του Γιώργου Αρχοντόπουλου
«Δεν μπορείς να πολεμήσεις την τρόικα, αλλά μπορείς να σταθείς στην εξώπορτα σου», με αυτά τα λόγια η Νορήν Μέρφι περιγράφει τον αγώνα στην Ιρλανδία κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού, στην νέα ταινία του Γιώργου Αυγερόπουλου Μέχρι την τελευταία σταγόνα.
Πολυαναμενόμενη καθώς τα γυρίσματα ξεκίνησαν το 2013, διακόπηκαν με το κλείσιμο της ΕΡΤ, συνεχίστηκαν, και συμπεριλαμβάνονται και πολύ πρόσφατα γεγονότα. Αναλογιζόμενοι την εναλλαγή στο πολιτικό τοπίο και το γεγονός ότι το θέμα της ιδιωτικοποίησης παραμένει επίκαιρο, γίνεται αντιληπτό ότι ο Γ. Αυγερόπουλος για άλλη μια φορά δημιούργησε μια διαχρονική ταινία-ντοκουμέντο, η οποία συγκεντρώνει τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις ιδιωτικοποίησης του νερού στην Ευρώπη.
Δεν υπάρχουν ήττες; Υπάρχουν. Είναι όμως ήττα η εξαπάτηση από τους πολιτικούς; Είναι ήττα η καταστρατήγηση των δημοκρατικών διαδικασιών; Ήττα είναι η εγκατάλειψη του αγώνα
Σε 56 λεπτά γίνεται μια αναδρομή σε έξι χώρες, τις αντιστάσεις του κινήματος, τις ήττες των πολιτικών, την επίπλαστη λειτουργία των θεσμών στην ευρωπαική ένωση, τις θέσεις των πολυεθνικών, τις ελπίδες που γεννήθηκαν και τις εξαπατήσεις που ήρθανε. Πέρα από τα θεσμικά, τους επίσημους και τις γραφειοκρατικές λειτουργίες της Ε.Ε., πρωταγωνιστές στην ταινία είναι οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, αυτοί που υπόκεινται τις συνέπειες.
Σχεδόν ανύπαρκτοι μπροστά στον συσχετισμό δυνάμεων με τις πολυεθνικές και τα λόμπι των Βρυξελλών, οι άνθρωποι αυτοί με επίμονο αγώνα, αξιοπρέπεια και αντίσταση αναδεικνύουν τον δυναμισμό της μονάδας που γιγαντώνεται μέσα από την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη. Άνθρωποι που μαζεύουν κέρματα μέσα από συνελεύσεις πολιτών ώστε να μπορέσουν να τυπώσουν φυλλάδια, τα βάζουν με το ατελείωτο χρήμα των γιγάντων του πλανήτη και νικούν! Εκεί που οι πολύφερνοι σπουδαγμένοι και αναγνωρισμένοι πολιτικοί αποτυγχάνουν, οι άνθρωποι του κινήματος πετυχαίνουν.
Δεν υπάρχουν ήττες; Υπάρχουν. Είναι όμως ήττα η εξαπάτηση από τους πολιτικούς; Είναι ήττα η καταστρατήγηση των δημοκρατικών διαδικασιών; Ήττα είναι η εγκατάλειψη του αγώνα. Ήττα είναι η απογοήτευση και η απάθεια, η μη συμμετοχή. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη νίκη της άλλης πλευράς, ένας λαός αποκαμωμένος και παραδομένος στις τύχες του που διαφεντεύουν άλλοι.
Αυτοί οι άλλοι, με τα σηκωμένα μανίκια όταν είναι στην αντιπολίτευση και τα κουμπωμένα σακάκια όταν είναι στην κυβέρνηση, αγωνιστές και αυτοί, είτε με το κίνημα είτε με την κυβέρνηση, αγωνίζονται. Αγωνίζονται να πείσουν τον κόσμο ότι αυτό που καθημερινά συμβαίνει δεν είναι αυτό που νομίζουν, αγωνίζονται να δείξουν την πραγματικότητα που αυτοί μόνο βλέπουν, αυτοί και οι πολυεθνικές που τους υπαγορεύουν τι να κάνουν.
Είτε βλέπεις την Ιρλανδή, είτε τον Έλληνα πολιτικό, τα συμπεράσματα είναι τα ίδια, διαφορετικές γλώσσες, ίδιο νόημα. Επιβάλλεται η παρακολούθηση του ντοκιμαντέρ, αφορά ένα θέμα που είναι η ίδια η ζωή, κανείς δε θα μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε, συμπεριλαμβάνονται τα πάντα.
Στη συζήτηση που ακολούθησε την προβολή της ταινίας, το κοινό της Θεσσαλονίκης επιβεβαίωσε την παράδοση της πόλης στον αγώνα προάσπισης του νερού με ερωτήσεις προσηλωμένες στο θέμα, καίρια συμπεράσματα, και εξειδίκευση σε τομείς όπως η νέα ΚΥΑ τιμολόγησης νερού και το Υπερταμείο.
Με το 23% της ΕΥΑΘ και το 11% της ΕΥΔΑΠ ενταγμένα στον προϋπολογισμό του 2018 ώστε να πουληθούν, η ταινία έρχεται σε ένα επίκαιρο χρονικά σημείο για όλους. Στους πωλητές και σε όσους αντιστέκονται στην πώληση, μέχρι την τελευταία σταγόνα.
