του Γιώργου Παπαϊωάννου
Είναι δύσκολο να απαριθμήσει κανείς όλα τα εξοργιστικά στοιχεία γύρω από το τραγικό δυστύχημα έξω από τη Βουλή, στο οποίο έχασε τη ζωή του ο νεαρός Ιάσονας. Ας το επιχειρήσουμε:
- Ο αστυνομικός οδηγός υπηρεσιακού οχήματος φέρεται σαν οι δρόμοι να του ανήκουν και γνωρίζοντας ότι καμιά τιμωρία δεν τον περιμένει για οποιαδήποτε παράβαση διαπράξει. Δεν είναι εξαίρεση, τέτοια φαινόμενα είναι καθημερινά ειδικά στο συγκεκριμένο σημείο.
- Ο δράστης απομακρύνεται ανενόχλητος και μπαίνει στο γκαράζ της Βουλής. Παρόλο που ο νόμος λέει ότι τα οχήματα πρέπει να μείνουν στη θέση τους και ο φταίχτης να κρατηθεί και ενώ στο σημείο βρίσκονται δεκάδες αστυνομικοί.
- Μέρες μετά, καμιά δίωξη δεν έχει ασκηθεί και φυσικά κανείς δεν ξέρει ποιος οδηγούσε το αυτοκίνητο, ενώ για τον πολίτη που έφαγε ξύλο στη Νέα Σμύρνη κυβερνητικός βουλευτής έσπευσε να ενημερώσει πώς λέγεται και ποιες είναι οι πεποιθήσεις του.
- Στο πιο καλά φυλασσόμενο σημείο της χώρας, και με μεγάλη παρουσία της αστυνομίας στον χώρο όπως προείπαμε, δεν παίρνουν κατάθεση από κανέναν μάρτυρα ενώ για μέρες αποκρύπτεται αν υπάρχουν άλλα στοιχεία και λήψεις βίντεο.
- Η ίδια η αστυνομία, παρόλο που βγάζει ανακοίνωση, αποφεύγει να τοποθετηθεί στο αν υπάρχουν στοιχεία και άρα να ξεδιαλύνει και τι συνέβη, ενώ ψευδώς αναφέρει ότι νόμιμα δεν κρατήθηκε ο δράστης.
- Αστυνομικός που βρίσκεται στο σημείο απομακρύνει κακήν κακώς οδηγό μηχανής που εμφανίστηκε ως μάρτυρας και φτάνει να τον απειλήσει για κλήση επειδή δεν φοράει κράνος όντας πεζός…
- Η Ντ. Μπακογιάννη επί δύο ημέρες σιωπά για το θέμα, ελπίζοντας προφανώς να μη μαθευτεί. Μόνο όταν γίνεται βούκινο στα σόσιαλ μίντια σπεύδει να δηλώσει συντετριμμένη, ενώ θα όφειλε από την πρώτη μέρα να ενημερώσει και μάλιστα να έχει ζητήσει εξηγήσεις για όλα τα παραπάνω, αν όχι να τα έχει αποτρέψει.
- Ακόμα και μετά την αποκάλυψη, τα μεγάλα ΜΜΕ θάβουν συστηματικά το θέμα. Αναφέρεται πολύ χαμηλά στην ειδησεογραφία και συχνά με παραπλανητικά στοιχεία. Αποκορύφωμα βέβαια η χυδαιότητα της Τ. Στεφανίδου που επιχειρεί να ρίξει το φταίξιμο στο θύμα.
Όσα συνέβησαν συνιστούν μεγάλο σκάνδαλο και μάλιστα για μια υπόθεση που στοίχησε τη ζωή ενός νέου ανθρώπου… Η οικογένεια της Βουλής αγκάλιασε στοργικά και προστάτευσε ένα σημαντικό, εξέχον μέλος της
Όλα τα παραπάνω συνιστούν μεγάλο σκάνδαλο και μάλιστα για μια υπόθεση που στοίχησε τη ζωή ενός νέου ανθρώπου. Τι δείχνει αυτό το σκάνδαλο; Δείχνει ότι το πολιτικό σύστημα και όσοι βρίσκονται γύρω του νιώθουν άνθρωποι άλλης κατηγορίας από τους απλούς πολίτες. Δρουν ανενόχλητοι και ατιμώρητοι και έχουν μάθουν να αλληλοκαλύπτονται και να κουκουλώνουν τις παρανομίες τους. Δεν δίνουν λογαριασμό πουθενά και δεν υπολογίζουν ούτε καν την αξία της ανθρώπινης ζωής όταν πρόκειται για κοινό θνητό.
