τραύμα» (εκδόσεις Νησίδες) που κυκλοφόρησε πρόσφατα, μας πηγαίνει πιο πίσω στο χρόνο. Συγκεκριμένα, στο μακρινό 1082 και την πρώτη αποικιοκρατική επιδρομή της Δύσης. Αυτή, όπως γράφει ο ίδιος, δεν αποσκοπούσε μόνο σε οικονομική οφέλη και «ληστρική αναδιανομή του πλούτου από την Ανατολή προς τη Δύση» αλλά και στην πολιτική υποταγή των «ιθαγενών» του βαλκανικού χώρου. Ακολουθεί το σχετικό απόσπασμα:
Με το χρυσόβουλο του 1082, που υπέγραψε ο Αλέξιος Α΄ ο Κομνηνός –δεν είχαν ακόμη «εφευρεθεί» τα Προεδρικά Διατάγματα της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας– παραχωρούσε στους κοσμικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες της Βενετίας τίτλους και χρηματικές χορηγίες, στους Βενετούς εμπόρους δωρεάν «σκάλες», δηλαδή αποβάθρες και εμπορικά καταστήματα στις προκυμαίες διαφόρων πόλεων, ενώ τους επέτρεψε να εμπορεύονται ελεύθερα, χωρίς να πληρώνουν δασμούς, σε όλα τα σημαντικά βυζαντινά λιμάνια.
Δεν είναι, δηλαδή, η πρώτη φορά που σε κάποιον ελληνικό αερολιμένα κάποια Ηochtief δεν πληρώνει Φ.Π.Α. Όπως ρητά όριζε το αυτοκρατορικό διάταγμα, «Επιπροσθέτως παραχωρούμε στους Βενετούς τα εργαστήρια μαζί με τους επάνω ορόφους που βρίσκονται στη συνοικία του Περάματος, που εκτείνεται από την Εβραϊκή Πύλη ώς την Πύλη της Βίγλας, όπου ζουν Βενετοί και Έλληνες και [τους παραχωρούμε] τρεις σκάλες που καταλήγουν σ’ αυτήν την περιοχή […]. Δίνεται επίσης στους Βενετούς το δικαίωμα να κάνουν εμπόριο με κάθε λογής εμπορεύματα σ’ όλα τα μέρη της Ρωμανίας, γύρω από τη μεγάλη Λαοδίκεια, την Αντιόχεια, τη Μάμιστρα, τα Άδανα, την Ταρσό, την Αττάλεια, τη Στρόβιλο, τη Χίο, τον Θεολόγο (= Έφεσος), τη Φώκαια, το Δυρράχιο, την Αυλώνα, την Κορυφώ (= Κέρκυρα), τη Βονδίτσα (=Βόνιτσα), τη Μεθώνη, την Κορώνη, τη Ναυπλία (το Ναύπλιο), την Κόρινθο, τις Θήβες, την Αθήνα, τον Εύριπο (= Χαλκίδα), τη Δημητριάδα, τη Θεσσαλονίκη, τη Χρυσόπολη, το Περιθεώριον, την Άβυδο, τη Ραιδεστό, την Αδριανούπολη, την Άπρο, την Ηράκλεια, τη Σηλυβρία και την ίδια τη Μεγαλόπολη (=Κωνσταντινούπολη) και γενικά όλα τα μέρη που είναι κάτω από την εξουσία της ευσεβούς και ελεήμονος Εξοχότητάς μας, χωρίς να πληρώνουν εντελώς τίποτε για τις δραστηριότητες τους, δηλ. το κομμέρκιον και τους άλλους δασμούς που μπαίνουν στο δημόσιο ταμείο, το ξυλοκάλαμον, το λιμεν(ι)ατικόν, το ποριατικόν, το κανίσκιον, τις εξαφόλλεις, το αρχοντίκιον και τους άλλους εμπορικούς δασμούς. Σε όλους αυτούς τους τόπους η αυτοκρατορική μου εξουσία τους δίνει το δικαίωμα να μη δέχονται οποιοδήποτε έλεγχο.»
