Αγαπητοί πρόγονοι,
Έχω ακούσει για εσάς, έχω διαβάσει ατελείωτες σελίδες ιστορίας στο σχολείο για τις επαναστάσεις, τις θυσίες και τις νίκες σας.
Η αλήθεια είναι πως τότε δεν καταλάβαινα. Πίστευα πως όλα αυτά έγιναν σε μια άλλη διάσταση που δεν είχε κανέναν αντίκτυπο στην δική μου ζωή.
Αυτά, βλέπετε, παθαίνουν τα παιδιά που πάνε σχολείο ξεφυσώντας καθώς έχουν να απομνημονεύουν εκατό σελίδες ημερησίως.
Δεν μπορείς να τα κατηγορήσεις που δεν μπορούν να δουν έξω από την παπαγαλία και το σύστημα, έτσι έμαθαν, έτσι συνήθισαν, με αυτόν τον τρόπο μεγάλωσαν.
Ένα παιδί δεν μπορεί να κατανοήσει πολλά για τους αγώνες. Απλά καταλαβαίνει πως η φτώχεια και ο πόλεμος είναι κάτι κακό. Και ενδόμυχα αναρωτιέται «Γιατί; Γιατί να φτάσουν κάποιοι άνθρωποι στα άκρα, ώστε κάποιοι άλλοι άνθρωποι, ή και οι ίδιοι να σκοτωθούν;»
«Γιατί, γιατί να οδηγηθεί στην αυτοκτονία εκείνος ο δάσκαλος;» αναρωτιέται χρόνια μετά, μία εν όψει δασκάλα. Η αλήθεια είναι, αγαπητοί πρόγονοι, πως πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω τι σημαίνει “think out of the box” . Να μού πείτε, εμείς παιδί μου ελληνικά μάθαμε, τι box/fox μας λες τώρα! Να το θέσω αλλιώς: «Σκέψου και βγες έξω από τις παρωπίδες και τα φαινόμενα. Ψάξε, μην παπαγαλίζεις.».
Μού έμαθαν να απομνημονεύω την ιστορία, αλλά δεν κατάφεραν να μού μάθουν να παπαγαλίζω την ελευθερία, την ολιγάρκεια, την περηφάνια και την αξιοπρέπεια.
Βλέπετε, αυτές τις αξίες τις έμαθα από ταπεινούς ανθρώπους, όπως η γιαγιά στο χωριό, ο καθηγητής που έπαιρνε τρεις και εξήντα για να μού μάθει τις ξένες γλώσσες που σας λέω πιο πάνω, από έναν άρρωστο που έτρεξε να μού δώσει δυο πεντάλεπτα για να πάρω γάλα, από την ευγνωμοσύνη των φτωχών όταν τους δίνεις δυο φρούτα, από τις παιδικές αγκαλιές.
Αγαπητοί μου πρόγονοι, ζω στην εποχή που η τεχνολογία βρίσκεται στο απόγειο της. Οι κύριες πηγές πληροφόρησης πλέον, είναι η τηλεόραση και το διαδίκτυο. Το διαδίκτυο, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι σαν μια φωτογραφία της εποχής μας. Μπορεί οι άνθρωποι μέσα σε αυτό να φορούν προσωπεία, αλλά λένε πολύ εύκολα τις αλήθειες τους, αλήθειες που σε οδηγούν εύκολα σε συμπεράσματα για την κοινωνία στην οποία ζεις.
Η τηλεόραση… Πρώτα μάθαμε για την τηλεόραση και μετά για εσάς. Είναι τραγικό, αλλά σήμερα, πρώτα σκεφτόμαστε την τηλεόραση και μετά εσάς.
Ίσως μάλιστα, εκείνη να μας ενημερώνει για εσάς, παπαγαλίζοντας λέξεις όπως «ήρωες» και «ζήτω» και «δόξα» και «τιμή». Νιώθουμε περήφανοι για πέντε λεπτά και μετά πατάμε το κουμπί για να συνεχίζουμε τις πολυάσχολες και γεμάτες ελευθερία ζωές μας.
Τι, να την αφήσω ανοιχτή για να δείτε τι είναι;
Αχ, δεν χρειάζεται, αγαπητοί πρόγονοι. Έχει ειδήσεις.