Δεν είναι πρωτοφανές το φαινόμενο. Πάντα όπου μπλέκονται μεγαλόσχημοι συμβαίνουν τα ίδια, και αυτό ισχύει με όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων. Να θυμηθούμε το δυστύχημα με το ταχύπλοο στην Αίγινα; Ή τον υψηλόβαθμο που καταγράφηκε σε βίντεο να εκβιάζει αξιωματικό αν συνεχίσει τις αναφορές για το Μάτι;
Σχετικά με τη συμπεριφορά του υπόλοιπου πολιτικού προσωπικού, ας το θέσουμε απλά: Η οικογένεια της Βουλής αγκάλιασε στοργικά και προστάτευσε ένα σημαντικό, εξέχον μέλος της. Το θέμα θάφτηκε από όλα τα κόμματα. Από τα κόμματα της Αριστεράς (με κάποια εξαίρεση του ΜέΡΑ25 που έκανε ορισμένες αναφορές) απολύτως τίποτε. ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ δεν έβγαλαν ούτε ανακοίνωση.
Η αρμόδια του ΣΥΡΙΖΑ Όλγα Γεροβασίλη, μάλιστα, εξέδωσε ανακοίνωση αρκετές μέρες μετά στην οποία κάνει λόγο για «τραγικό γεγονός το οποίο όμως δε χώρα ούτε μικροπολιτική ούτε μικροκομματική εκμετάλλευση ούτε τακτικισμούς» και ζητάει αυτό που ζήτησε και η Ντ. Μπακογιάννη, να χυθεί γενικώς άπλετο φως χωρίς αναφορά σε όσα «σκοτεινά» έχουν ήδη συμβεί.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αλ. Τσίπρας επέλεξε να ανεβάσει τους τόνους με τον «άξιο» Γεωργιάδη στη Βουλή και δεν έκανε καμιά αναφορά στο πολύ σοβαρότερο περιστατικό με τον αδικοχαμένο μοτοσικλετιστή. Αυτός είναι ο τακτικισμός, να τα βάζεις μόνο με αυτόν που επιλέγεις με μικροκομματικούς υπολογισμούς.
Είναι άλλωστε γνωστό στους περισσότερους ότι η Ντ. Μπακογιάννη είχε πάντα άριστες σχέσεις με όλο τον επίσημο χώρο της Αριστεράς, ειδικά με τον ΣΥΡΙΖΑ μοιράζονται και πανομοιότυπες θέσεις σε όλα τα σοβαρά θέματα, κυρίως σε αυτά της εξωτερικής πολιτικής και των σχέσεων με τις ΗΠΑ. Προνομιακές σχέσεις με την «Αριστερά» είχε όλη η οικογένεια, αρχίζοντας με τον πατέρα Μητσοτάκη. Οι οξύνσεις με τον σημερινό πρωθυπουργό είναι απλώς στο πρόγραμμα του πολιτικού παιχνιδιού.
Η κατάσταση με το πολιτικό σύστημα δεν έχει γιατρειά. Μόνο η ίδια η κοινωνία αγωνίζεται κάθε φορά να φανεί η αλήθεια και να μην κουκουλωθούν τα πάντα, συχνά με επιτυχία
Ζωές με λιγότερη αξία
Ο τραγικός θάνατος του 23χρονου Ιάσονα έξω από την Βουλή (μετά από τροχαία παράβαση του οδηγού του υπηρεσιακού οχήματος της Ντόρας Μπακογιάνη) και η «διαχείρισή» του από το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ δείχνει –για ακόμα μία φορά– ότι κάποιων, πολλών σε αριθμό, η ζωή έχει λιγότερη αξία και βαρύτητα από κάποιων άλλων, αρκετά λιγότερων.
