Πραγματικά ξεχωριστή στιγμή για το 4ο Συνέδριο υπήρξε η χαιρετιστήρια ομιλία του Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα, αντιπροέδρου της Βολιβίας.
Κρατώντας για πάνω από μισή ώρα αδιάλειπτη την προσοχή όσων βρίσκονταν στην κατάμεστη αίθουσα, απηύθυνε ένα χαιρετισμό διόλου τυπικό, που συζητήθηκε πολύ. Με μια έννοια, η καίρια παρέμβασή του υπογράμμισε με ακόμη εντονότερο τρόπο τις καθυστερήσεις της ευρωπαϊκής προοδευτικής διανόησης μπροστά στο επείγον αίτημα ιδεολογικής και πολιτικής στοίχισης με την πραγματικότητα και με τις ανάγκες των λαών της Ευρώπης, πέρα από αστικά ιδεολογήματα που είχαν διεισδύσει και στην ευρωπαϊκή Αριστερά αλλά έχουν πια διαψευστεί με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την ομιλία του:
«Η Ευρωπαϊκή Αριστερά δεν μπορεί να αρκείται με ικανοποίηση στη διάγνωση και την περιγραφή της κατάστασης. Η διάγνωση και η περιγραφή προκαλούν, βέβαια, δίκαιη ηθική αγανάκτηση – και είναι αναγκαία η εξάπλωση της αγανάκτησης. Όμως δεν αρκεί για να προκαλέσει τη βούληση για μια νέα εξουσία. Η καταγγελία δεν σημαίνει την επιδίωξη μιας νέας εξουσίας. Μπορεί να είναι το προοίμιο μια τέτοιας βούλησης, αλλά δεν συνιστά ακόμη βούληση. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά, μπροστά στον αρπακτικό και καταστροφικό ανεμοστρόβιλο που σπρώχνει μπροστά τον καπιταλισμό, πρέπει να εμφανίσει προτάσεις. Να οικοδομήσει μια νέα κοινή αντίληψη πάνω στη βάση του πολιτικού αγώνα. Να αγωνιστεί για μια νέα, προοδευτική, επαναστατική και οικουμενική κοινή αντίληψη. […]
Πρέπει να αποκαταστήσουμε την έννοια της δημοκρατίας. Η Αριστερά βέβαια πάντα διεκδικούσε αυτή τη σημαία, τη δική μας σημαία της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας, της συμμετοχής. Αλλά για να καταφέρουμε να αποκαταστήσουμε τις έννοιες αυτές, πρέπει να απελευθερωθούμε από τη θεσμολάγνα αντίληψη. Η δημοκρατία είναι κάτι πολύ περισσότερο από τους θεσμούς. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τις εκλογές για το κοινοβούλιο. Η δημοκρατία είναι οι αξίες και οι οργανωτικές αρχές της κατανόησης του κόσμου: ανοχή, πλουραλισμός, ελευθερία γνώμης. Είναι πράξη, συλλογική δράση, αυξημένη συμμετοχή στη διαχείριση των κοινών χώρων. Δημοκρατία υπάρχει αν συμμετέχουμε σε ό,τι είναι κοινό. Αν για παράδειγμα έχουμε ως κοινή κληρονομιά το νερό, τότε δημοκρατία είναι η συμμετοχή του λαού στη διαχείριση αυτού του συλλογικού αγαθού. Η δημοκρατία είναι ζωντανή όταν η Αριστερά ανοίγει το δρόμο ώστε ο λαός να συμμετέχει άμεσα στη διαχείριση των δημόσιων αγαθών της κοινωνίας. […]
Ο Γκράμσι έλεγε ότι, στις μοντέρνες κοινωνίες, η φιλοσοφία και ένας νέος ορίζοντας της ζωής πρέπει να μετασχηματιστούν σε πίστη στην κοινωνία. Η Αριστερά πρέπει να είναι ακριβώς αυτή η ευέλικτη και ενοποιημένη οργανωτική δομή που είναι ικανή να αφυπνίσει την ελπίδα, να γεννήσει μια νέα πίστη. Όχι με τη θρησκευτική έννοια του όρου, αλλά μια πίστη που καθιστά δυνατή την έξοδο από τα ασφυκτικά πλαίσια.»
