Τι ακριβώς περιμένουμε από όλα αυτά; Ας κοντοσταθούμε λίγο. Απεργούμε, συζητάμε, φωνάζουμε, καταγγέλλουμε, διαμαρτυρόμαστε, γράφουμε, υπογράφουμε, αποκαλύπτουμε, εξηγούμε, οργανώνουμε, αντιστεκόμαστε. Αλλά, τι ακριβώς περιμένουμε;
Εντάξει, η κρίση είναι ευκαιρία, αλλά πώς ακριβώς ιεραρχούνται οι μικρές και μεγάλες προσδοκίες μας; Και πώς ανταμείβονται απ’ αυτή την επίγευση αναποτελεσματικότητας που αφήνει άλλη μια μικρή «μεγάλη απεργία», άλλη μια νικηφόρα «χαμένη μάχη»; Ειδικά, όταν η «Σιδερένια Φτέρνα» επιμένει, προχωράει ακάθεκτη, συντρίβει ακόμη και δικά της επιτεύγματα;
Όχι, δεν κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου, μεταξύ μας μιλάμε, να δούμε τι γίνεται στον αριστερό μας μικρόκοσμο, ίσως εν αγνοία του κοινωνικού μεγαλόκοσμου που μοιάζει να ’χει κατεβάσει ρολά και να περιμένει καρτερικά το τέλος του εφιάλτη. Αλλά, εμείς, τι περιμένουμε; Άλλος περιμένει απλώς να διασώσει το μεροκάματο, τη δουλειά του, ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. Άλλοι θέλουν να σώσουν το ψωμί κι άλλοι το παντεσπάνι τους. Άλλοι θεωρούν επαρκές οι κοινωνίες να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Κι άλλοι θαρρούν πως, αν επιβεβαιωθούν οι προφητείες καταστροφής του καπιταλισμού, αίφνης οι κοινωνίες θα εκραγούν. Άλλοι φιλοδοξούν να δουν τακτικές να επιβεβαιώνονται, συνθήματά να δικαιώνονται: μέτωπα, νέα ΕΑΜ, νέες ΕΔΑ, συσπειρώσεις, αντισυσπειρώσεις, συνθέσεις, ανασυνθέσεις και αποσυνθέσεις, ενότητες, μικροηγεμονίες. Άλλοι θεωρούν εφικτή μια πολιτική ανατροπή τώρα, κι άλλοι το πάνε πιο μακριά, εκεί που τα όνειρα παίρνουν εκδίκηση. Άλλοι προσδοκούν ανάσταση νεκρών, κι άλλοι επανάσταση ζωντανών. Κι οι πιο πολλοί, στο βάθος της σκέψης, φιλοξενούν τη προσδοκία πραγματοποίησης της ουτοπίας, μέσα στον αμείλικτα σύντομο κύκλο της ζωής.
Η ζωή είναι θαυμάσια, αλλά έχει δυο ελαττώματα: είναι ανυπόφορη και μικρή. Μικρή για να χωρέσει την εκπλήρωση όλων των προσδοκιών μας. Άρα; Όλα είναι χωρίς νόημα; Είμαστε οπαδοί μιας μεταφυσικής πίστης για έναν άλλο κόσμο που, πιθανότατα, δεν αφορά ούτε καν τα εγγόνια μας; Θα φάμε κι άλλα χαστούκια «μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας»;
Προτείνω να συνθέσουμε τις μικρές και μεγάλες προσδοκίες, στην πιο ρεαλιστική, όπως την πρότεινε ο Χάουαρντ Ζιν, πνιγμένος ίσως κι ο ίδιος στην αίσθηση ματαιότητας: «Το να είναι κανείς γεμάτος ελπίδα σε δύσκολους καιρούς δεν είναι απλώς κάτι ανόητα ρομαντικό. Βασίζεται στο γεγονός ότι η ανθρώπινη ιστορία δεν είναι μόνο μια ιστορία σκληρότητας, αλλά και συμπόνιας, θυσίας, θάρρους, καλοσύνης. Αυτό που επιλέγουμε να τονίσουμε από αυτό το πολύπλοκο κουβάρι της ιστορίας θα καθορίσει τις ζωές μας. Το να βλέπουμε μόνο το χειρότερο, θα καταστρέψει την ικανότητά μας να κάνουμε κάτι. Αν θυμόμαστε εκείνες τις στιγμές και εκείνους τους τόπους -και υπάρχουν τόσοι πολλοί- όπου οι άνθρωποι έχουν συμπεριφερθεί θαυμάσια, αυτό θα μας δίνει ενέργεια για δράση και, τουλάχιστον, τη δυνατότητα να στρέψουμε τη σβούρα του κόσμου σε διαφορετική κατεύθυνση. Και αν δράσουμε, έστω και σε μικρή κλίμακα, δεν χρειάζεται να περιμένουμε κάποιο μεγάλο ουτοπικό μέλλον. Το μέλλον είναι μια άπειρη διαδοχή από παρόντα, και το να ζούμε τώρα όπως πιστεύουμε ότι πρέπει να ζουν τα ανθρώπινα όντα, σε πείσμα όλου του κακού που μας περιστοιχίζει, είναι ήδη μια υπέροχη νίκη».
ΚΙΜΠΙ
[email protected]