Είναι γεγονός ότι στην περίοδο της πανδημίας έχουμε εξοικειωθεί με τον θάνατο. Οι δεκάδες θάνατοι κάθε μέρα (ως τώρα 7.297 στο σύνολο) μας έχουν κάνει να συνηθίσουμε κάπως την ιδέα του θανάτου. Όχι απαραίτητα του δικού μας αλλά δυστυχώς με την «περίεργη» και απάνθρωπη συνθήκη να πεθαίνουν καθημερινά κάποιες δεκάδες άνθρωποι – έτσι, σαν να μην τρέχει τίποτα. Και σε αυτό συντελεί το γεγονός ότι ενώ βομβαρδιζόμαστε από τα ραπόρτα του θανατικού δεν υπάρχει καμία αναφορά ποιοι ήταν αυτοί που έφυγαν, ποιες ήταν οι ποιότητές τους, τι είχαν πετύχει στη ζωή τους, αν ήταν γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, παιδιά, εγγόνια, γυναίκες ή άνδρες… Την ίδια στιγμή αν κάποιος μεγαλόσχημος πεθάνει τότε έχουμε μεγάλες και συνεχείς αναφορές στα ΜΜΕ για το πόσο σπουδαίο και σημαντικό μέλος της κοινωνίας μας ήταν. Το ίδιο συμβαίνει και για όλους τους «ασήμαντους» ανθρώπους που χάνονται. Για τις γυναίκες που δολοφονούνται από τους άνδρες τους ή άλλα «αρσενικά», για τους ντελιβεράδες που σκοτώνονται εν ώρα παράδοσης, για τους εργάτες που πεθαίνουν από κάποια έκρηξη ή επειδή τους καταπλακώνουν μηχανήματα, για τους συμπολίτες μας που χάνονται σε «φυσικές» καταστροφές όπως τα τελευταία χρόνια, στη Μάνδρα, στο Μάτι και αλλού. Λες και είναι φυσιολογικό για τον πολιτικό κόσμο και το σύστημα των μίντια να χάνονται τόσοι άνθρωποι, λες και η ζωή τους ήταν μικρή, ασήμαντη, άνευ ιδιαίτερης αξίας. Βέβαια οι κοντινοί τους, ακόμα και, γενικότερα, η κοινωνία βλέπει αυτό το ζήτημα με μεγαλύτερη ευαισθησία.
Από την άλλη, υπάρχουν και θάνατοι που συγκινούν, όπως των καλλιτεχνών, γιατί η κοινωνία είχε αναπτύξει έναν συναισθηματικό δεσμό μαζί τους. Επίσης υπάρχει και ανακούφιση όταν κάποια ζωή δεν χάνεται, π.χ. όταν κινδυνεύει η ζωή ενός νέου ανθρώπου ή ακόμα και στην περίπτωση του απεργού πείνας Δ. Κουφοντίνα. Και αυτά είναι σηγέαμάδια μιας υγιούς κοινωνικής κατάστασης.
Γενικά η ελληνική κοινωνία δεν στέκεται κυνικά απέναντι στον θάνατο. Παρόλο που τα τελευταία χρόνια τής έχουν «χορηγηθεί» μεγάλες δόσεις θανατικού. Στον ηθικό κωδικά της η ζωή έχει ξεχωριστή θέση. Και αυτό είναι ολόσωστο και καλό απ’ όλες τις απόψεις. Γιατί αν συμφωνούμε ότι αυτή η χώρα χρειάζεται μια μεγάλη αλλαγή που είναι προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας τότε αυτή η αλλαγή θα πρέπει να έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο και την υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής. Χρειάζεται μια αλλαγή που θα εμφορείται από έναν νέο ριζοσπαστικό ανθρωπισμό, που θα έχει στο επίκεντρό της τη χειραφέτηση του ανθρώπου, και θα αντιμετωπίζει όλους τους πολίτες σαν ίσα μέλη, χωρίς ισοπεδωτικές λογικές αλλά πρώτα και κύρια χωρίς ανισότητες.
Νίκος Ταυρής