Και αυτά που θα δείτε δεν θα σας αρέσουν. Σίγουρα δεν σχετίζονται με τις έννοιες «ήρωες», «ζήτω», «δόξα» και «τιμή». Πιο πολύ έχουν να κάνουν με την ντροπή.
Σκοπιμότητες, συμφέροντα, χαράτσια, κανάλια, ΕΝΦΙΑ, μνημόνια, παπαγάλοι, ΝΔ/ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ/ΝΔ, ψέματα, ψέματα, ψέματα είναι οι λέξεις που χαρακτηρίζουν την τελευταία δεκαετία στην οποία ζω.
Αγανάκτηση είναι η λέξη που χαρακτηρίζει τα όσα ένας νέος εν έτει 2015 νιώθει.
Στοιχηματίζω ότι αυτή η λέξη, κάτι σας θυμίζει. Πώς αλλιώς θα βρίσκατε τόση δύναμη για να αντέξετε την φτώχεια και τον πόλεμο;
Αυτές τις μέρες σας σκέφτομαι πάρα πολύ αγαπητοί μου πρόγονοι. Χωρίς ίχνος παπαγαλίας.
Και στα αλήθεια, νιώθω περήφανη για εσάς, γιατί αγωνιστήκατε για την πιο σημαντική λέξη από όλες, για την ελευθερία. Όχι την δική σας, την δική μου.
Πόσο σημαντικό είναι να είσαι ελεύθερος να πεις τα «ναι» και τα «όχι» σου, πόσο σπουδαίο είναι να έχεις το περιθώριο να προσπαθείς για τα όνειρά σου. Υπήρξα τυχερή, αγαπητοί μου πρόγονοι.
Μπορεί να μην ήμουν πλούσια, είχα όμως πάντοτε την δυνατότητα να εκφράσω την αλήθεια μου σε αυτό το χαρτί, με το μπλε, δαγκωμένο στυλό μου.
Ξέρετε, αγαπητοί πρόγονοι, κάποιοι άλλοι ήρωες, κάπου στην Γαλλία, έχασαν την ζωή τους υπερασπιζόμενοι αυτό μου το δικαίωμα, αλλά όχι, μην τους ψάχνετε στην τηλεόραση, εκεί τους έκαναν παπαγαλία, το νέο της εβδομάδας και μετά άλλαξαν μοτίβο. Διαβάστε τους.
Μάθαμε να θεωρούμε δεδομένα τα όσα είχαμε. Την Ελλάδα, τον πολιτισμό σας (δεν θα πω «μας»), την δημοκρατία.
Την ελευθερία να σκεφτόμαστε και να δρούμε όπως εμείς κρίνουμε σωστό, πέρα από τα συμφέροντα και τον αυτοματισμό. Την ελευθερία να εργαζόμαστε και να βλέπουμε αντίκρισμα. Το προνόμιο να στέλνουμε τα παιδιά στο σχολείο για να μάθουν για εσάς και για τις αξίες.
Αγαπητοί μου πρόγονοι, παρά τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσαν, οι σημερινοί Έλληνες, δεν φταίνε. Δεν θα ρίξω τις ευθύνες σε εκείνους γιατί τους κορόιδεψαν.
Τους κορόιδεψαν οι λίγοι, που οι βλέψεις τους περιορίζονταν στο ατομικό όφελος, στην εξασφάλιση και την σιγουριά. Οι λίγοι ανεύθυνοι, που αντί να διαχειριστούν μια χώρα, την ξεζούμισαν. Εκείνοι, που ακόμα δεν έχουν μετανοήσει για το έγκλημα, για το σφάλμα τους και βγαίνουν και κάνουν και δημόσιες ομιλίες.
Νόμιζαν πως η ζωή είναι θέατρο και η Ελλάδα μαριονέτα, αγαπητοί πρόγονοι.
Και τι να πω στους Γερμανούς, λες και ξέρω γερμανικά;
Οι άνθρωποι, το συμφέρον τους κοιτάζουν και δεν μπορώ εγώ να τους μάθω τι εστί ανθρωπιά. Δεν μπορώ να απαιτώ να με ακούσουν όταν τους έχω κοροϊδέψει επανειλημμένα.
