του Νίκου Σταθόπουλου*
«Τουρκαιγαίο», λοιπόν! Σε μια εντυπωσιακή κλιμάκωση της μάλλον τελευταίας (με όρους ιστορικού χρόνου) φάσης του «δράματος» των τουρκικών αξιώσεων σε βάρος της Ελλάδας. Ποια «συγκυριαρχία»; Ιδιοκτησία, πηγή ταυτότητας! Αυτή είναι η δυναμική του «αναθεωρητισμού» στην γκλομπαλιστική φάση του πλανητικού Συστήματος. Όταν δεν κάνεις πόλεμο στα Ίμια, είναι θέμα χρόνου όχι η αμφισβήτηση συστατικών σου, αλλά της ίδιας σου της υπόστασης. Ο Νενέκος και οι Δωσίλογοι δεν ήταν «συνεργάτες» αλλά εκχωρητές του εθνικού Είναι.
Ναι, είναι «δράμα», με την έννοια μιας σκηνοθετημένης πολιτισμικής τραγωδίας που εξελίσσεται σαν κανονική παράσταση. Οι Τούρκοι «παίζουν μόνοι τους», αφού οι Δυτικοί αυτοδιαμεσολαβούνται από μια αξεπέραστη αποικιοκρατική πολιτική μιζέρια και οι Έλληνες κάνουν πρωταθλητισμό στο εθνικό χόμπι της εθελοτυφλίας-εθελοδουλίας. Άλλωστε, ενώ το έθνος καταρρέει και εκποιείται, εμείς αναζητάμε «ταυτότητα» στην αποτίμηση της τραπ (!) και στις περιχαρακώσεις για τον Λιγνάδη!
ΟΛΑ ακυρώνονται, η λογική, η ηθική, η δικαιοσύνη, η επιστήμη, η μνήμη, όλα, όταν η βία της εθνικιστικής παράκρουσης διαπλέκεται με τη γεωπολιτική του νεοϊμπεριαλισμού στο φόντο του παγκοσμιοποιητικού ανακαθορισμού της πολιτισμικής τάξης πραγμάτων. Το εθνικό πρόβλημα, στην παρούσα φάση, είναι το «βήμα μετά» το ξεπούλημα: Είναι η παραχάραξη της ιστορικής συνείδησης, άρα η συλλογική μας νομαδοποίηση όπως επιτάσσει το καθεστώς της Οργανικής Αποικίας. Σε μια τέτοια «χώρα» η πατρίδα είναι άδεια λέξη αφού ο εμφυτευμένος «προορισμός» του «λαού» είναι η παροχή υπηρεσιών. Ο κλασικός παρασιτικός μεταπρατισμός τρέπεται σε αυτοσυνειδησία του Τίποτα!
Πού θεμελιώνεται αυτό το «Τουρκαιγαίο»; Ποιο διεστραμμένο εργαστηριακό φαντασιακό επινοεί αυτό το «σημείο και τέρας» όπου εκπληρώνεται στο ακέραιο όχι απλά ο «αναθεωρητισμός» αλλά κυρίως και άκρως επικίνδυνα η «αναδόμηση της ιστορίας»; Το Αιγαίο είναι αυθόρμητα ταυτισμένο με την ελληνική πολιτισμική παρουσία, αφού στη διαφάνεια και την ορμή των νερών του έπιασαν ρίζα και έγιναν κινητήρες μιας εθνοπολιτισμικής έκρηξης οι θρυλικοί «Πολιτισμοί του Αιγαίου», ο Μινωικός, ο Κυκλαδικός, ο Μηκυναϊκός.
