Η αλήθεια είναι ότι είχαμε μια αμηχανία, ένα δισταγμό για το θέμα της Άγρας. Η χώρα να τελεί υπό κατοχή, η κοινωνία να παραδίδεται όμηρος στις αγορές για μια αβέβαιη ψήφο εμπιστοσύνης, τα μυαλά και τα συναισθήματα να έχουν αρπαχτεί απ’ τη μαυρίλα, και οι διανοούμενοι στο ναρκισσιστικό χαβά των υπογραφών υπέρ μιας άδικης απόλυσης.
Υπάρχει θέμα; Με εκατοντάδες απολύσεις καθημερινά στην Ελλάδα; Με συνολικό αριθμό ανέργων που μάλλον, υπερβαίνει το ένα εκατομμύριο; Με απολύσεις (αν δεν μας απατούν οι πληροφορίες μας) και σε τρεις ακόμη εκδοτικές επιχειρήσεις το τελευταίο διάστημα; Αλήθεια, υπάρχει θέμα; Μήπως είδατε εσείς, κι εμείς δεν την πήραμε πρέφα, καμιά δημόσια παρέμβαση υπέρ πενομένων και κατεχομένων, υπέρ ανέργων και απελπισμένων, από 49, 58, 18 διανοούμενους; Μήπως είδατε να μαζεύονται πουθενά υπογραφές από ευαίσθητους διανοούμενους για την κυβερνητική γελοιοποίηση της Ευρώπης των λαών;
Άρα, λοιπόν, γίνεται αντιληπτό το δίλημμα και η αμηχανία που λέγαμε: Αυτοί οι άνθρωποι που βγήκαν δημόσια να περιβάλλουν με το κύρος τους έναν εκδοτικό οίκο, που πλήττεται από τις κινητοποιήσεις ενός απολυθέντος εργαζομένου, δεν μπορεί να είναι τόσο επιπόλαιοι. Δεν μπορεί το μόνο θέμα, μέσα στα τρέχοντα, που τους συγκίνησε να ήταν αυτό, και να πήραν άλλος την αριστεροσύνη του και το ήθος του και άλλος τη διανοητική του σκευή, και να βγήκαν να υπερασπιστούν ένα άδικο θέμα. Δεν μπορεί να αγνόησαν ούτε τη βαρύτητα της παρέμβασης ούτε τη συγκυρία στην οποία εκτίθενται.
Επίσης –και μάλλον είναι αυτονόητο– δεν μπορεί να είναι (όσοι είναι) λιγότερο Αριστεροί από πριν ή να έχουν προς στιγμήν απολέσει την αριστερή τους ταυτότητα, άνθρωποι γνωστοί στην πιάτσα, συνδικαλιστές με εκπεφρασμένες θέσεις και μαχητικότητα για σωματειακά και ευρύτερα κοινωνικά θέματα.
Όχι,Αριστεροί είναι. Και παραμένουν. Οπότε; Οπότε η προσέγγιση που πρέπει να γίνει είναι μάλλον ψυχαναλυτικού είδους. Έχει να κάνει μάλλον με αυτό που λέγεται εγωτισμός του διανοούμενου, ένας περίεργος ναρκισσισμός που φέρνει τη μια υπογραφή κοντά στην άλλη, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει παρά μόνο δημόσια έκθεση…
Λ.Ι.Π.