«Έχω» Πότε σας κορόιδεψα κυρία Μέρκελ, κύριε Σόιμπλε;
Όταν σας κορόιδευαν εκείνοι, χρησιμοποιώντας την δική μου ταυτότητα και την ταυτότητα των προγόνων μου; Σεβασμός, κύριοι. Σας ακούνε και σας βλέπουν από όπου και αν είναι. Λίγος σεβασμός.
Δεν ξέρω ποια ήταν τα ανθρωπάκια που σας έκλεψαν, ήμουν μικρή για να ψηφίσω και ας είμαι εγώ σήμερα η νέα γενιά αυτού του τόπου. Είδα πολύ ξεκάθαρα όμως πως έκαναν τον λαό να τους ψηφίσει με ψευδή επιχειρήματα.
Να πάτε, λοιπόν, να ζητήσετε από εκείνους τα κλοπιμαία, κυρία Μέρκελ. Και από τους άλλους, που είναι στα παρασκήνια. Κάπου είναι όλοι μαζί, κάπου διασκεδάζουν όσο δάσκαλοι και όχι μόνο αυτοκτονούν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.
Εγώ στο νηπιαγωγείο, κυρία μου, δεν τιμωρώ όλη την τάξη επειδή είπε ψέματα ένα παιδί, ψάχνω και βρίσκω το ίδιο το παιδί και συζητώ μαζί του. Τόσο απλό.
Μα το παιδί δεν ξέρει.
Εκείνοι ξέρουν.
Λέτε πως είμαστε Ευρωπαίοι και εμείς.
Κάντε μας να το πιστέψουμε λοιπόν, εφαρμόζοντας δημοκρατικές αρχές. Ή μήπως, Ευρωπαίοι είναι μόνο οι λίγοι που το έσκασαν;
Γιατί οι πολλοί, είμαστε εμείς κυρία Μέρκελ, οι νέοι. Μια νέα γενιά ανθρώπων, που αποφασίσαμε να πετάξουμε στα σκουπίδια την παπαγαλία τους και να πούμε όχι. Όχι, δεν δεχόμαστε να τιμωρείτε εμάς για παραπτώματα ανθρώπων που δεν σεβάστηκαν το δίκαιο και τον νόμο και είπαν ψέματα. Επανειλημμένα.
Αυτά τα νεότερα, αγαπητοί πρόγονοι.
Τώρα, που καλούμαι να επιλέξω ανάμεσα στο συμφέρον και την αξιοπρέπεια, κατανοώ πόσο μεγάλοι ήρωες ήσασταν.
Θα ήθελα να σας είχα δίπλα μου, για να μού δείξετε πώς να αντέχω την φτώχεια, πώς να αγωνίζομαι για να μάθουν τα παιδιά και τα εγγόνια μου να ζουν για μια ελευθερία και για μια δημοκρατία και, όταν κάποιος φέρεται αντιδημοκρατικά να το λένε.
Πώς να μάθουν, όσους περιορισμούς και αν τους βάζουν οι ψευδο-κυβερνήσεις, να κάνουν στην άκρη την παπαγαλία και να ζουν την ζωή τους με απλότητα και αξιοπρέπεια.
Πώς να κλείνουν την τηλεόραση. Πώς να μην ζουν μέσα στον φόβο.
«Καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται.».
Θέλω λοιπόν καθαρό τον ουρανό μου, αγαπητοί πρόγονοι.
Και, αν αναγκαστώ, θα παλέψω με τις αστραπές.
Μού φτάνει να μην ζω μια ζωή μέσα στην μαυρίλα. Ας παλέψω. Και εσείς παλέψατε.
Και αναρωτιέμαι πόσοι σας ξέχασαν.
Θα παλέψω για να έχω αυτόν τον καθαρό ουρανό.
Τον ελληνικό.
Τον δημοκρατικό.
Το θέατρο γράφει πια «Kλειστόν» αγαπητοί πρόγονοι.
Ψάχνουμε τρόπους για να επαναφέρουμε την δημοκρατική Ελλάδα.
Σταματία Καλλιβωκά
