Η είδηση: Στο Παρίσι θα απαγορευθεί προσεχώς, από τις 8 το πρωί ως τις 8 το βράδυ, η κυκλοφορία των δικύκλων που κατασκευάστηκαν πριν το 2004, ενώ η κυκλοφορία όσων κατασκευάστηκαν προ του 2000 θα απαγορευθεί εντελώς τόσο μέσα στην πόλη, όσο και στον περιφερειακό αυτοκινητόδρομό του. Την απόφαση πήρε η σοσιαλίστρια δήμαρχος του Παρισιού Ινταλγκό, κόρη Ισπανών μεταναστών, που πέρυσι τοποθέτησε τεράστιες κοτρόνες κάτω από τις γέφυρες του Παρισιού ώστε να μην βρίσκουν καταφύγιο οι άστεγοι μετανάστες. Με αφορμή το γεγονός, αντιγράφουμε σχόλιο του Θάνου Γεωργιλά στο facebook:
«Κάποτε σε μια εκδήλωση σχετικά με το “Αγαθό της δημόσιας μετακίνησης” μια επιφανής προσωπικότητα της πόλης, και νυν επικεφαλής δημοτικής παράταξης, είχε προτείνει την επιβολή ενός αρκετά τσουχτερού αντιτίμου διοδίων στις πύλες του κέντρου, προκειμένου, όπως είχε πει, να λυθεί το κυκλοφοριακό πρόβλημα της Θεσσαλονίκης. Τέτοια προοδευτικά μυαλά δεν αντιλαμβάνονται ασφαλώς ότι μια ακριβή είσοδο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν θα έχει ως αποτέλεσμα τη λύση του κυκλοφοριακού αλλά απλώς την αναδιαμόρφωση του αστεακού χώρου προς όφελος των ανώτερων οικονομικών στρωμάτων. Τα εσωτερικά διόδια στο κέντρο θα αποτρέψουν ασφαλώς μόνον τους αδύναμους πολίτες, εκείνους δηλαδή που κατεβαίνουν στο κέντρο όχι γιατί έχουν καμιά όρεξη να χαζεύουν βιτρίνες γεμάτα απ’ αγαθά που έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να τα κάνουν δικά τους, αλλά για το μεροκάματο. Όσοι κατεβαίνουν έτσι κι αλλιώς στο κέντρο με το αμάξι τους για να πιούνε έναν (ακριβό) καφέ σε κάποια από τις κακόμορφες καφετέριες της παραλίας δεν θα σκεφτούν ούτε λεπτό να καταβάλουν ένα επιπλέον 2ευρω για μια βόλτα μπες-βγες σε μια άδεια από τα σαράβαλα αμάξια πόλη που θα τους θέλγει ακόμα πιο πολύ να σουλατσάρουν επιδεικνύοντας τον δικό τους τετράτροχο πλούτο. Σε μια εποχή που το αφήγημα της “ελεύθερης μετακίνησης” έχει γίνει σημαία προοδευτισμού, λίγοι είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται τον βαθμό που η “ελευθερία” αυτή γίνεται σπάνιο είδος για όλο και περισσότερους “χαμηλόβαθμους” κοινωνικά κατοίκους των πόλεων και της περιφέρειας. Η ικανότητα στην μετακίνηση ήταν κατά το φεουδαλικό σύστημα εκείνο το στοιχείο που έκανε τη διαφορά μεταξύ του “δεσμευμένου” από τον “απελεύθερο”. Στη σύγχρονη εποχή που τόσος λόγος γίνεται για την “ελευθερία κίνησης” και την “κατάργηση των συνόρων” πόσοι από τους συντοπίτες, τους γείτονες και τους συναδέλφους μας απολαμβάνουν πραγματικά το αγαθό της “ελεύθερης μετακίνησης”; Πώς είσαι ελεύθερος να μετακινηθείς όταν και το ένα μεροκάματο είναι απαραίτητο για να συμπληρώσεις την ατέλειωτη λίστα των υποχρεώσεων που είσαι δεσμευμένος να ανταπεξέλθεις; Πώς είσαι ελεύθερος να μετακινηθείς όταν και η πιο απλή εκδρομή, την οποία απολάμβαναν ανά πάσα στιγμή ακόμα και οι στερημένες γενεές της κατοχής, επιβαρύνει δυσβάσταχτα τον οικογενειακό προϋπολογισμό, τις περισσότερες φορές σε βάρος βασικών αναγκών, όπως: υγεία, παιδεία, ένδυση; Η εποχή μας είναι διπλά υποκριτική. Από τη μία γιατί διεκδικεί την ελευθερία μετακίνησης για επιλεκτικές περιπτώσεις που ευνοούν αποφατικά ιδεολογήματα και μεταθεωρίες του ανθρώπου και από την άλλη γιατί επιβάλει φραγμούς, όρια και δεσμεύσεις σε ολοένα και πλατύτερα στρώματα πολιτών στο εσωτερικό της. Διόδια, ακριβή βενζίνη, ακριβή ζωή, πανάκριβα ναύλα, χώροι λουξ διανομής, απαγορεύσεις στην κατασκήνωση, και τώρα απαγορεύσεις στα φθηνά μέσα οχημάτων και δικύκλων. Αν και είναι ολοφάνερο ότι έχουμε μπροστά μας ένα σύστημα που εσωκλείνει τον πληβείο και ευνοεί μονάχα τα ανώτερα κλιμάκια του κεφαλαίου και της μανδαρινής γραφειοκρατίας η αδυναμία να εκφραστεί αυτός ο νεόδμητος φεουδαλισμός έγκειται στο γεγονός ότι ποτέ άλλοτε στην ιστορία του ανθρώπου ο Λόγος δεν χρησιμοποιήθηκε τόσο για να αποκρύψει την πραγματικότητα. Ό,τι ακούμε, ό,τι ψελλίζεται ως αντίδραση ή εναλλακτική, οτιδήποτε λέγεται αποσκοπεί στην διαστρέβλωση και την παραποίηση της πραγματικότητας παρά στη φανέρωση των όσων συμβαίνουν πραγματικά.»
