Για μια ακόμη φορά ο απολογισμός της τελευταίας κακοκαιρίας ήταν τραγικός με μεγάλες καταστροφές σε υποδομές, περιουσίες αλλά και με απώλεια ανθρώπινων ζωών. Αυτή τη φορά ο «λαχνός» έτυχε σε Ρόδο και Λήμνο πρωτίστως, όπου η κακοκαιρία Bora άφησε τα δυο αυτά νησιά σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ενώ στη Λήμνο υπήρξαν και δύο νεκροί. Επιπλέον κακή ήταν η κατάσταση σε Θεσσαλία, Χαλκιδική, Πιερία και Θεσσαλονίκη όπου επίσης σημειώθηκαν καταστροφές ενώ στην περιοχή της Σιθωνίας ένας ακόμη άνθρωπος έχασε τη ζωή του. Οι κάτοικοι των δύο νησιών καταγγέλλουν την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού, το «112» που έφτασε αργά αλλά και τη χρήση του ως δικαιολογία για να μην παρέχει τα απαραίτητα το κράτος. Η κακοκαιρία προκάλεσε την κατάρρευση δρόμων και γεφυρών, την υπερχείλιση των υδάτων ειδικά σε περιοχές που κάηκαν το καλοκαίρι (βλέπε Ρόδος) ή που έχουν μπαζωθεί παλαιότερα ρέματα ή ποτάμια, ολόκληροι οικισμοί θάφτηκαν κάτω από τη λάσπη με σημαντικές ζημιές σε σπίτια, μαγαζιά και αυτοκίνητα. Οι κρατικές υποδομές κατέρρευσαν και αυτές, κυριολεκτικά και μεταφορικά, είτε επρόκειτο για ασυντήρητα αντιπλημμυρικά είτε για την ενημέρωση και την παροχή βοήθειας στους πολίτες ώστε να διασφαλιστεί η ασφάλεια τους.
Κυβερνητική απουσία
Δεν είναι όμως ούτε η πρώτη και δυστυχώς ούτε η τελευταία φορά που βλέπουμε το κράτος να αδυνατεί να ανταπεξέλθει σε ένα δύσκολο καιρικό φαινόμενο. Τα τελευταία χρόνια αυτή η κατάσταση έχει καταντήσει κανονικότητα. Να το πούμε απλά: Βρέχει; Πνιγόμαστε. Κάνει ζέστη; Καιγόμαστε. Χιονίζει; Εγκλωβιζόμαστε. Το ποιος θα βρεθεί σε δεινή θέση κάθε φορά είναι στην διακριτική ευχέρεια του καιρού. Το κράτος από μεριάς του πιπιλάει σταθερά δύο καραμέλες, η μία είναι αυτή της αποποίησης των ευθυνών λόγω κλιματικής αλλαγής και η άλλη αυτή του «τένις» των ευθυνών ανάμεσα σε κυβέρνηση και τοπική αυτοδιοίκηση. Ακόμη όμως και αν δεχόταν κανείς ότι φταίει η κλιματική αλλαγή θα περιμέναμε τότε να δούμε ένα άμεσο σχέδιο αντιμετώπισης των φαινομένων, με μεγάλα έργα εθνικής κλίμακας και παράλληλα την εκπόνηση προγράμματος συντήρησης και αναβάθμισης των υπαρχόντων υποδομών. Εδώ και χρόνια όμως, παρότι οι καταστροφές διαδέχονται η μια την άλλη με σχεδόν μηνιαία συχνότητα, δεν υπάρχει η παραμικρή τέτοια κίνηση, ούτε καν σε επίπεδο εξαγγελιών, στις οποίες άλλωστε το ελληνικό πολιτικό σύστημα κάθε άλλο παρά φειδωλό είναι. Όσο δε για το ποιός φταίει, η συζήτηση έχει καταντήσει αστεία. Ο κρατικός μηχανισμός συνολικά έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να λειτουργήσει ιδιαίτερα εύρυθμα όταν θέλει να εξασφαλίσει τα συμφέροντά του ή και τα συμφέροντα των ελίτ. Μπορεί για παράδειγμα με συγχρονισμό που θα ζήλευε ακόμη και μπαλέτο να συγκαλύπτεται το έγκλημα των Τεμπών, από την κυβέρνηση μέχρι και σε απλούς κρατικούς υπαλλήλους!