Η «ελληνικότητα» δεν είναι μια μεταφυσική σημασία, αλλά ένα πολιτισμικό περιεχόμενο που το γίγνεσθαί του είναι διαρκές και συνέχεται από μια ενιαία συνείδηση κοινών αναφορών και βιωματικής αλληλοκατανόησης. Όλα συνδέονται σε μια συνέχεια που οι εκάστοτε φάσεις της έχουν οργανική αναγωγή σε ό,τι προηγήθηκε αφού το σύνολο του παρελθόντος «υλικού» τροφοδότησε τη μετάβαση σε μια νέα σύνθεση. Αν πάτε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Νάξου, θα σταθείτε απέναντι στα κυκλαδικά ειδώλια, «λείψανα» μιας «πρωτόγονης» καλλιτεχνίας που μαντεύεται εύκολα στις κατοπινές επιτεύξεις της γλυπτικής. Πόσα τέτοια μουσεία διαθέτει η Τουρκία η οποία στο τώρα της διαμορφώθηκε από τη Γενοκτονία του Ελληνισμού που παρελθόν του είναι τα ειδώλια στη Νάξο; Ποιοι Έλληνες γραικύλοι νομιμοποίησαν την ερντογανική ρητορική αμφισβητώντας και τα πιο στοιχειώδη της εθνικής ταυτότητας;
Το Αιγαίο έλαβε το όνομά του από τον μυθικό Αιγαία, βασιλιά των Αθηνών, όταν το καράβι με τα ανθρώπινα σφάγια από την Κρήτη (φόρος υποτέλειας στην Κρητική Αρχή) ξέχασε να βάλει τα λευκά πανιά κι ο βασιλιάς νόμισε ότι πέθανε ο γιος του κι αυτοκτόνησε. Πόση Τουρκία εμφωλεύει σε τούτο το υπέροχο πολιτισμικό παραμύθι; Πόση «τουρκικότητα» διακρίνεται στη συμβολικότητα αυτής της εθνοπλαστικής συλλογικής «αφήγησης»; Γιατί επιτρέπουμε την αποβλάκωσή μας μέσω παραλογισμών που επιβάλλουν οι συσχετισμοί και οι σικέ «επιστημονικότητες»;
Είναι ο Οδυσσέας Ελύτης που άδει «τις ιδέες μου όλες ενησιώτισα», και κωδικοποιεί στον μοναδικό λυρισμό του τη συλλογική συνείδηση της «αγαιακής νησιωτικότητας» που αποτελεί τον ποιητικό πυρήνα της ιδιαίτερης θρησκευτικής πολιτισμικότητας του ελληνισμού
Η ΕΝΝΟΙΑ της «ταυτότητας» δεν αφορά προβλέψεις συνθηκών και μανούβρες διπλωματίας, αλλά έννοιες και αξίες και «ματιές» (ο Καζαντζάκης, ας πούμε, μιλούσε για την «κρητική ματιά…»), κρυσταλλωμένες πολιτιστικές συγκινήσεις και τρόπους βιωματικής πρόσληψης, αφορά δηλαδή το άμεσο επίπεδο των παραστάσεων και των σχέσεων όπου ένας λαός αυτοαναγνωρίζεται με αυτοματισμούς της κοινής λογικής. Ποια λαότητα κατοίκησε το Αιγαίο και σε διαλεκτική με τον φυσικό του μυστικισμό σύνθεσε τον εαυτό της ως ελληνικό παρών εν χρόνω; Από την πρώιμη Εποχή του Χαλκού ανατέλλει και ριζώνει εδώ η «συλλογικότητα» που θα προσδιορίσει δυναμικά το ελληνικό κοσμοείδωλο στην εξέλιξή του. Ήδη από τον Πρώτο Αποικισμό το Αιγαίο γίνεται «ελληνική λίμνη», ένας «αμνιακός σάκος» όπου το ελληνικό πρόσωπο διαμορφώνεται μέσα σε όλες τις αντιφάσεις και τις σχετικότητες της ιστορικότητας.
