Ερίκ Καντονά: «Για να είμαι ειλικρινής, δεν με νοιάζει καθόλου το επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν είναι πραγματικό Μουντιάλ για εμένα. Δεν είμαι κατά της ιδέας φιλοξενίας ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου σε μια χώρα όπου υπάρχει η δυνατότητα προώθησης και ανάπτυξης του ποδοσφαίρου, όπως η Νότια Αφρική ή οι ΗΠΑ. Στο Κατάρ η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα. Δεν υπάρχει τίποτα, γίνεται μόνο για το χρήμα, πιστεύω» σημείωσε, προσθέτοντας: «Είναι μόνο για το χρήμα. Και ο τρόπος που αντιμετώπισαν τους ανθρώπους που έχτισαν τα στάδια είναι φρικτός».
«Χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν κι όμως εμείς θα γιορτάσουμε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Προσωπικά, δεν θα το δω» κατέληξε ο Καντονά.
Δεν ξέρω τι έκανε τελικά ο τρομερός Ερίκ, όμως πολλοί που μιλούσαν για μποϊκοτάζ του Μουντιάλ του Κατάρ, τελικά δεν… άντεξαν μέχρι τέλους!
Είμαι ανάμεσα σε αυτούς που πράγματι δεν είδαν κανέναν αγώνα και κάθε μέρα απορούσα με την προσπάθεια που έκαναν πολλοί φίλοι να από-ενοχοποιήσουν τον εαυτό τους, περνώντας σιγά σιγά και σε πιο επιθετικές τοποθετήσεις και τελικά σατιρίζοντας όσους επέμειναν μέχρι τέλους να αποστρέψουν το πρόσωπό τους από την αιματοβαμμένη φιέστα.
Όπως τα καταπίνουμε όλα, το κατάπιαμε κι αυτό.
Είναι η φυσική συνέχεια και συνέπεια για οπαδούς ομάδων όπως ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ κ.ά. που εμμένουν να υποστηρίζουν τις ομάδες τους με πάθος διαχωρίζοντας τη «φανέλα» από τον ιδιοκτήτη.
Κι όμως οι ιδιοκτήτες των ομάδων, ό,τι πιο βρωμερό έχει να επιδείξει η ελληνική αστική τάξη, άνθρωποι που κινούνται στο σκοτάδι και ενέχονται σε διάφορες δοσοληψίες που ξεκινούν από το λαθρεμπόριο καυσίμων και φθάνουν σε πιο επικερδή «εμπόρια», κάνουν τη «δουλίτσα» τους αξιοποιώντας την επιρροή των ομάδων τους.
Να το «Καραϊσκάκη», να η «Αγία Σοφία» (!), να ο «Ελαιώνας». Χτίζουν τα γήπεδα, τους σύγχρονους «ναούς» και οι οπαδοί αποθεώνουν.
Στρατιές οργανωμένων για πάσα χρήση και ανάληψη της εξουσίας σε πόλεις όπως ο Πειραιάς, ο Βόλος, όπου τα σκοτεινά κυκλώματα των παραγόντων παίζουν χωρίς αντίπαλο.
Λογικό να δακρύζεις που σηκώνει την κούπα ο Μέσι κι όχι για τους 6500 χιλιάδες εργάτες που πέθαναν για να βλέπεις εσύ στην οθόνη σου τον συναρπαστικό-θρίλερ τελικό.
Πιο πολύ σε νοιάζουν τα χαμένα πέναλτι από τις χαμένες ζωές.
Φυσικά όλα αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου, όμως πίσω τους υπάρχει η πλήρης χειραγώγηση.
Οι ομάδες είναι και κερδοφόρες επιχειρήσεις που ουδεμία σχέση έχουν με την πόλη και τη χώρα την οποία υποτίθεται πως εκπροσωπούν.
Στον Ολυμπιακό Πειραιώς δεν υπάρχει Πειραιώτης για δείγμα, Θεσσαλονικιός στον ΠΑΟΚ, Αμπελοκηπιώτης στον ΠΑΟ, Φιλαδελφειώτης στην ΑΕΚ. Ακόμη πιο αστείες οι ομάδες της περιφέρειας που συχνά δεν έχουν κανέναν Έλληνα παίκτη.
Δεν υπάρχει καμιά σύνδεση με τη γειτονιά. Τα πάντα περνούν από τον πρόεδρο. Άλλοτε ξέπλυμα χρήματος –θυμάστε τον «Ακράτητο»;– άλλοτε πολιτική επιρροή, άλλοτε προκάλυμμα για μπίζνες και για τη νόμιμη λειτουργία συμμοριών που βαφτίζονται οργανώσεις οπαδών, χρήσιμες για κάθε δουλειά.
Δεν ήταν πάντα ακριβώς έτσι τα πράγματα. Η προσπάθεια εκμετάλλευσης των οπαδών και των φιλάθλων δεν έλειψε ποτέ, αλλά δεν είχε φτάσει σε αυτόν τον απόλυτο έλεγχο.
Υπήρχαν κάποτε οι παίκτες που αγωνίζονταν για τη φανέλα. Που είχαν ξεπηδήσει από τις αλάνες της γειτονιάς. Υπήρχαν ακόμη και παράγοντες πραγματικά παθιασμένοι με την ομάδα κι ας έπαιζαν κι αυτοί τα παιχνίδια τους.
Υπάρχει άραγε κάποια αριστερή απάντηση/διέξοδος;
Μπορούμε να συζητήσουμε στα σοβαρά και να δούμε αν μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό, αντί να γκρινιάζουμε όπως κάνω κι εγώ τώρα εδώ;
Αγαπάμε το ποδόσφαιρο, που κάποτε ήταν όντως λαϊκό άθλημα.
Στήναμε δυο πέτρες, πιάναμε μια αλάνα και παίζαμε.
Η Κυριακή αν δεν είχε γήπεδο είχε τρανζιστοράκι και κουβέντα.
Και σε ορισμένες περιπτώσεις δυναμική παρέμβαση οπαδών, όταν μυρίζονταν στημένο παιχνίδι.
Τώρα, στο πλαίσιο του «εγώ ελπίζω να τη βολέψω», αντί να καταγγέλλουμε, παίζουμε και στοίχημα, προσπαθώντας να πάρουμε κανένα ψίχουλο από τα κέρδη των «μεγάλων»…
Κι αυτό είναι ήττα και κατάντια…
