Η σύλληψη του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης (16 εκατομμύρια κάτοικοι) και υποψήφιου αρχηγού της κεμαλικής αντιπολίτευσης, δείχνει την παρόξυνση των αντιθέσεων στους κόλπους της τουρκικής ελίτ – που ταυτόχρονα όμως διαπερνά και την τουρκική κοινωνία. Δείχνει επίσης την αίσθηση παντοδυναμίας από την οποία εμφορείται ο Ερντογάν, εκτιμώντας πως μπορεί με «αστραπιαία σοκ» να εξαφανίσει όλα του τα προβλήματα. Η αίσθηση αυτή ενισχύεται βέβαια λόγω και της αναγνώρισής του από όλα τα αντιμαχόμενα διεθνή στρατόπεδα ως βασικού «συμπαίκτη»…
Τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ επιτίθενται στη Ρωσία που –για να μην τα χαλάσει με τον επισφαλή συνομιλητή της– δηλώνει κυνικά ότι πρόκειται για «εσωτερικό ζήτημα», αλλά και στον τραμπισμό που δεν καταδικάζει ευθέως τη σύλληψη: το Στέιτ Ντιπάρτμεντ περιορίστηκε να δηλώσει ότι «αναμένουμε από την Τουρκική Δημοκρατία να ενεργεί με τρόπο που να σέβεται τα δικαιώματα των πολιτών της»… Αντίθετα, γράφουν, η Ε.Ε. έχει εξοργιστεί. Η αλήθεια είναι πως η σχετική κοινή δήλωση της «ΥΠΕΞ» της Ε.Ε. και της επιτρόπου Διεύρυνσης εγγράφεται μάλλον στο φόντο της Δυτικής ενδόρρηξης παρά σε κάποια δημοκρατική ευαισθησία της ευρωκρατίας. Εξάλλου είναι η ίδια ακριβώς ευρωκρατία που επί χρόνια καλοπιάνει τον Ερντογάν με συμφωνίες και επιδοτήσεις, ενώ τώρα τον καλεί και στα παρασυμβούλιά της για την «άμυνα» της Ευρώπης…
Η γλώσσα της «καταδίκης» είναι αποκαλυπτική των προθέσεων και της υποκρισίας: «Η σημερινή κράτηση του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης γεννά ερωτήματα σχετικά με την προσήλωση της Τουρκίας στη μακρόχρονη δημοκρατική παράδοσή της». Ώστε λοιπόν η Τουρκία έχει μακρόχρονη δημοκρατική παράδοση… Υπό μία έννοια βέβαια, η τοποθέτηση αυτή είναι συνεπής με την ως τώρα στάση της ευρωκρατίας: ούτε που βλεφάρισε π.χ. εδώ και μια δεκαετία που το τουρκικό κράτος έχει φυλακίσει ως τρομοκράτες όλους τους ηγέτες και χιλιάδες αγωνιστές του μετώπου Κούρδων-Αριστεράς. Τώρα διαμαρτύρεται κοσμίως (αφού δηλαδή υποβάλλει τα σέβη της στη «μακρόχρονη δημοκρατική παράδοση» του τουρκικού κράτους) επειδή μπαίνει στο στόχαστρο κάποιος που θεωρείται φιλικότερα προσκείμενος στη συγκεκριμένη «Ευρώπη».
Ας είναι. Η σύλληψη του Ιμάμογλου και μιας εκατοντάδας ακόμη πολιτικών και επιχειρηματιών λειτουργεί ήδη ως αφορμή έντονων αντικυβερνητικών κινητοποιήσεων από στρώματα που σε μεγαλουπόλεις όπως η Κωνσταντινούπολη είναι σαφώς πλειοψηφικά. Απομένει να φανεί αν και σε ποιο βαθμό αυτή η «τολμηρή» κίνηση του ερντογανισμού θα περιπλέξει την προσπάθεια συνεννόησής του (και) με τους Κούρδους, που θα λειτουργούσε ενισχυτικά για τους στόχους ενός όλο και πιο φιλόδοξου νεο-οθωμανικού επεκτατισμού. Από τη σκοπιά των λαών και χωρών που νιώθουν στον σβέρκο τους την ανάσα της Άγκυρας, κάθε περιπλοκή στην προώθηση αυτών των στόχων είναι καλοδεχούμενη.
Γ.Α.
