Η αποστολή που κατευθυνόταν προς τη Γάζα με το πλοιάριο Estelle δέχτηκε και πάλι πειρατική επίθεση από ταχύπλοα του ισραηλινού Ναυτικού, και μάλιστα σε διεθνή ύδατα. Τα μέλη της (30 πολίτες από 8 κράτη – Ισραήλ, Καναδά, Φινλανδία, Ελλάδα, Σουηδία, Νορβηγία, Ιταλία και Ισπανία), που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στο μαρτυρικό λαό της Γάζας, συνελήφθησαν εν πλω, οδηγήθηκαν στο Ισραήλ σε μια κανονική επιχείρηση απαγωγής και εκδιώχτηκαν από τη χώρα την επομένη.
Ο Βαγγέλης Πισσίας, συντονιστής της αποστολής, ο Μιχάλης Τικτόπουλος και ο Λουκάς Σταμέλλος (μέλη της γραμματείας της πρωτοβουλίας «Ένα καράβι για τη Γάζα»), αλλά και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Βαγγέλης Διαμαντόπουλος και Δημήτρης Κοδέλας, είχαν πολλά να διηγηθούν για το ταξίδι και την κατάληξή του. Κυρίως όμως για αυτή την αίσθηση αδικίας που σε πλημμυρίζει όταν σκέφτεσαι το μαρτυρικό λαό της Παλαιστίνης που δίνει έναν τεράστιο αγώνα. Αλλά και γι’ αυτή την ανάγκη της αλληλεγγύης που δένει μεταξύ τους τούς καταπιεσμένους όπου γης. Οι οποίοι ακόμη κι αν δεν έχουν απέναντί τους ένα κράτος-τρομοκράτη όπως το Ισραήλ, έχουν να αντιμετωπίσουν την τρομοκρατία σε άλλες μορφές. Αυτούς όλους που η καταπίεση που υφίστανται τους φέρνει δίπλα στον παλαιστινιακό λαό, ένα λαό που όπως ανέφερε ο Β. Πισσίας στη συνέντευξη Τύπου, βρίσκεται στην κατάσταση να «στερείται το δικαίωμα να βγει και να μπει ελεύθερα μέσα στη χώρα του, να μην μπορεί να επικοινωνήσει με τη θάλασσά του. Αυτό μάλιστα να γίνεται κάτω από την επίβλεψη των πολιτισμένων δυνάμεων του σημερινού κόσμου, των μεγάλων κρατών.
Των κρατών που ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και έχουν όλη την καλή διάθεση να υποστηρίξουν τον ανθρωποφύλακα της περιοχής αυτής, το κράτος του Ισραήλ, στην επιβολή αυτής του της παράλογης θέλησης».
Η δύναμη είναι στο «εμείς»
Περιγράφοντας τις δυσκολίες του ταξιδιού, ακόμη και τους συνωμοτικούς τρόπους που αναγκαστικά ακολούθησαν προκειμένου να μην έχουν «δυσάρεστα» από το ελληνικό κράτος (δεν έχει ξεχαστεί η περσινή υπόθεση όπου η ελληνική κυβέρνηση κατ’ ουσίαν απαγόρευσε την αποστολή), οι Έλληνες συμμετέχοντες μιλούν για τη συλλογική και συντονισμένη προσπάθεια πάρα πολλών, που συνεισέφεραν με διάφορους τρόπους στην πραγματοποίηση της αποστολής. Καθότι, όπως το έθεσε και ο Β. Πισσίας, «αυτή η αποστολή δεν θα είχε γίνει εάν δεν είχαν κινητοποιηθεί και δεν είχαν δώσει την ψυχή τους εκατοντάδες άνθρωποι στο εξωτερικό πριν από εμάς, όταν το καράβι ξεκινούσε από τη Φιλανδία και άρχισε να κατεβαίνει προς τα κάτω και εάν, εκτός από εμάς που μας βλέπετε εδώ και είχαμε την τύχη να είμαστε πάνω σε αυτό το καράβι και είχαμε την τύχη να επιστρέψουμε, δεν είχαν δώσει την ψυχή τους και όλες τους τις δυνάμεις, όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι παραμένουν πολλές φορές αφανείς αν και πολλές φορές είναι πιο σημαντικοί και από εμάς που πραγματοποιούμε το ταξίδι». Για να φανεί τελικά, όπως ανέφερε και ο Μ. Τικτόπουλος, ότι «σε μια κοινωνία όπου προβάλλεται το εγώ και όχι το εμείς, οφείλουμε αυτό το πράγμα πάντα να το αντιστρέφουμε και τελικά να αντιλαμβανόμαστε ότι η δύναμή μας δεν είναι στην παρουσία του ενός ή δύο ατόμων, αλλά είναι στον κόσμο με τον οποίο μαζί παλεύει».
Η αποστολή τερματίστηκε χωρίς να εκπληρώσει το σκοπό της, που ήταν να φτάσει στη Γάζα και να μεταφέρει βοήθεια και μήνυμα αλληλεγγύης. Αυτό συνέβη γιατί κινήθηκαν με διάφορους τρόπους εναντίον της κράτη, υπηρεσίες, στρατός. Μια δυσανάλογα μεγάλη δύναμη απέναντι σε 30 ακτιβιστές να τους κλείνει το δρόμο. «Θα ήταν ευχής έργον, μεγάλη χαρά αντί για μασκοφόρους κομάντο, να αντιμετωπίζαμε παιδιά τα οποία θα έρχονταν στο λιμάνι να μας υποδεχθούν», είπε χαρακτηριστικά στη συνέντευξη Τύπου ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, ο οποίος συμπλήρωσε, κάνοντας παραλληλισμό με τη χώρα μας, ότι «η Παλαιστίνη είναι ένας χώρος στον οποίο δοκιμάζεται εδώ και χρόνια η χειρότερη καταστολή. Πολλά από τα χημικά που αναπνέουμε, που μας ρίχνουν εδώ, έχουν δοκιμαστεί πάνω στους Παλαιστίνιους. Αυτή τη στιγμή το Ισραήλ δεν έχει κάποιο πόλεμο. Ο πόλεμος είναι κατά αυτών που αντιστέκονται. Αυτή την στιγμή εκεί είναι η Παλαιστίνη, εδώ είναι οι Έλληνες πολίτες που αντιμετωπίζουν αυτή την καταστολή». Γι’ αυτήν τη βιομηχανία παραγωγής καταστολής του Ισραήλ, μεταμφιεσμένη σε κράτος δικαίου, έκανε λόγο στη συνέντευξη Τύπου και ο Λ. Σταμέλλος, που μάλιστα ανέφερε ένα ακόμη άξιο λόγου στοιχείο, ενδεικτικό του πώς έχει συγκροτηθεί ένα ολόκληρο κράτος: νομικά, η κατηγορία που αποδίδεται και την οποία θα αντιμετώπιζαν οι ακτιβιστές του Estelle ήταν «απόπειρα εισόδου σε μέρος της γης του Ισραήλ που δεν ανήκει στο κράτος του Ισραήλ»…
