Ορισμός της Ποίησης
Ποίηση είναι το σφύριγμα που χύθηκε ξαφνικά,
Είναι το τρίξιμο πατημένων κόκκων του πάγου,
Είναι η νύχτα που παγώνει κάποιο φύλλο για τα καλά,
Είναι μονομαχία δύο αηδονιών, χειρονομία μάγου.
Είναι, τρόπον τινά, στα χόρτα πνιγμένος αρακάς,
Του σύμπαντος τα δάκρυα σε λοβό μπιζελιάς,
Όταν απ’ του μαέστρου το αναλόγιο ανεβαίνει το φλάουτο,
Ή σαν χαλάζι στη βραγιά ο Φιγκαρό πέφτει πάνω του.
Ότι για τη νύχτα είναι βασικό για να βρει,
Στους βαθιούς των νερών τους βυθούς να κατεβεί,
Και τ’ αστέρι ως τ’ αγκίστρι να φέρει,
Στην τρεμάμενη φούχτα που στάζει νερό,
Πιο επίπεδη κι απ’ τα σανίδια στο νερό η πνιγούρα,
Ο θόλος τ’ ουρανού παραφορτώθηκε με σκλήθρα,
Τ’ αστέρια θα ’πρεπε να σπαρταρούν στα φέρτα σούρτα,
Αλλά το σύμπαν είναι μέρος κενό όχι κολυμπήθρα.
Νικητής
Στη μνήμη σας κρατάτε ακόμα το αίσθημα της ξέρας
Στο λαιμό, όταν με του κακού τη δύναμη, της μέρας
Το θολό, έπεφταν πάνω μας κραυγάζοντας και δρούσε,
Και το φθινόπωρο με βήματα δοκιμασίας προχωρούσε.
Αλλά το δίκαιο ήταν εμπόδιο κι απόρθητη η θύρα,
Ώστε η όποια πανοπλία έκανε πίσω. Δωσ’ μου
Φωνή, τα πάντα ενσάρκωσε του Λένινγκραντ η μοίρα
Που σαν τείχος έστεκε στα μάτια όλου του κόσμου.
Και να την, ήρθε η ώρα της ποθητής στιγμής,
Της πολιορκίας τον κλοιό έσπασε’ ο νικητής,
Σ’ απόσταση συγκεντρωμένος ο κόσμος όλος με οίστρο
Το πρόσωπό σου τηράει και ντεφιού κουνάει το σείστρο.
Α! Είναι μέγας και τρανός! Αθάνατη κι η επιλογή!
Πώς δένεται στην αλυσίδα των θρύλων ο κρίκος!
Τα πάντα που είναι δυνατά σε ουρανό και γη
Στο πετσί του τα πέρασε και πέτυχε το κάθε τι.
Μετάφραση: Γιάννης Μότσιος
