Στην αρχή ήθελα να γράψω για τις ενοχές. Για όλους εκείνους που προσπαθούν να μας πείσουν πως για όσα συμβαίνουν φταίμε όλοι, εξίσου. Θύτες και θύματα μαζί!
Θα έγραφα πως ναι, είμαι Ένοχος!
– Για όλα τα απογεύματα που πέρασα χωρίς να δουλεύω.
– Γιατί πέρασα πολλά καλοκαίρια απολαμβάνοντας τον ήλιο και τη θάλασσα.
– Γιατί θεώρησα πως δεν ζω για να εργάζομαι, αλλά εργάζομαι για να ζω.
– Γιατί δεν δέχτηκα ποτέ την αντιστροφή-διαστροφή: «Πάντων ανθρώπων μέτρον εστί χρήμα».
Θα αυτομαστιγωνόμουν στις πλατείες, τραγουδώντας Μπλε:
…Νιώθω ενοχές, νιώθω ενοχές,
νιώθω ενοχές, νιώθω ενοχές…
Ρίχνω ένα μπλε τόσο δα θλιμμένο
γίνεται ουρλιαχτό, νέγρου ειπωμένο…
Μετά σκέφτηκα πως κάποιοι προσπαθούν να επιβάλλουν αυτή τη μαζική ενοχή. Και συνήθως είναι πρώην αριστεροί. Αποφάσισα, λοιπόν, να γράψω κάτι που θα το διάβαζα και στα παιδιά μου. Σαν μεγαλώσουν να ακολουθήσουν ένα από τα τρία πιο προσοδοφόρα επαγγέλματα: Μοναχός, Εργολάβος, Πρώην Αριστερός.
Είπα, λοιπόν, καλύτερα να γράψω γι’ αυτό, αφού με μοναχούς και εργολάβους δεν έχω επαφές. Άρχισα να φτιάχνω έναν κατάλογο: Παπακωνσταντίνου, Κύρτσος, Παπαχελάς, Πάγκαλος, Καψής, Ευθυμίου, Παναγιώτου, Πρετεντέρης, Δαμανάκη, Τρέμη… Όμως, μου έχουν πει πως μπορώ να γράψω μόνο 280 λέξεις κι έτσι άφησα κι αυτή την ιδέα. Ποιoν να αφήσεις και ποιoν να βάλεις; Μην αφήσουμε κανέναν παραπονούμενο!
…Και τότε, μπροστά στην αμηχανία της επερχόμενης λευκής σελίδας, ήρθε η εισβολή των εκπαιδευτικών στην ΕΡΤ, για να τη γεμίσει με χρώματα. Δεν θα μιλήσω, λοιπόν, ούτε για ενοχές, ούτε για πρώην αριστερούς.
Θα μιλήσω για το δρόμο της αντίστασης. Θα βάλω να δούμε στο σπίτι ξανά και ξανά το βίντεο της βραδιάς. Θα δείξω στα παιδιά μου πως από τέτοιους δασκάλους θα μάθουν πολλά. Πως τέτοιους καθηγητές αξίζει να έχουν.
Που να ταξιδεύουν με κόντρα τον καιρό!
– Για όλα τα απογεύματα που πέρασα χωρίς να δουλεύω.
– Γιατί πέρασα πολλά καλοκαίρια απολαμβάνοντας τον ήλιο και τη θάλασσα.
– Γιατί θεώρησα πως δεν ζω για να εργάζομαι, αλλά εργάζομαι για να ζω.
– Γιατί δεν δέχτηκα ποτέ την αντιστροφή-διαστροφή: «Πάντων ανθρώπων μέτρον εστί χρήμα».
Θα αυτομαστιγωνόμουν στις πλατείες, τραγουδώντας Μπλε:
…Νιώθω ενοχές, νιώθω ενοχές,
νιώθω ενοχές, νιώθω ενοχές…
Ρίχνω ένα μπλε τόσο δα θλιμμένο
γίνεται ουρλιαχτό, νέγρου ειπωμένο…
Μετά σκέφτηκα πως κάποιοι προσπαθούν να επιβάλλουν αυτή τη μαζική ενοχή. Και συνήθως είναι πρώην αριστεροί. Αποφάσισα, λοιπόν, να γράψω κάτι που θα το διάβαζα και στα παιδιά μου. Σαν μεγαλώσουν να ακολουθήσουν ένα από τα τρία πιο προσοδοφόρα επαγγέλματα: Μοναχός, Εργολάβος, Πρώην Αριστερός.
Είπα, λοιπόν, καλύτερα να γράψω γι’ αυτό, αφού με μοναχούς και εργολάβους δεν έχω επαφές. Άρχισα να φτιάχνω έναν κατάλογο: Παπακωνσταντίνου, Κύρτσος, Παπαχελάς, Πάγκαλος, Καψής, Ευθυμίου, Παναγιώτου, Πρετεντέρης, Δαμανάκη, Τρέμη… Όμως, μου έχουν πει πως μπορώ να γράψω μόνο 280 λέξεις κι έτσι άφησα κι αυτή την ιδέα. Ποιoν να αφήσεις και ποιoν να βάλεις; Μην αφήσουμε κανέναν παραπονούμενο!
…Και τότε, μπροστά στην αμηχανία της επερχόμενης λευκής σελίδας, ήρθε η εισβολή των εκπαιδευτικών στην ΕΡΤ, για να τη γεμίσει με χρώματα. Δεν θα μιλήσω, λοιπόν, ούτε για ενοχές, ούτε για πρώην αριστερούς.
Θα μιλήσω για το δρόμο της αντίστασης. Θα βάλω να δούμε στο σπίτι ξανά και ξανά το βίντεο της βραδιάς. Θα δείξω στα παιδιά μου πως από τέτοιους δασκάλους θα μάθουν πολλά. Πως τέτοιους καθηγητές αξίζει να έχουν.
Που να ταξιδεύουν με κόντρα τον καιρό!
Κώστας Στοφόρος
Σχόλια