Διάλυση και εγκατάλειψη
Αυτό που στην πράξη συμβαίνει είναι ακριβώς το αντίθετο, η χώρα έχει εγκαταλειφθεί πλήρως! Οι υποδομές της βρίσκονται σε κατάσταση διάλυσης και λειτουργούν –όπως λειτουργούν– στον αυτόματο πιλότο. Δημιουργείται έτσι ένα μοτίβο, περιοχές πρώτα να καίγονται, στην πορεία δεν αναδασώνονται ποτέ και μέσα στα επόμενα 1-2 χρόνια η πρώτη βροχή δημιουργεί τεράστια προβλήματα. Ακριβώς αυτό συνέβη και στη Ρόδο.
Τι θα γίνει όμως αν ένα τέτοιο φαινόμενο χτυπήσει την Αθήνα; Άλλωστε αποτελεί κοινή παραδοχή ότι οι υποδομές της πρωτεύουσας είναι σε μαύρα χάλια, μόλις πριν λίγες εβδομάδες πλημμύρισε στην πρώτη βροχή μια περιοχή δίπλα στο μετρό Αμπελοκήπων, ακριβώς στο κέντρο της πόλης. Οι ελίτ και το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζουν τη χώρα ακριβώς όπως καταγγέλλουν οι κάτοικοι της Ρόδου ότι αντιμετωπίζουν το νησί τους. Ως τουριστικό θέρετρο, ως πεδίο κερδοφορίας, ως χώρο πλουτισμού που λειτουργεί με αυτό και μόνο τον σκοπό. Η μόνη κίνηση που γίνεται είναι η αποστολή μηνυμάτων από το «112» είτε για να εκκενώσουμε είτε για να κλειστούμε στα σπίτια μας. Ο γνωστός θόρυβος του μηνύματος στα κινητά μας απλώς επισημοποιεί την εγκατάλειψη ενόψει πιθανής καταστροφής, από εκεί και έπειτα οι πολίτες είναι μόνοι και το κράτος δεν φέρει καμία απολύτως ευθύνη. Ωστόσο το πρόβλημα είναι συνολικότερο, δεν αφορά απλώς τις φυσικές καταστροφές, αν και μέσα από αυτές η έκτασή του γίνεται πλήρως κατανοητή, ο βαθμός παρακμής και διάλυσης που παρατηρούμε στα αντιπλημμυρικά έργα και στη φύλαξη των δασών είναι ενδεικτικός για όλο τον κρατικό μηχανισμό.
Μετρό: Εγκαίνια-φούσκα
Όσο ο πρωθυπουργός χαριεντίζονταν στα εγκαίνια του μετρό της Θεσσαλονίκης, η πόλη κυριολεκτικά πνίγονταν. Με την τραγική ειρωνεία ότι την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός αναγγέλλει το πέρασμα της πόλης σε μια νέα εποχή για τις μεταφορές, να καταρρέει η γέφυρα του Δενδροποτάμου. Βέβαια και το ίδιο το μετρό δεν κατάφερε να μείνει αλώβητο, με αρκετούς σταθμούς να κάνουν χρήση κουβάδων για να μαζέψουν τα νερά που έσταζαν από την οροφή!
Κι όμως μέσα από μια «λαμπρή» τελετή το πολιτικό και μιντιακό σύστημα δημιούργησε μια φούσκα με πολλές φιλοφρονήσεις και «ουάου» για ένα έργο που θα όφειλε να έχει παραδοθεί εδώ και αρκετά χρόνια και που η αργοπορημένη παράδοση του έχει κοστίσει δεκάδες εκατομμύρια στον κρατικό προϋπολογισμό.