Σε ποια παράδοση είναι «ιδρυτικά» ενσωματωμένο το Αιγαίο; Σε ποια λαϊκή τέχνη (δηλαδή μακράν των κρατικών «αφηγήσεων») είναι μυθοποιημένο και αντικείμενο δέους και ερωτικής ευλάβειας; Ποιος τούρκος Ηρόδοτος μιλά γι’ αυτό, ποιος τούρκος Θουκυδίδης εικονογραφεί μοναδικά ναυμαχίες στα νερά του, ποια τουρκική γλώσσα εντοπίζει την εστία της αιγαιακής λιτής ηλιοφάνειας σε μια συστάδα νησιών που καθώς κάνουν κύκλο γύρω από το ιερό νησί της Δήλου (ποιας τουρκικής θρησκείας «ιερό»;) ονομάζει αυτή τη συστάδα Κυκλάδες; Ας μας δείξουν πέντε, μόνο πέντε, μνημεία του «τουρκοαιγαιακού» πολιτισμού. Κι όταν τα βρουν ας τα τοποθετήσουν δίπλα στην Αγία Σοφία για να μεθοδεύσουν μια καινούργια «τουρκική συνέχεια»!
ΤΟ ΘΕΜΑ με το «Τουρκαιγαίο» υπάγεται στην «εθνική μοίρα» της αλαλάζουσας κακομοιριάς. Ομάδες βαθιά κομπλεξικών της εθνοαποδόμησης καλλιεργούν συστηματικά και επί χρόνια μια μειοδοτική κουλτούρα συλλογικής αυτοαπαξίωσης που βασίζεται στη «γραμμή Φαλμεράιερ» περί «ιστορικής εξάλειψης του ελληνισμού»: Το «ελληνικό» πέθανε στην αρχαιότητα και ό,τι «πλασάρεται» για ελληνικό είναι μια μπάσταρδη ρέπλικα βασικά «εξοθωμανισμένη»! Από αυτή την εντελώς αναπόδεικτη «αλήθεια» μέχρι την εξαφάνιση της ελληνικής παρουσίας στο χρόνο, η απόσταση είναι μικρή και τα κατάλληλα μέσα διαθέσιμα. Ναι, το «ζητούμενο» δεν είναι ένας «συνεταιρισμός», αλλά η έκλειψη!
Το «Τουρκαιγαίο» έχει προετοιμαστεί από τον καλο-«λαδωμένο» νεοφαναριωτισμό του πιο εξωνισμένου «προοδευτισμού» της ιστορίας μας: Από τον Σημίτη των Ιμίων και της Μαδρίτης, μέσω Πρεσπών, στην σιωπηρή αποδοχή εκ μέρους του πολιτικού προσωπικού της προωθούμενης τουρκοποίησης του Αιγαίου. Η νέα τουρκική «πρόκληση» αυτό που καλλιεργεί είναι κυρίως η επίταση της «γνώσης» ότι δεν είμαστε αυτό που λέμε, και αυτή η «λογική» πρυτανεύει, π.χ. και στην προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών όπου για πρώτη φορά η Ελλάδα συμφωνεί ότι έχει κατασκευάσει μια αποπλανητική αφήγηση και πρέπει να κάνει «διορθώσεις».
ΩΣΤΟΣΟ είναι ο Οδυσσέας Ελύτης που άδει «τις ιδέες μου όλες ενησιώτισα», και κωδικοποιεί στον μοναδικό λυρισμό του τη συλλογική συνείδηση της «αγαιακής νησιωτικότητας» που αποτελεί τον ποιητικό πυρήνα της ιδιαίτερης θρησκευτικής πολιτισμικότητας του ελληνισμού. Αλήθεια, πόσοι Τούρκοι ποιητές έχουν υμνήσει το «Τουρκαιγαίο»; Πόσοι Τούρκοι πολίτες λέγονται Οδυσσέας, Αχιλλέας, Όμηρος; Και πόσοι Έλληνες έχουν πλέον καθαρή και απενοχοποιημένη συνείδηση της πολιτιστικής τους ταυτότητας; Ποια ανόητη «ταξικότητα» ή ποιος μηδενιστικός οικονομισμός, μπορούν να μηδενίσουν το κύρος του πολιτισμού όσον αφορά τις πηγές συνείδησης;
* Ο Νίκος Σταθόπουλος είναι φιλόλογος και συγγραφέας
