Για κάθε σου απορία, έχουν μια διμοιρία
Ένας λαός σε μία δυστοπία κι ομηρία
Ένας ράπερ, ο Μιθριδάτης, μόλις κυκλοφόρησε ένα 12λεπτο τραγούδι και «τα έχωσε» σε κυβέρνηση και όσα περνάμε στα 2 περίπου χρόνια πανδημίας. Από πολλούς αναγνωρίστηκε σαν πιο αποτελεσματικός από όλες τις αντιπολιτεύσεις και τα «πειραγμένα» ΜΜΕ. Ένα τραγούδι που μπορεί αισθητικά να μην λέει πολλά, να μην καταφέρνει να ξεφύγει από ορισμένα μοτίβα (αντιδεξιός λόγος και κριτική στους μικροαστούς), όμως φαίνεται ο άμεσος λόγος του να ενοχλεί τα μάλα την κυβέρνηση και να εξελίσσεται σε πολιτική παρέμβαση.
Γιατί; Μα επειδή υπάρχει ένα κενό: όλοι γλύφουν την εξουσία, όλοι συναγωνίζονται για το ποιος μπορεί να διαχειριστεί το ίδιο πρόγραμμα και όλοι είναι γενικά σύμφωνοι για τη «νέα πραγματικότητα» της «πράσινης μετάβασης» και της «ψηφιακής και τουριστικής Ελλάδας». Για τον κόσμο που συνωστίστηκε στο Φόρουμ των Δελφών –που έγινε στο Ζάππειο– είναι απαράδεκτο: πώς τολμά ένας «λαϊκιστής κλόουν» από τα παλιά Ημισκούμπρια να τους χαλάει το σόου; Την ίδια μέρα μάλιστα που η πολιτεία γιόρταζε τα 40 χρόνια σύνδεσης με την Ε.Ε. –πάλι στο Ζάππειο– και δη τη μέρα που ο πρωθυπουργός έδειχνε περήφανος το «πράσινο πιστοποιητικό» που θα επιτρέπει τις τουριστικές μετακινήσεις. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, το 12λεπτο του Μιθριδάτη πρέπει να φουσκώσει και να γίνει viral: είναι μια ευκαιρία να κρύψει την απουσία δικού του αντιπολιτευτικού λόγου. Που δεν κρύβεται…
Σε έναν κόσμο παράξενο, όταν όλοι έχουν αρχίσει να μεταμφιέζονται –γιατί το πράγμα δεν αντέχεται για πολύ– κι ο Μπάιντεν δηλώνει υπέρ μιας μερικής άρσης της πατέντας για τα εμβόλια, όταν η αμερικάνικη πρεσβεία ανεβάζει πανό ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις στις ΗΠΑ(!) και η Ακρόπολη αφού τσιμενταριστεί παραδίδεται σε οίκους μόδας για διαφήμιση, όταν ο Μητσοτάκης σε συνέντευξη σε γερμανικό ΜΜΕ δηλώνει ότι γίνονται προτάσεις από το Βερολίνο στην ελληνική κυβέρνηση να εγκαταστήσει πρόσφυγες με κάποια ταρίφα –και γίνονται διαπραγματεύσεις για το ύψος της– και τα ελληνικά ΜΜΕ προβάλλουν την έμπρακτη «ελληνοτουρκική» φιλία μέσα από την τουρκική παραγωγή του Survivor και τη διακριτική στάση για την «ιδιωτική» επίσκεψη του Τσαβούσογλου στην Θράκη (όπου οργιάζει το τουρκικό προξενείο και όλα ετοιμάζονται για την επόμενη φάση), όταν το Ισραήλ ανακηρύσσεται ο «καλύτερος φίλος της Ελλάδας»… τότε ο Μιθριδάτης ίσως να λέει λίγα, ή και ελάχιστα απ’ αυτά που θα έπρεπε να ειπωθούν. Γι’ αυτήν την «επιδημία», πραγματική «πανδημία» της παγκοσμιοποίησης, που μεταδίδεται πιο γρήγορα από τον Covid-19 και έχει πολύ πιο καταστρεπτικά αποτελέσματα, η ανοσία της κοινωνίας είναι μικρή ακόμα. Το τείχος προστασίας εμφανίζεται ισχνό.
Ο Μιθριδάτης μπορεί να λειτουργήσει σαν μια εκτόνωση, με τα like και τις κοινοποιήσεις κάποιου που «επιτέλους τα είπε», και να συνεχίσουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Μπορεί όμως να κάνει ένα έμμεσο καλό. Να σκεφτούμε για τον μιθριδατισμό, δηλαδή την καλλιέργεια μιας απάθειας μπροστά σε πολλά νοσηρά και εκφυλιστικά φαινόμενα, τη σταδιακή εξοικείωση και αποδοχή πραγμάτων που προηγουμένως θεωρούνταν ιδιαίτερα ανεπιθύμητα και επικίνδυνα, την παύση της αντίδρασης σε αυτά.
Σε ποιο βαθμό έχει προχωρήσει ο μιθριδατισμός στην κοινωνία; Πώς καλλιεργήθηκε, μέσα από ποια κανάλια, ποιες ιδεολογίες, ποιους χειριστικούς μηχανισμούς και ποια πραγματικά διλήμματα;
Δέκα χρόνια μετά τις Πλατείες και τη διετία 2010-2012, τότε που μίλησε ο λαός μέσα από τον ριζοσπαστισμό, τότε που τρόμαξαν και η Ελλάδα έγινε παγκόσμιο επίκεντρο εξελίξεων, ελπίδας και παραδειγματικής τιμωρίας, ο πολιτικός κόσμος και οι προστάτες μας θεωρούν ότι η Ελλάδα επανήλθε στην «κανονικότητα». Ψεύδονται ασυστόλως. Η Ελλάδα μειώθηκε η Ελλάδα σε απόλυτους και σχετικούς αριθμούς: οικονομία, πληθυσμός, έκταση, κυριαρχία, δημόσιος πλούτος, κοινωνικές δαπάνες, παραγωγικές ικανότητες, βαθμοί ελευθερίας και δημοκρατίας. Λιγότερη Ελλάδα, πιο εξαρτημένη, με τεράστιους κινδύνους περαιτέρω συρρίκνωσης όλων των μεγεθών, ποιοτικών και ποσοτικών. Ποιότητα αποικίας. Ακόμα χειρότερα, δεν είναι «κανονικότητα» ο τεμαχισμός της σε ζώνες, σε φέτες και κλάδους που θα ελέγχονται από άλλους, ή η διακύβευση της ίδιας της υπόστασής της στον νέο αναδασμό που γίνεται.
Το «Ουστ!» θέλει συμπλήρωμα, μόνο του δεν φτάνει! Είδες μεταμφίεση η Πρεσβεία;
