Συνέντευξη του Μεσίτ Αμασί, γενικού γραμματέα του συνδικάτου Tekgida (Ενιαίο Συνδικάτο Εργατών Καπνού, Ποτών, Τροφίμων της Τουρκίας) στην Αθηνά Τέσκου.
Η απεργία των Τούρκων εργατών της πρώην κρατικής επιχείρησης καπνού και αλκοολούχων ποτών TEKEL, κατά της ιδιωτικοποίησης και των επισφαλών σχέσεων εργασίας που τους επιβλήθηκαν μετά την πώλησή της στην British-American Tobacco, προσέλκυσε την προσοχή των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεών τους σε όλο τον κόσμο. Οι εργάτες της TΕKEL έδειξαν απίστευτη επιμονή, αντοχή και θάρρος αντιμετωπίζοντας τις απολύσεις, τις ευέλικτες σχέσεις εργασίας και τις μειώσεις μισθών που είναι το αποτέλεσμα, αλλά και ο σκοπός, της διαδικασίας των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και την κρατική καταστολή, τα τεχνάσματα των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών και των κυβερνητικών παραγόντων. Ο αγώνας τους δημιούργησε ένα πολύ σημαντικό παράδειγμα, παρόλο που είχε πολλά χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν στο τουρκικό πλαίσιο.
Ύστερα από 78 ημέρες αποφασιστικής και μαχητικής απεργίας (Δεκέμβριος 2009 – Μάρτιος 2010), κατά τη διάρκεια της οποίας είχαν κατασκηνώσει στο κέντρο της Άγκυρας, το συνδικάτο τους αποφάσισε να επιστρέψουν στις πόλεις τους και να κατέβουν ξανά την 1η Απριλίου στην πρωτεύουσα, για να αρχίσουν ξανά τον αγώνα. Οι αστυνομικές δυνάμεις εμπόδισαν την είσοδό τους στην πρωτεύουσα και ακολούθησαν συγκρούσεις.
Για τη φάση στην οποία έχει περάσει έκτοτε ο αγώνας τους μίλησε στο Δρόμο o Μεσίτ Αμασί, γενικός γραμματέας του συνδικάτου Tekgida (Ενιαίο Συνδικάτο Εργατών Καπνού, Ποτών, Τροφίμων της Τουρκίας).
Στην Ελλάδα δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τον αγώνα που έχουν κάνει οι εργαζόμενοι στο ΤΕΚΕΛ. Μπορείτε να μας πείτε δυο λόγια, πρώτα απ’ όλα για το εργοστάσιο και τις αποφάσεις της κυβέρνησης που το αφορούν.
Περίπου 12.000 ήταν εργαζόμενοι στο Μονοπώλιο Καπνού και Αλκοόλ της Τουρκίας. Το 2004 η κυβέρνηση Ερντογάν ιδιωτικοποίησε, καταρχήν, το μονοπώλιο του αλκοόλ, το πούλησε και σταμάτησε την παραγωγή και το 2008 ιδιωτικοποίησε το μονοπώλιο του καπνού που ελέγχουν οι Αμερικανοί.
Αγωνιστήκαμε κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης, κατά την οποία η κυβέρνηση δεν απέλυσε εργαζόμενους. Μετά, όμως, από δύο χρόνια ανακοίνωσαν ότι θα έκλειναν 5 εργοστάσια και θα απέλυαν τους εργαζόμενους. Έτσι ξεκίνησε ο αγώνας μας.
Αυτό που είπε, λοιπόν, η κυβέρνηση ήταν ότι θα έδινε δουλειά στους 12 χιλιάδες εργαζόμενους, με επισφαλείς, όμως, συνθήκες, με απολαβές μόνο 10 μηνών το χρόνο, χωρίς άδειες και κοινωνική ασφάλιση.
Διαμηνύσαμε στην κυβέρνηση ότι δεν θα δεχόμασταν τέτοια καταπίεση, και ότι απαιτούμε από την κυβέρνηση να σεβαστεί και να προστατεύσει την αξιοπρεπή εργασία μας και τα κεκτημένα δικαιώματά μας. Αρχίσαμε τον αγώνα μας στην Άγκυρα, μπροστά στην Τουρκική Ομοσπονδία και στους δρόμους.
Αντιμετωπίσαμε απίστευτη αστυνομική καταστολή. Η αστυνομία επιτέθηκε στους εργαζόμενους και τους διαδηλωτές με αντλίες νερού και δακρυγόνα και οι διαδηλωτές, στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από την επίθεση της αστυνομίας και τα δακρυγόνα, έπεσαν στις πισίνες ενώ είχε παγωνιά -μιας και δεν είχαν άλλη επιλογή.
Οι συγκρούσεις ήταν φοβερές. Η κυβέρνηση και οι αστυνομικές δυνάμεις νόμιζαν ότι θα κουραζόμασταν σε 3-5 εβδομάδες και θα τα παρατούσαμε. Η λύση που πρότειναν οι πολιτικοί ήταν να φύγουμε από την περιοχή, να σταματήσουμε τις διαδηλώσεις, με την υπόσχεση ότι εκείνοι θα προστάτευαν τα δικαιώματά μας. Βέβαια, γνωρίζαμε ότι αυτό ήταν ψέμα. Κι έτσι, για 78 μέρες και υπό πολύ δύσκολες συνθήκες στην Άγκυρα αντισταθήκαμε για τα δικαιώματά μας. Προχωρήσαμε σε πολλές μορφές αγώνα και πολλές διαδηλώσεις. Η ζωή εκείνες τις μέρες γύριζε γύρω από πολύ βασικά ζητήματα, αλλά παρά τις δυσκολίες ποτέ δεν χάσαμε την πίστη μας. Από τη μία αγωνιζόμασταν στους δρόμους και από την άλλη προχωρήσαμε δικαστικά.
Δηλαδή, τι ακριβώς κάνατε;
Προσφύγαμε στο Συμβούλιο του κράτους την τελευταία μέρα της προθεσμίας που είχαμε για να αποδεχτούμε τους όρους που μας έθεταν. Η απόφαση που πήρε το Συμβούλιο μας βοήθησε να κερδίσουμε ακόμα 8 μήνες αγώνα, στους οποίους οι εργάτες είχαν τη δυνατότητα να οργανωθούν περισσότερο. Το Συμβούλιο του κράτους απευθύνθηκε με αίτησή του στο Συνταγματικό Δικαστήριο, στου οποίου το χέρι είναι να καταργήσει το καταστατικό και να ξεκαθαρίσει εντελώς το τοπίο. Πιστεύουμε ότι έχουμε δίκιο και ότι το Συνταγματικό Δικαστήριο θα αποφασίσει υπέρ μας.
Ο αγώνας μας δεν έχει τελειώσει, θα συνεχίσουμε μέχρι να κερδίσουμε. Τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο η Τουρκία θα βράζει από τους αγώνες μας.
Στέλνουμε τους χαιρετισμούς μας στους γείτονες Έλληνες εργάτες.
