Αυτό που ζητάμε είναι να καθαρίσει η περιοχή. Κάνω, λοιπόν, μια τελευταία έκκληση να λυθεί ριζικά το θέμα. Και ριζικά θα λυθεί μόνο εάν υπάρχει διαρκής περιπολία κι ένα σταθμευμένο περιπολικό ειδικά για το Εθνικό Θέατρο…». Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, πρόκειται για δήλωση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου κ. Γιάννη Χουβαρδά, ο οποίος ζητά από τις αρχές να καθαρίσουν την περιοχή που περιβάλλει το ιδιόκτητό του(;) «από τα αραδιασμένα σώματα ανθρώπων που τρυπιούνται συνέχεια από το πρωί μέχρι το βράδυ και από τους μαύρους ντίλερ –γιατί είναι μόνο μαύροι!», δικά του κι’ αυτά λόγια.
Οι δηλώσεις δημοσιεύτηκαν στην Ελευθεροτυπία της περασμένης Τετάρτης ως τμήμα ενός «ευφάνταστου» ρεπορτάζ στο οποίο η συντάκτρια, επιθυμώντας να ενισχύσει την άποψη του συνομιλητή της, περιγράφει με ισχυρή δόση μυθοπλασίας την «περιπέτεια» που (και) η ίδια έζησε επιχειρώντας να πλησιάσει το άβατον της περιοχής. Επιδίωξη αυτού του σημειώματος, δεν είναι να ωραιοποιήσει τα πράγματα, ούτε φυσικά να αρνηθεί το πρόβλημα το οποίο υπάρχει πράγματι, γύρω και δίπλα από το Εθνικό –όχι φυσικά στο μέγεθος που περιγράφει η φαντασία της κ. Βένας- υπάρχει όμως. Πανομοιότυπη «κατάσταση», συναντά κανείς στην Ομόνοια, στην οδό Τοσίτσα, στην πλατεία Θεάτρου, πίσω απ’ την Κοτζιά, στη Σοφοκλέους, στη Γερανίου και σε τόσα ακόμη στέκια ανθρωπο-αποθηκών που απέκτησε κατά τη διαδικασία εκσυχρονισμού της η μητρόπολη Αθήνα. Είναι αυτός ο λόγος που κάνει πιο επικίνδυνες από το πρόβλημα τις ριζικές «λύσεις» που εκφωνεί -με σηκωμένο μάλιστα δάκτυλο- ο κύριος Χουβαρδάς. Λύσεις κυνικές, χωρίς καμία απολύτως ευαισθησία απέναντι στα χιλιάδες παιδιά που αργοσβήνουν κάθε μέρα δίπλα στην πύλη του Εθνικού και σε εκατοντάδες ακόμη αθέατες και «ανώνυμες» πόρτες.
Αντί, λοιπόν, ο κ. Χουβαρδάς να σκύψει πάνω στο πρόβλημα, ως «θεράπων» του κακού, όπως θα όφειλε ένας πραγματικός καλλιτέχνης, εμφανίζεται ως alter ego του Χρυσοχοϊδη. Καλεί τις αρχές να πάρουν σκούπα, να καθαρίσουν την περιοχή από τα αποβράσματα που λερώνουν το αποστειρωμένο περιβάλλον που ονειρεύεται. Που να τα πάνε; ποια Σπιναλόγκα προτείνει, δεν μας λέει. Ζητά από την αστυνομία να στρατοπεδεύσει μόνιμα έξω από το Εθνικό, να επιδείξει μηδενική ανοχή στις παραπαίουσες ψυχές, να συλλάβει τους ντίλερ, οι οποίοι -το είπαμε- είναι μόνο μαύροι! Δεν του έχει πει κανείς ότι οι πραγματικοί ντίλερ, οι χονδρέμποροι είναι λευκοί, πάλευκοι στο δέρμα και στο ποινικό μητρώο;
Κι αν υποθέσουμε ότι τέτοιες πληροφορίες δεν απασχολούν την υψηλή τέχνη που υπηρετεί, δεν έπρεπε τουλάχιστον να ξέρει ότι η τέχνη τροφοδοτείται και ανθίζει απ’ την κοπριά των «αποβλήτων» της κοινωνίας, όταν βέβαια μελετά την προέλευσή τους, όταν φωτίζει τις αιτίες και τις σκοτεινές πτυχές που τα γεννούν; Δεν γνωρίζει ότι η ασφάλεια και η τάξη αποτελούν αξίες που επικαλούνται άνθρωποι και μηχανισμοί της εξουσίας και όχι άνθρωποι της τέχνης; Δεν αναρωτιέται τέλος αν η θέση που παίρνει για ένα τρομακτικό κοινωνικό πρόβλημα, λερώνει τη θέση που στρογγυλοκάθεται;
Σ.Μ.
Αντί, λοιπόν, ο κ. Χουβαρδάς να σκύψει πάνω στο πρόβλημα, ως «θεράπων» του κακού, όπως θα όφειλε ένας πραγματικός καλλιτέχνης, εμφανίζεται ως alter ego του Χρυσοχοϊδη. Καλεί τις αρχές να πάρουν σκούπα, να καθαρίσουν την περιοχή από τα αποβράσματα που λερώνουν το αποστειρωμένο περιβάλλον που ονειρεύεται. Που να τα πάνε; ποια Σπιναλόγκα προτείνει, δεν μας λέει. Ζητά από την αστυνομία να στρατοπεδεύσει μόνιμα έξω από το Εθνικό, να επιδείξει μηδενική ανοχή στις παραπαίουσες ψυχές, να συλλάβει τους ντίλερ, οι οποίοι -το είπαμε- είναι μόνο μαύροι! Δεν του έχει πει κανείς ότι οι πραγματικοί ντίλερ, οι χονδρέμποροι είναι λευκοί, πάλευκοι στο δέρμα και στο ποινικό μητρώο;
Κι αν υποθέσουμε ότι τέτοιες πληροφορίες δεν απασχολούν την υψηλή τέχνη που υπηρετεί, δεν έπρεπε τουλάχιστον να ξέρει ότι η τέχνη τροφοδοτείται και ανθίζει απ’ την κοπριά των «αποβλήτων» της κοινωνίας, όταν βέβαια μελετά την προέλευσή τους, όταν φωτίζει τις αιτίες και τις σκοτεινές πτυχές που τα γεννούν; Δεν γνωρίζει ότι η ασφάλεια και η τάξη αποτελούν αξίες που επικαλούνται άνθρωποι και μηχανισμοί της εξουσίας και όχι άνθρωποι της τέχνης; Δεν αναρωτιέται τέλος αν η θέση που παίρνει για ένα τρομακτικό κοινωνικό πρόβλημα, λερώνει τη θέση που στρογγυλοκάθεται;
Σ.Μ.
Σχόλια
