Βομβαρδιστήκαμε με χιλιάδες στιγμιότυπα, ειδήσεις και κουτσομπολιά από τη στέψη του Καρόλου ως βασιλιά της Βρετανίας. Μάθαμε πώς μόρφασε ο τάδε πρίγκιπας, τι φορούσε η δείνα υψηλή καλεσμένη, τι ψιθύρισε ο Κάρολος στην Καμίλα. Θαυμάσαμε αυτά τα αβγουλοειδή στέμματα, εκστασιαστήκαμε με τις βασιλικές άμαξες, πληροφορηθήκαμε πόσο γόης είναι αυτός ο συνταγματάρχης με τη σκοτσέζικη στολή. Μάθαμε πόσο κόστισε η σεμνή τελετή και είπαμε χαλάλι, αφού ο Κάρολος είναι και πολύ φιλέλλην. Με άλλα λόγια, τα είδαμε όλα – κι εμείς και ο υπόλοιπος πλανήτης. Τα πάντα, αρκεί να ξεχάσουμε ότι στο πρόσωπο του κάθε Καρόλου (για την Καμίλα ας μην γίνεται λόγος…) συμβολίζεται ένας από τους πιο εγκληματικούς θεσμούς μίας από τις πιο βάρβαρες μεγάλες δυνάμεις στο πέρασμα των αιώνων.
Η ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ βασιλική φαμίλια, μια οικογένεια υαινών, εκπρόσωπος μιας πρώην αυτοκρατορίας που με την κυνική ισχύ των όπλων και με τη διπλωματία του διαίρει και βασίλευε κατάφερνε να απομυζεί τον πλούτο (και τις ζωές) της μισής ανθρωπότητας. Αλλά «έπεσε» καλά η ημερομηνία της στέψης για να θυμηθούμε ένα έστω από τα εγκλήματα της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας: τέτοιες μέρες 42 χρόνια πριν ξεψυχούσε στις βρετανικές φυλακές ο ήρωας του ιρλανδικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα Μπόμπι Σαντς – σε ηλικία 27 ετών, μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας, αρνούμενος να δεχτεί την εξευτελιστική μεταχείριση που επεφύλασσαν οι δεσμώτες του σε όσους αγωνιστές βρίσκονταν σε «ειδικές» φυλακές.
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, κι ενώ είχε ήδη ξεκινήσει την απεργία πείνας, ο Μπόμπι Σαντς εκλέχθηκε βουλευτής με την υποστήριξη όλων των τάσεων του ιρλανδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος. «Φυσικά» δεν αποφυλακίστηκε, και συνέχισε την απεργία πείνας. Εννιά ακόμη σύντροφοί του τον ακολούθησαν στην απεργία πείνας μέχρι τέλους, και μετατράπηκαν σε ήρωες της Ιρλανδίας. Η απεργία πείνας «ηττήθηκε». Αλλά ο Μπόμπι Σαντς και οι 9 σύντροφοί του ενέπνευσαν νέες γενιές ανθρώπων που πείσμωσαν και πήραν τη σκυτάλη. Ήττα και νίκη είναι σχετικοί όροι σε βάθος χρόνου. «Κάποιος πρέπει να γράψει ένα ποίημα για τα βάσανα των απεργών πείνας», έγραφε ο Σαντς τις πρώτες μέρες της απεργίας. Και συνέχιζε: «Θα ήθελα να το γράψω εγώ. Αλλά πώς να το τελειώσω;». Ήξερε πού πάνε τα πράγματα… Ίσως και να κατανοούσε ότι το ποίημα γραφόταν πολύ πριν γεννηθεί ο ίδιος, και θα γράφεται για πολύ καιρό ακόμη, από όσες και όσους μοχθούν για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία όλων των λαών.
ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ στην τελετή της στέψης, στα ψιλά πέρασε η είδηση της «προληπτικής σύλληψης» δεκάδων ανθρώπων που ανήκουν σε αντιμοναρχικές συλλογικότητες και σκόπευαν να διαδηλώσουν ειρηνικά, δηλώνοντας ότι δεν αναγνωρίζουν βασιλιάδες. Στα βρετανικά ΜΜΕ λίγοι σοκαρίστηκαν, και πολλοί επικρότησαν: «Δεν γίνεται να χαλάσει μια τόσο σημαντική τελετή από τη διαμαρτυρία μιας μειοψηφίας», έλεγαν (λες και έχουν σεβαστεί και τις πλειοψηφίες…). Η βρετανική αστυνομία, που αρχικά ισχυριζόταν ότι τους συνέλαβε επειδή σκόπευαν να αλυσοδεθούν κάπου, τελικά παραδέχτηκε ότι δεν είχαν τέτοιο σκοπό. Αλλά, όπως είπε ο αρχηγός της λονδρέζικης αστυνομίας, «δεν μπορούσαμε να τους επιτρέψουμε να αμαυρώσουν μια τελετή που γίνεται κάθε κάποιες δεκαετίες»! Ή, με άλλα λόγια, τα οποία ξεστόμισε σοκαρισμένη η εκπρόσωπος της οργάνωσης Human Rights Watch UK, «νομίζαμε ως τώρα ότι τέτοια πράγματα γίνονται μόνο στη Μόσχα». Αμ δε…
